Michiel Mans is dood. Hij overleed dit weekend op 64-jarige leeftijd.
Over de doden weet ik nooit zo veel te schrijven. Over de dood en doden wil ik ook nooit zo veel schrijven. Misschien dat alleen de allergrootste schrijvers dat kunnen. Ik in elk geval niet.
Maar toch: Michiel Mans was een mooie baas. Een unieke persoonlijkheid. Een meer dan authentiek individu die uit zijn blote hoofd alles (maar dan ook echt álles) wist over wapens (van het gewicht van een exotisch kaliber tot het aantal schakels in een specifieke rupsbandversie), auto’s (liefst oude auto’s die veel benzine slurpen en een pokkeherrie maken, inclusief motoren, brommers en desnoods bootjes) en uiteraard krijgsgeschiedenis met die eerder op TPO gepubliceerde meer dan geniale beschrijving van Neerlands bange meidagen in 1940 als absoluut hoogtepunt.
Michiel had longkanker (‘de shag heb ik nou eenmaal nooit willen opgeven’, zoals hij vlak na de diagnose mailde).
Wie Michiel Mans wil herdenken doet dat het beste door hem (nogmaals) te lezen. Ik weet zeker dat ook hij dat de beste wijze van afscheid nemen zou vinden.
Rust zacht ouwe ijzervreter. Mede dankzij jou is de Rus nooit over het Duitse laagland gekomen.
