“Net als in Nederland is ook in Catalonië controverse ontstaan over de vertaling van het gedicht The Hill We Climb, dat de Amerikaanse dichter Amanda Gorman voordroeg bij de inauguratie van president Biden. Vertaler Víctor Obiols had de opdracht gekregen het gedicht in het Catalaans te vertalen, maar het resultaat zal niet worden uitgebracht.
“Ze hebben me verteld dat ik niet geschikt ben om het gedicht te vertalen”, zei Obiols tegen het persbureau AFP.
“Niet dat er werd getwijfeld aan mijn vaardigheden”, vervolgde hij. “Maar ze waren op zoek naar iemand met een ander profiel. In ieder geval een jonge, activistische vrouw, bij voorkeur zwart.”
“Als ik haar gedicht niet kan vertalen omdat Gorman een jonge, zwarte, Amerikaanse vrouw is, dan zou ik ook Homerus niet kunnen vertalen omdat ik geen Griek ben uit de achtste eeuw voor Christus. En dan had ik ook Shakespeare niet kunnen doen, want ik ben geen zestiende-eeuwse Brit.”
Inclusiviteit en diversiteit, the gift that keeps on giving. Nadat in Nederland de genderfluïde maar blanke Marieke Lucas Rijneveld achterin de bus moest gaan zitten vanwege haar/zijn huidskleur wordt nu ook de Spaanse Catalaanse vertaler Víctor Obiols van het slegs vir swartes-apartheidsstrand gejaagd. Niet alleen is hij blank, maar ook gewoon gendertwijfelvrij man en bovendien geen drammende SJW die ‘spoken word’ verwart met poëzie leeghoofdig activisme, dus is ie af.
Maar hij stelt wel de enige goede vraag: als geslacht en afkomst zo van belang zijn voor het vertalen van literair werk, moeten alle klassieken dan niet ook worden hervertaald door Grieken en Romeinen? En moeten we voor Shakespeare niet een mannelijke Brit zoeken, type Nigel Farage ofzo? En de Bijbel, wordt dat dan een Joodse of Palestijnse vertaler, die Aramees en Hebreeuws spreekt?
Identiteitspolitiek: vragen, vragen, vragen, oplossingen niet nodig.
Lees ook: Herman Brusselmans – Marieke Lucas Rijneveld is ten dele lik me ballen en kus me spleet
