Zijn naam klinkt als een personage uit een avonturenroman. Charlie Drinkwater. Die roman is nu eens niet een boek maar het debuutalbum van TV Priest, een stel jeugdvrienden uit een buitenwijk van Londen dat besloten heeft muziek te gaan maken. Behalve Drinkwater. Hij zingt niet maar declameert bozig zijn teksten. Als een gefrustreerde taxichauffeur die krantenkoppen hardop leest. Soms lacht hij een keer cynisch waarna zijn bandleden er een schepje bovenop doen. Zo ontstaat spannende, intense grotestadsmuziek. Noisy. Fucked up. Kom je vanzelf terecht op het expressieve terrein van grimmige gitaarmuziek die tegenwoordig ook wel postpunk wordt genoemd.
Drinkwaters intonatie lijkt sterk op die van Mark E. Smith van The Fall, maar dan beter verstaanbaar. Er zijn sterke overeenkomsten met Protomartyr, ook zo’n band die punk uit de verlate post heeft ontvangen en er niet voor terugdeinst er iets eigens van te maken. Verder is TV Priest typisch Brits. Luid, brutaal en zelfverzekerd, alsof ze al jaren samen spelen. Het is niet zomaar dat de songs zo goed in elkaar zitten. En de teksten lijken associatief maar handelen over van alles. Zaken uit het verleden worden gekoppeld aan de actualiteit. In Journal Of A Plague Year laat hij het coronajaar parallel lopen aan het gelijknamige boek van de Britse schrijver Daniel Defoe, waarin de builenpest in het Londen van 1665 wordt beschreven.
Press Gang gaat over het consumeren van fake news, maar is tegelijk een eerbetoon aan Drinkwaters grootvader, voormalig fotojournalist en oorlogscorrespondent. Lees elke krant, luister naar elk radiobulletin en vind de waarheid zei hij ooit tegen zijn kleinzoon. Die heeft dat onthouden. Nu meer dan ooit gaat het om wie, om wat, wanneer en waarom. Over het geluid dat je niet kunt horen. Wat er nog meer zoal langskomt op dit debuut? Picasso, Lodewijk XIV, een hit van jaren zeventig band Bachman Turner Overdrive. Intussen wandelt Drinkwater over Leicester Square met zijn bioscopen: “I’m in love with a British filmstar”. En hij kijkt in het rond, verbaast zich en draait nog eens aan zijn druipsnor. Decoration handelt over de absurditeit en alledaagsheid van het leven.
Dit is workingclass postpunk, lekker lompe no-nonsense rock. Muzikaal niet vernieuwend of wereldschokkend maar rechtdoorzee, bonkig, allesbehalve fijnbesnaard. Gespeeld zoals een ander zijn jas dichtknoopt. Zet alle postpunkbands bij elkaar en veel songs gaan over wat ze meemaken. Bij TV Priest gaat het over de vraag: is het dít wat ik meemaak? Deze plaat met zijn actuele onderliggende thema’s moet je gewoon hebben en koesteren. Pas in het slotnummer Saintless gooit TV Priest zoals het hoort alle remmen los. Uppers is heel erg nu! En geweldig goed.
(Charlie Drinkwater maakt als grafisch ontwerper bij Island Records albumhoezen, van o.a. Fontaines D.C., Sports Team en Max Richter).
TV Priest – Uppers (Sub Pop/De Konkurrent 2021)
