Nu de stof van de verkiezingscampagne is neergedaald, mogen we een status quo vaststellen in het Nederlandse politieke landschap. Met een ongewijzigd grote VVD en een door de media omhoog gepusht D66, zal de koers van Nederland niet gericht zijn op het verbeteren van de directe leefomgeving van onze burgers, maar op het blijvend opofferen van onze soevereiniteit aan Brussel.
Met een tas vol goede ideeën, tienduizend euro campagnegeld, een prominente kandidatenlijst, maar bovenal een tomeloze dosis inzet en enthousiasme, heb ik met Code Oranje geprobeerd de koers van Nederland te verleggen naar de eigen regio en gemeenten in nood. Daarbij zou de burger middels ondermeer een bindend referendum, de gekozen burgemeester, burgerraden en burgerjury’s meer invloed moeten krijgen. Met mijn vernieuwingsbeweging ben ik onder moordende concurrentie en omringd met partijen met miljoenen euro’s in campagnekas, blijven steken op een halve zetel. En hoewel een half ei beter is dan een lege dop, had ik, voor Nederland, gehoopt op een beter resultaat.
Aan tafel bij Jinek mocht Frits Wester, niet gehinderd door enige kennis, deze Ombudspolitiek daags na de verkiezingen afzeiken. Dat was toch vooral een soort politiek voor op lokaal niveau. Dat slecht landelijk beleid er al jaren voor zorgt dat de lokale politiek steeds meer met de rug tegen de muur wordt geduwd, werd er niet bij gezegd. Terwijl de Kaagfanclub staat te juichen dat we jaarlijks 8,4 miljard euro naar Brussel brengen en slechts 1,2 miljard terughalen, schreeuwt de Vereniging Nederlandse Gemeenten (VNG) moord en brand dat gemeenten jaarlijks twee tot drie miljard tekort komen. Dat houdt in dat lokale lasten stijgen en het voorzieningenniveau achteruit holt. Veel bejaardentehuizen, politiebureaus en ziekenhuizen sloten al hun deuren. Er is een tekort aan leraren, agenten en zorgpersoneel. Het openbaar vervoer staat ernstig onder druk, net zoals de ouderen-, jeugd-, en thuiszorg.
Ook de gevolgen van de aanhoudende bevolkingsgroei drukken op onze verzorgingsstaat. Het absorptievermogen in onze grote steden is allang bereikt. In hele wijken is de bevolkingssamenstelling in onbalans en is de sociale cohesie verdwenen. Taalachterstanden, criminaliteit, armoede, werkloosheid en radicalisering zijn schering en inslag. In plaats van immigratie beperkende maatregelen te nemen, is de regio ingetekend met meer dan één miljoen huizen. We tasten daarbij ons landschap, dat we ook nog vervuilen met zonneparken en windmolens, onherstelbaar aan. Bovendien zorgen we ervoor dat de laatste boer eerdaags in een museum is terug te vinden.
Ondanks deze cijfers heeft de Nederlandse kiezer de aanjagers van dit alles, de VVD en D66 als grootste uit de stembus laten komen. Het heeft de Rutte-doctrine, de ontevredenheid over de coronamaatregelen, de toeslagenaffaire en de aardgasperikelen in Groningen niet afgestraft. Ze lijkt de keiharde bezuinigingen op de zorg vergeten. Ze gaat voorbij aan het halveren van het aantal ic-bedden, het wegsaneren van spoedeisende hulp afdelingen en de te ver doorgeslagen marktwerking. Rondom Forum en de PVV is een cordon sanitair opgetrokken. JA21 lijkt al onderdeel van de elite en ligt, aan het voeteneind, te bed met de VVD en D66. Per saldo verandert er dus he-le-maal niets in Nederland.
De kiezer heeft altijd gelijk, maar God heb medelijden met dit arme volk.
