Beste Lousewies,
Gisteravond was er een internationale liedjeswedstrijd met 26 deelnemers.
Daarbij is het de bedoeling dat de deelnemers zoveel mogelijk punten verzamelen.
De deelnemer met de meeste punten is de winnaar.
De Nederlandse deelnemer scoorde bij de vakjury’s 11 punten (van de 456 die hij er maximaal had kunnen halen).
En bij de ‘televoters’, de mensen thuis, 0 punten.
Daarmee werd hij 23ste.
Op drie na de slechtste.
Dat is natuurlijk heel treurig.
De vakjury, mensen uit de muziekwereld, vond het ruk.
En het publiek vond het… nóg rukker.
Blijkbaar zat helemaal niemand te wachten op het liedje én de boodschap van die gozer.
En wat zette jij, de oud-fractievoorzitter van D66 in de Tweede Kamer, op Twitter?
Dit:
Kortom: het ging niet om de wedstrijd, het ging om het verspreiden van het BLM-activisme. Je hoeft de harten van de vakjury’s en het publiek niet te winnen, als je maar de New York Times haalt.
Lekker deugen.
Dat Jeangu Macrooy ‘historie schreef’, zoals je stelde, is overigens wel waar.
Hij scoorde in de finale ongeveer net zo slecht als De Spelbrekers in 1962 en het jaar daarop Annie Palmen, die later nog zou shinen als Drika bij de Boertjes van Buuten ;-)
Groet,
JanD
PS. Cadeautje. Kun je lekker shinen!
Disclaimer: Het dagelijkse ‘Briefje van Jan’ kun je gratis lezen. Wil je doneren (waarvoor mijn dank!), dan kan dat via Backme of via mevrouw Dijkgraaf.
