Bruce Springsteen schrijft een brief aan ons, de luisteraars van zijn werk en aan de muzikanten waarmee hij heeft samen gespeeld. Maar hij heeft de brief natuurlijk vooral aan zichzelf gericht. Want ook Springsteen beseft dat er met het vorderen der jaren meer verleden is dan heden. Wat rest zijn herinneringen, de nostalgie die gaat overheersen en blijkbaar ook twijfels over de toekomst. Immers: “You count the names of the missing as you count off time”. Kennelijk vond Springsteen (71) genoeg inspiratie om weer iets te doen met “the world’s biggest bar band”, ofwel zijn fameuze E-Street Band.
Met hen maakte hij onder meer Born To Run, Darkness On The Edge Of Town en The River, onverwoestbare klassiekers. Uiteindelijk werd Letter To You in amper vijf dagen opgenomen, live in de studio op Springsteens paardenboerderij in Colts Neck, New Jersey, zijn geboortegrond. De insteek brief is niet zo’n gekke gedachte. Springsteen is beslist iemand van de teksten. Met name in de jaren zeventig schreef hij verhalende songs over figuren aan de rand van de samenleving.
Toen nam hij de rol op zich van chroniqueur van de zelfkant, maar intussen is hij ook een observator geworden van zijn eigen leven, waarin ondanks het toenemende succes niet alles van een leien dakje ging. Vrienden en muzikanten ontvielen hem, zelf gebruikt hij volgens een recent interview nog altijd medicijnen om in een “good mood” te blijven. “Things I found out through hard times and good”, zingt hij in het titelnummer. Dè sleutelzin van Letter To You komt echter meteen aan het begin: “one minute you’re here, next minute you’re gone”. Een kort statement gezongen met zwaar gemoed op de stem. Eenvoudige, recht voor de raap overpeinzingen. Wat je leest én hoort is wat je krijgt. Vintage Springsteen.
En wat we horen is een werk waarin de zanger tekstueel en muzikaal terug grijpt naar zijn eigen roots. Mensen hebben vaak de neiging om alleen datgene wat ze kennen belangrijk te maken. Springsteen doet dat onder meer door herinneringen op te halen aan zijn eerste bandje The Castiles (Last Man Standing). Soms lijkt hij zich wat te overschreeuwen (Janey Needs A Shooter). En in Rainmaker zijn muziek en zang zo pompeus en geforceerd dat de song eerder averechts werkt en bijkans dichtslibt. Oók typisch Springsteen maar wel een tikje voorspelbaar intussen, is dat een aantal nummers volgens een identieke opbouw verloopt; halverwege een rustmomentje zoeken als opmaat om vervolgens nog een keer los te gaan.
Maar het echt goede en bijzondere aan dit album is toch wel dat wenselijkheid en werkelijkheid door elkaar gaan lopen en zo het contrast vergroten tussen de triomfantelijke rock en de weemoedige reflecties van Springsteen. Zo hebben alle teksten wel iets van somberte en melancholie in zich. Hij mag dan wel heel overtuigend “I’m alive” zingen maar hoe steekhoudend is zoiets wanneer het nummer Ghosts heet. Goed dat de E-Street Band als vanouds de songs van kleur en karakter voorzien. Met als geheime wapen vanzelfsprekend het bloemrijke minder is meer pianospel van Roy Bittan. Een ander hoogtepunt is de melodramatische melodielijn in House Of A Thousand Guitars, Springsteens ode aan de rock ‘n’ roll. Gek genoeg schreef Willie Nile (Bruce Springsteen light) in 2009 al eens zo’n eerbetoon met nota bene dezelfde titel! Eveneens apart. Het reeds in 1971 geschreven Song For Orphans doet in de huidige versie opvallend veel denken aan Bob Dylan.
De verpakking van deze op muziek gezette brieven is eveneens voorbeeldig. Twee lp’s bevinden zich in een ‘gatefold’ waarvan het mooi verzorgde artwork zelfs doorgaat tot diep in de hoezen. Het zestien pagina’s tellende boekje op groot formaat bevat teksten en foto’s van onder meer de opnamesessie. Een van de beelden is als gravure op kant vier in het vinyl geperst. Beide lp’s zitten in doorzichtige, perkamenten binnenhoezen, hetgeen voor een bijzonder effect zorgt. De (zwarte) vinylpersing is voorbeeldig want ruis- en kraakvrij.
Bruce Springsteen – Letter To You (2lp, Columbia/Sony Music 2020)
