“Ils ne passeront pas.” De Franse president Macron sprak oorlogstaal. “Ze komen er niet door” citeerde hij een beroemde strijdkreet tegen het fascisme uit de Spaanse burgeroorlog.
Macron stelt daarmee de radicale islam gelijk aan het fascisme en toont zich vastberaden de intolerante en gewelddadige variant van de islam de toegang tot Frankrijk te ontzeggen.
Na de onthoofding van meester Samuel Paty lijkt Frankrijk van temperament en koers veranderd. Nog geen maand geleden was er een aanslag met een hakmes op twee journalisten nabij de voormalige burelen van Charlie Hebdo. Macron weet: er moet nu iets gebeuren.
In een eerste stap zet hij 200 moslimextremisten het land uit en wordt een aantal islamitische organisaties verboden. Zo’n 50 islamitische verenigingen, scholen en culturele instellingen krijgen bezoek van de inspectie.
Het zal nog een hele klus zijn die 200 extremisten ergens anders af te leveren, maar de urgentie is er. Hoeveel dood en verderf heeft een gemeenschap nodig om te ontwaken?
Ontwaken waaruit?
Uit een vriendelijke maar complexe droom waarin het uiteindelijk goed komt met de uitwassen van de islam in Europa. Een droom waarin seculiere moslims de overhand hebben, die westerse waarden zoals vrijheid, democratie en tolerantie omarmen.
Seculiere moslims die vooral ook de groep radicale intolerante geloofsgenoten eronder krijgen.
Na 28 aanslagen en 267 vermoorde burgers is die droom inmiddels uitgedroomd. Zondag vulden de straten in heel Frankrijk zich met rechts én links in een nationale veroordeling van de onthoofding van Samuel Paty en de jihad tegen het Franse onderwijs.
De Franse minister van Binnenlandse Zaken Darmanin had het over ‘de vijanden van de republiek’.
De olifant in de kamer krijgt eindelijk het naambord omgehangen dat al zo lang op ‘m wacht: de radicale islam als de vijand van de vrije samenleving.
Om te zien hoe groot de haat en de vijand inmiddels zijn moeten we bij alle aanslagen ook de mislukte aanslagen optellen. Volgens de Franse minister Darmanin hebben inlichtingendiensten en politie alleen al de afgelopen 3 jaar 32 aanslagen voorkomen.
En niet alleen in Frankrijk, maar in heel Europa staan politie en veiligheidsdiensten dag en nacht aan.
In de rechtszaak tegen de Arnhemse jihadclub rond Hardi N. bleek dat Nederland ontsnapt is aan ten minste drie grote aanslagen. Een op een festival, een waarschijnlijk bedoeld voor veteranendag en een op de Amsterdamse Pride.
Maandag zagen we terrorist Samir A. van de Hofstadgroep op televisie bekennen dat ‘wapens gebruikt zouden zijn, als de levering ervan gelukt was’. En ook in Duitsland, Denemarken, Zweden, Groot-Brittannië en België worden jihadisten gestopt voordat zij hun religieuze waan kunnen uitleven op Europese burgers.
De gelukte en mislukte aanslagen zijn samen nog maar de punt van de ijsberg.
Want ouders van leerlingen waren al in actie gekomen om de leraar weg te krijgen, vanwege zijn lessen over de vrijheid van meningsuiting. Er was ‘een fatwa’ uitgesproken tegen Paty, omdat hij de Mohammed-cartoons van Charlie Hebdo toonde. En op sociale media telde de politie ten minste tachtig steunbetuigingen voor de onthoofding van de leraar.
Uit een onderzoek onder moslimjongeren in Frankrijk blijkt dat een kwart van hen van mening is dat de redactie van Charlie Hebdo de aanslag in 2015 zelf heeft uitgelokt. Er werden 12 mensen vermoord. Twintig procent is bereid met geweld zijn religie te ‘verdedigen’.
De vijandschap tegenover de vrije meningsuiting is niet nieuw. De bereidheid tot geweld is niet nieuw. En ook de terreinwinst van radicale moslims in Europa is niet nieuw.
Wat nieuw is is het brede besef in Frankrijk dat de radicale islam de bijl aan de wortel van de vrije samenleving is. En dat die vrije samenleving alleen toekomst heeft als het de radicale islam de oorlog verklaart.
Woorden die daden vereisen. Door het politieke midden jarenlang laf geparkeerd bij populistisch rechts. Zo kon er door progressieven en liberalen nog even worden door gedroomd.
Wat geldt voor Frankrijk geldt voor heel Europa. En uiteraard ook voor Nederland.
Maar de islamisten, die de Nederlandse samenleving afwijzen en bezig zijn hun aanhang met jonge moslims in rap tempo uit te breiden, genieten hier nog altijd de status van kwetsbare religieuze minderheid.
Een status die hen in staat stelt vrouwen als minderwaardig te behandelen, homoseksuelen dood te wensen en critici de mond te snoeren met een term die hen door de vrije samenleving zelf is aangereikt: ‘islamofobie’.
Een van de eerste organisaties die Frankrijk gaat verbieden is het ‘Collectief tegen Islamofobie’. Een gezelschap dat het tot haar religieuze plicht ziet moslims te beschermen tegen cartoons en de hetze ondersteunde die de leraar zo gruwelijk fataal werd.
De slappe Nederlandse reacties op de noodkreet van Macron zijn een verontrustend signaal. Maar als Frankrijk te ver weg is, vraag dan eens aan de Arnhemse burgemeester Ahmed Marcouch of aan voormalig PvdA-kamerlid Keklik Yücel hoe laat het is.
Fransen kunnen een vijand nog de oorlog verklaren. Maar ik vrees dat wij met deze barbaren vrijheden voor vrede blijven ruilen. En zolang dat lukt maken we onszelf weer wijs, dat er ‘voorshands nog geen enkele reden is om werkelijk ongerust te zijn’.
Deze column werd eerder gepubliceerd op RTLNieuws.nl.
