Meneer Rutte,
Ik hoorde u gisteren wauwelen voor de camera van RTL Nieuws over het rapport van de Parlementaire ondervragingscommissie Kinderopvangtoeslag.
“…echt een heel heftig rapport…” “…voor het hele systeem…” “…gedegen rapport…” “…vrees ook een terecht rapport…”
En toen dacht ik: nou komt-ie.
Maar hij kwam niet.
Want u wauwelde door.
“…de rechtsstaat burgers niet heeft beschermd…” “…in heel heftige mate grote schade heeft toegebracht aan mensen die dit getroffen heeft…” “…alles gericht op zo snel mogelijk compensatie te organiseren…” “…maar ook een opdracht aan de hele politiek, aan het hele systeem, om ervoor te zorgen dat dit niet meer gebeurt…” “…kabinet moet zich heel grondig hierover beraden…” “…zelf kans gehad rapport deels helemaal, deels kruiselings te lezen…” “…heel zorgvuldig bestuderen…” “…van belang…” “…zo heftig…” “…niet vanavond snel te vertellen de volledige beleidsreactie van het kabinet…” “…meer tijd voor nemen…” “…ook in belang van ouders…” “…en recht te doen aan het rapport…”
U bent ook zó voorspelbaar geworden, na tien jaar liegen, bedriegen, verzwijgen en zwart lakken.
Want de goede verstaander heeft het cruciale zinnetje ontdekt: “…een opdracht aan de politiek, aan het hele systeem…”
Niet u, de primus inter pares, de capo di tutti capi, de man die tien jaar lang de eindverantwoordelijke was voor al het leed dat al die ouders is aangedaan, maar ‘de politiek’ en ‘het hele systeem’ zijn schuldig.
Waarom de Rutte doctrine parlementaire controle ondermijnt: pic.twitter.com/4NtCdw36H2
— Pieter Omtzigt (@PieterOmtzigt) December 17, 2020
Terwijl het zo simpel was geweest, meneer Rutte.
U hoefde helemaal niet te wachten tot na jullie kerstvakantie.
U had gewoon moeten zeggen: “Het ‘hele systeem’ en ‘de politiek’ zijn anoniem en kunnen niet op een zichtbare manier verantwoordelijkheid nemen tegenover de slachtoffers en nabestaanden van de toeslagenaffaire. Ik kan en doe dat wél”.
En dan het ontslag van uw hele kabinet aanbieden.
Bijna letterlijk zoals wijlen Wim Kok dat op 16 april 2002 deed na het Sreberenica-drama.
Als u al die ouders en kinderen die de afgelopen jaren onder uw verantwoordelijkheid gediscrimineerd en gekneveld zijn één ding schuldig bent, is het dat.
Naast héél snel een héél grote zak met geld natuurlijk.
Dat u zelf niet kon bedenken (en zál bedenken) dat dat de enige manier was om “recht te doen aan het rapport”, bewijst andermaal dat u een amoreel mens bent.
U kent echt het verschil tussen goed en kwaad niet meer.
En dat is heel treurig.
Groet,
JanD
PS. Ik heb het afscheidscadeau al klaar staan. U móet kiezen!
(Advertentie)
Het dagelijkse ‘Briefje van Jan’ wordt mede mogelijk gemaakt door vaste maandelijkse donaties (Back me) en/of incidentele giften (voor mevrouw Dijkgraaf). Waarvoor dank! (Kopen via mijn partnerlink bij Bol.com wordt ook gewaardeerd)
