Het enige nadeel van een vrij consequent kritische opstelling jegens Forum voor Democratie (FvD) is de online blokkade die de partijleider op zijn criticasters plaatst als de kritiek hem te gortig wordt. Zo ben ik al een jaar of wat geleden geblokt door het megalomane beroepskneusje Thierry Baudet, waardoor ik nu dus incognito moet gaan om zijn implosie gade te slaan. Hetzelfde geldt voor Thierry’s recentelijk weggedreven ex-minnares Eva Vlaardingerbroek, die ik kennelijk ooit iets verschrikkelijk onvriendelijks heb aangezegd- misschien ‘kakelende kip’ of ‘gakkende gans’ of iets in die trant. Wat het ook geweest is, de verwensing was duidelijk ernstig genoeg om een permablock over mezelf af te roepen.
Wauw, iemand die zo op de man speelt en zo intens onbeschoft is als @JurriaanMaessen, tref je maar zelden.
— Eva Vlaardingerbroek (@EvaVlaar) August 19, 2019
U begrijpt: die kwam wel even binnen. Het is waar dat ik er niet voor terugdeins om allerlei gevogelte aan te roepen wanneer de drang om te beledigen groter is dan de wil om te verzoenen, maar kennelijk vormden soortgelijke predicaten voor haar dinnetje Raisa Blommesteijn geen aanleiding om het koord door te snijden. Zo zie je maar dat de ene gans de andere niet is.
Afijn, de ontoegankelijkheid van Eva’s twitteraccount voelde als een gat in mijn kies, vooral toen daarna ook nog het partijverval werd ingezet. Wat zou Eva hier toch allemaal van vinden? Wederzijds twitterkennissen verzekerden mij echter dat het akelig stil was op haar tijdlijn. Zó stil zelfs dat mensen zich serieus zorgen begonnen te maken over de geestesgesteldheid van de gedoodverfde nummer 5 van Forum voor Democratie.
Maar het doorbreken van haar stilzwijgen voltrok zich niet op twitter. Het was live op de televisie dat een zichtbaar aangeslagen Baudet alweer een nieuwe dolkstoot in zijn rug te verwerken kreeg, ditmaal uit handen van Eva dus, die zich als laatste aansloot bij het groepje gedesillusioneerde FvD-bestuurders in het veroordelen van de antisemitische poep die Baudet tijdens het beruchte etentje zou hebben gepraat.
En toen werd het wéér stil. Voor iemand die zoveel kakelt als Eva gewoon is te kakelen, begon het toch op te vallen, maar gelukkig was daar enkele dagen terug alweer een levensteken. Eva twitterde:
“Na deze turbulente weken, waarin zoveel gebeurd is, heb ik besloten in ieder geval voorlopig niet door te gaan in de politiek. Ik merk dat veel mensen zich afvragen wat er precies gebeurd is en wat mijn overwegingen zijn geweest. Daarover zal ik binnenkort mijn verhaal doen.”
Aldus een tot voor kort nagenoeg doofstomme Eva die binnenkort dus een poging zal wagen om haar evident opportunistische late uurs draai als een beslist niet-opportunistische late uurs draai om te denken. In de Telegraaf natuurlijk (de faciliterende journalist van dienst laat zich natuurlijk raden). Hoewel ik wil benadrukken dat het verwijt van opportunisme niet ten koste van de billijkheid moet gaan, vermoed ik dat Baudets waanzinnige teksten uitgesproken tijdens het beruchte etentje nauwelijks als een verrassing kan zijn gekomen voor onze amazone van het Avondland.
Ongetwijfeld zullen wij in dit op voorhand spraakmakende Telegraaf-relaas getrakteerd worden op de meest nobele motieven, plotselinge inzichten, en onverwachte bekeringen die een mens ooit aan de wereld heeft toevertrouwd, wellicht aangelengd met de nodige mea culpa’s.
Dat laatste lijkt me nodig noch wenselijk. Beter zeg je niets. Ik bedoel, als je sorry moet zeggen voor elke ideologische jeugdzonde, dan kun je wel aan de gang blijven. Ik was ooit sneltikker in de complotkaravaan van Alex Jones, en ben als een moe maar genezen man uit dat obscure moeras gestrompeld. Als ik hiervoor met terugwerkende kracht tranen moet gaan plengen, ben ik nog wel even zoet. Bovendien is er niets getreurd: deze jeugdzonde veroorlooft mij thans een unieke in- en uitkijk op de waanzin zoals die zich heden ten dage ontvouwt.
Genezing komt door vele malen op je ideologisch volgezogen bakkes te sodeflikkeren en dan weer op te staan. Niet omdat het toevallig opportuun is om de redelijkheid te omarmen.
