De afdeling Politicologie aan de UvA kwam er onlangs achter dat ze een structureel probleem heeft op het gebied van ‘diversiteit, gelijkheid en rechtvaardigheid.’ Het overkomt ons allemaal wel eens. Daarom ondertekende zij afgelopen voorjaar een diversiteitsmanifest om dat probleem voorgoed op te lossen. Hierbij werd het rapport ‘Diversiteit is een Werkwoord’ gebruikt van Gloria Wekker als bouwplan voor een nieuwe inclusieve space.
Een half jaar later heeft dat een aantal voorstellen opgeleverd die, hoe verrassend, een vrij discriminerend karakter hebben. Er ligt bijvoorbeeld een plan waarbij medewerkers van de afdeling politicologie op vrijwillige en anonieme basis wordt gevraagd om allerlei gegevens. Denk aan ras, etniciteit, gender, religie en seksuele oriëntatie.
Deze lijst kan natuurlijk altijd worden aangevuld met nieuwe hokjes. Zo ligt er ook een conceptvoorstel om werknemers te vragen naar de sociaaleconomische status van hun ouders. Alleen naar politieke voorkeur zal de UvA expliciet nooit vragen. Dat is volgens de samenstellers geen identiteitskenmerk, maar iets wat ‘meebeweegt met veranderingen in de maatschappij en in onszelf.’
Esmé Bosma was onderdeel van de werkgroep die dit voorstel heeft bedacht. In tegenstelling tot veel andere leden is de promovendus hoogst ongelukkig met de uitkomsten. Tegenover Folia vertelt ze dat het indelen van mensen in zwart en wit in haar ogen per definitie discriminatoir is:
“Ik vind het zorgwekkend dat mensen door dergelijke voorstellen in toenemende mate worden gereduceerd tot hun gender, ras, huidskleur of geaardheid. Ook de frequentie en de vanzelfsprekendheid waarmee hier tegenwoordig naar wordt verwezen vind ik zorgwekkend, ‘mensen van kleur’ is ineens een gangbare term geworden in het discours.”
De plannen gaan tegelijkertijd verder dan enkel een werkgever die zijn werknemers vraagt om vrijwillig persoonlijke informatie te overhandigen om zo discriminatie voor eens en altijd de wereld uit te helpen. Zo hangt er ook een proefballon in de lucht om standaard extra mentoruren vrij te maken voor studenten met ‘een minder traditionele achtergrond.’ Kun je nog de meest geniale Hindoestaan van Nederland zijn, die extra uurtjes schrijven we voor de zekerheid toch maar bij. Inclusief he!
Of je die uren niet beter aan zwakke studenten in het algemeen kunt spenderen? Natuurlijk niet! Mensen indelen in slim en minder slim is immers ook een soort onderdrukking. Daarom ligt er gelukkig een plan om wetenschappers te stimuleren voortaan niet meer de meest talentvolle studenten te kiezen voor een onderzoek. Zo, nu aan het rattengif.
Het hele artikel is hier te lezen.
