Beste Gordon,
Eerlijk is eerlijk: it crossed my mind.
Dat je ontevreden was over hoe groot, of beter gezegd: klein, zondag het nieuws werd gebracht over je positieve coronatest en thuisquarantaine. En dat je van de zoveelste horloge-diefstal door Mourad- en Mounir-achtigen in Amsterdam een dermate dramatisch verhaal maakte, dat John van den Heuvel bij De Telegraaf wel een hele pagina voor je móest inruimen.
Maar dat was maar even.
Je bent niet meer zo.
Je had het juist klein willen houden.
Je werd zaterdag in je eigen huis overvallen door drie mannen. Ze bonden je vast. Ze sloegen je. Ze trapten je. Ze schreeuwden tegen je. Ze bedreigden je met de dood. Ze zetten een mes op je keel.
Je was er helemaal kapot van.
Logisch.
En je besloot: ik ga dit níet publicitair uitmelken. Zo is de nieuwe Gordon niet. Ik moet even rust nemen om dit allemaal te verwerken. En hoe kan dat beter dan, nu de tweede golf in alle hevigheid is losgebarsten, te zeggen dat ik positief getest ben op corona en tien dagen in thuisquarantaine ga?
Zo gezegd, zo gedaan.
Zondag meldde een woordvoerder van SBS6 namens jou: “Gordon was bezig met de opnames voor het programma ‘100 Jaar Jong’, waar alle medewerkers getest worden op het coronavirus. Ondanks dat Gordon geen klachten vertoonde, bleek zijn uitslag afgelopen week helaas positief. Op dit moment gaat het goed met Gordon. Hij vertoont nog steeds geen klachten.”
Klasse van je.
Dat gajes dat aan de lopende band Rolexen steelt in Amsterdam geen nieuwe trofee geven, maar in alle rust de politie haar werk laten doen. Routineklus inmiddels: camerabeelden bekijken, eigenaar van het Golfje traceren, arrestatieteam er op af, rechtszaak, kaalplukken, terug naar eigen land.
Maar toen verpestte die stomme John van den Heuvel het weer.
Die had weer eens een loslippig vriendje bij de politie.
En die confronteerde je met wat er afgelopen zaterdag werkelijk gebeurd was.
Toen moest je wel.
Eén interview, dacht je.
Maar ja, hoe gaan die dingen? Dan herbeleef je die meest zwarte periode uit je leven toch weer. En dan vertel je alles gewoon zoals het ging. En staat er inderdaad een hele pagina drama, drama, drama in De Telegraaf. En komt het nieuws op televisie. En dan krijg jij weer dat gezeik dat mensen zoals ik denken dat je je ellende aan het uitmelken bent omdat je van alle verslavingen die je had er van eentje maar niet kunt afkicken: die aan een foto van je eigen kop in de krant.
Deze keer niet, Gordon.
Geen gezeik van mij.
Ik vind het oprecht vreselijk voor je, wat je is overkomen.
Als ik iets voor je kan doen, hoor ik het graag.
Misschien gratis een midweek in ons Schrijfhuisje?
Groet,
JanD
PS. Voor als je gebruikt maakt van de uitnodiging: hier alvast een cadeautje dat je dan goed kunt gebruiken.
Het dagelijkse ‘Briefje van Jan’ wordt mede mogelijk gemaakt door vaste maandelijkse donaties (Back me) en/of incidentele giften (voor mevrouw Dijkgraaf). Waarvoor dank! (Kopen via mijn partnerlink bij Bol.com wordt ook gewaardeerd)
