“In de toeslagenaffaire komt alles samen wat er mis is met de parlementaire democratie in Nederland. Sommige van die problemen zijn structureel en spelen al sinds mensenheugenis, andere zijn er de afgelopen decennia bij gekomen.
Er is hier zo’n innige band tussen het kabinet en de Kamer dat je een probleem hebt als je een vraag stelt,’ zo stelde Pieter Omtzigt in het debat na het recente aftreden van het kabinet.
Maar Omtzigt is als kritisch CDA-volksvertegenwoordiger die het de regering daadwerkelijk moeilijk maakt echt volstrekt uniek: niet voor niets heeft het CDA al eens geprobeerd om hem op een onverkiesbare plek te zetten.
Het is een publiek geheim dat politieke partijen bij de selectie van kandidaten ook letten op ‘plooibaarheid’. Ton Elias, die naar eigen zeggen vanwege zijn ‘grote bek’ niet mocht terugkeren op de VVDkieslijst, heeft er na zijn vertrek uit de Kamer vaak op gewezen dat de volgzaamheid van Kamerleden de dood in de pot is. Niet alleen omdat de Kamer niet kritisch genoeg is, maar ook omdat er voor kiezers weinig te kiezen valt met al die grijze muizen.
De Kamer zelf komt nauwelijks nog met eigen initiatiefwetten en is vooral bezig met wetten afstempelen die op ministeries of in Brussel bedacht zijn.
Het Kamerlidmaatschap is voor velen vooral een tussenstap op weg naar iets anders: burgemeester, bestuurder in de publieke sector, consultant of lobbyist.
Een tijdje ‘dienstdoen’ in de Kamer is een voorwaarde om via het eigen partijcircuit ergens een baan in het (semi-)publieke domein te kunnen krijgen.”
Pats! En raak. Ja, dat doet pijn hè, fopparlement?
Door Bart de Koning in een blad dat Maarten! heet. Hier een Blendle-link.
