Wells’ The War Of The Worlds, dat hij schreef aan het eind van de negentiende eeuw, krijgt een vervolg. Dat vervolg is gekruid met nog veel meer Wells. Zo is de huidige versie doorspekt met een stevige dosis 1984. Maar de huidige schrijvers van Wells’ opvolger hebben zich ook laten inspireren door Mao’s Rode Boekje. Dat maakt dat de culturele revolutie een doorslaggevende rol speelt in het nieuwste meesterwerk, dat tevens visionair mag worden genoemd. Die culturele revolutie is er ditmaal eentje op steroïden. En de protagonisten ervan cirkelen momenteel als gieren rondom de universiteitscampussen in de Verenigde Staten.
Het nieuwe meesterwerk heet The War Of The Words. Zoals de vergezochte titel, die ook een beetje plagiaat is, doet vermoeden, zijn het deze keer geen ver van elkaar gelegen werelden en hun bewoners die elkaar bekampen, maar wel woorden. Ja, bij gebrek aan een echte ouderwetse grondstoffen- of territoriumoorlog, zijn de menselijke lieden op aarde begonnen aan een oorlog die woorden betreft. Want wat zien we alom plaatsvinden? Een ware slag om al dan niet toegelaten vocabulaire.
De oorlog kende een aanvang in de VS, maar vond al snel uitbreiding naar andere landen. In het kielzog van de sociale rechtvaardigheidsterreur volgde een omtaling waar Mao jaloers op zou zijn geweest. Aanvankelijk gingen de eerste generatie-sjw’s ietwat naïef te werk. Ze zochten voor tal van woorden alternatieven. Een homo werd een anders-geaarde, vervolgens viel hij onder de categorie LGTBQAI+; een vreemdeling werd een allochtoon, of iemand met een andere origine; zwarte piet werd roetpiet. Zoals je je kan bedenken duurt zo’n woord-voor-woord-omtaling bijzonder lang. Gelukkig bevonden er zich tussen al die sjw’s ook knappe koppen. Die omzeilden de veel te veel tijd in beslag nemende bezigheid van het woord voor woord omtoveren van de samenleving. Zij kwamen aanzetten met noemers. Onder die noemers kon je heel veel scharen. Alles eigenlijk. Ja, je kon en kan er alles onder scharen.
Kijk bijvoorbeeld eens naar de zeer populaire term microagressie. Dat is agressie, maar dan in microscopische vorm. Gewone mensen zouden zo’n vorm van agressie nooit opmerken, met hun scheve ogen en hun onbestaande begrip, dat zich lijkt voort te bewegen in hun ziel als een olifant in een porseleinwinkel. Maar échte, doorwinterde sjw’s, beste mensen, die zien dat wél. Die slagen erin om, met behulp van hun X-ray irissen en hun bijzonder gevoelige lenzen, een beeld op hun netvlies te projecteren waarop haarscherp elk microscopisch deeltje waaruit agressie kan bestaan te zien is. Jarenlang oefenen op deze vaardigheid – je moet er uiteraard ook de aanleg voor hebben, het moet in je bloed zitten – heeft hen tot ware wandelende elektronenmicroscopen gepolijst.
Omdat ze hun nieuw ontwikkelde talenten niet voor zichzelf wilden houden, maar wel delen met de wereld en vooral dan de mensen die daarop toeven, besloten ze zich naar locaties te begeven waar ze hun bovennatuurlijke krachten konden uittesten. Universiteiten vormden en vormen een gegeerde locus of focus. Met al die diverse jongeren, boordevol ideeën en klaar om de wereld naar hun hand te zetten. En al die belegen docenten, met hun vooroordelen en achterhaalde denkbeelden, klaar om diezelfde jongeren te temperen in hun hoogmoed. (Laatstgenoemde term werd inmiddels gebannen uit het curriculum, aangezien dat refereerde aan Xerxes, zoals geweten een man en dan nog van het oorlogszuchtige en patriarchale type.)
En ja hoor, reken maar dat ze beet hadden! Ze ontdekten al gauw dat er naast gewone agressie, zoals iemand een klap op z’n hoofd geven, of iemand de huid volschelden, ook veel subtielere vormen van agressie bestaan. Die uiten zich niet altijd zo zintuiglijk waarneembaar als voornoemde klassieke vormen van agressie, maar wel heel subtiel. De agressiegevoelige röntgenstralen die uit hun ogen kwamen en de omgeving scanden, ontwaarden zaken die zo afschrikwekkend waren, dat ze er cursussen over begonnen te schrijven. Daarin legden ze gedetailleerd uit wat er onder microagressie dient te worden verstaan. Uit hun geesten en pennen vloeide volgende definitie:
“Micro-agressie is minachtend, beledigend of aanvallend gedrag ten aanzien van iemands identiteit. Micro-agressie is terugkerende, kleinschalige gewelddadigheid vanuit de dominante cultuur dat door het spraakmakende deel van een minderheidscultuur als discriminerend wordt bestempeld.”
Nu wil je wellicht een voorbeeld van zo’n microagressie? Da’s niet moeilijk. De term overhuift immers…alles! Hahahaha! Ik tover dus per direct een voorbeeld ervan uit mijn hoed.
Je wandelt als man samen met een vrouw een restaurant binnen. Omdat je je beste beentje wil voorzetten en enige interesse in de dame aan je zijde niet van de lucht is, houd je de deur open voor haar.
MICROAGRESSIE!
Wablieft? Jazeker, microagressie! Je gaat er immers, vanuit je bevoordeelde status als man (van middelbare leeftijd dan nog en gezegend met een witte huidskleur, die veeleer roze is en als het warm is zelfs rood, maar goed) vanuit dat mevrouw de deur niet zelf kan opendoen. Dat een man dat voor haar moet doen. Je lijkt te denken – wat zeg ik: je lijkt ervan overtuigd! – dat mevrouw niet over genoeg spierkracht beschikt om de deur zelf open te duwen. Bovendien stel je jezelf in de positie van ‘persoon in controle’. En ontneem je mevrouw de controle over zichzelf. Wacht, het is nog niet gedaan! Je lijkt er ook zomaar stommelings van overtuigd dat mevrouw een vrouw is. Maar misschien is ze dat helemaal niet. Oké, het kan zijn dat ze als vrouw werd geboren, ooit. En dat haar geslachtsorganen en haar hele natuur tot het vrouwelijke behoren. Maar je lijkt er prat op te gaan dat jij als witte kutman bij de neus weg even kan gaan bepalen hoe mevrouw zich vóélt!? Had je er al eens aan gedacht dat mevrouw zich misschien man vóélt? Neen? Verbaast me niks. Je bent namelijk volledig doordrongen van de patriarchale denkwijze, die van jou een microagressieve moordmachine heeft gemaakt. Ja, een moordmachine. Words can kill, weet je wel? Niet met één schot, of fysiek, maar wel door de opeenstapeling van allemaal kleine schoten, die uiteindelijk een mentale vernietiging van je geobjectiveerde ‘slaafin’ teweegbrengen. Ha! Daar had je nog niet over nagedacht zeker? Bij deze.
Oké, oké, heel origineel is het allemaal niet. Met die dominante cultuur en de minderheidscultuur en zo. Ik geef toe, het werd allemaal al eens eerder, in de negentiende eeuw geloof ik, neergeschreven. Het werd ook allemaal al eens eerder, in de twintigste eeuw geloof ik, in de praktijk gebracht. Ik meen mij zelfs te herinneren dat zekere Mao Zedong…
Enfin, genoeg over het verleden, we leven in het nu. En dat nu, dat is de toekomst. Die ziet er dankzij de zieners/sjw’s rooskleurig uit. Hoewel, ‘roos’kleurig: dat is weer zo’n allusie op het vrouwelijke. Alsof roos per definitie … Hé, maar wacht! Ik, als witte man, breng hier roos in verband met vrouwelijkheid. Door de link te leggen. Die link werd mij aangeleerd door de dominante cultuur. En ik, armzalige niet-weter, gepokt en gemazeld in diezelfde cultuur, die patriarchale cultuur dan nog, heb mij die machodenkbeelden eigen gemaakt! Ben ik even blij dat die wandelende elektronenscanners met teveel ethisch besef mij bewust hebben gemaakt van mijn geprivilegieerde positie!
Zo, weer een ziel gewonnen, die dekselse omtalers. Ze doen het toch maar, in een handomdraai de wereld veranderen.
