“‘All manner of organisations and people’ called themselves communist in China in 1920-21, writes Ishikawa Yoshihiro, a Japanese historian. The new party had only about 50 members. They had no weapons. Nobody could have predicted that a communist insurgency would later engulf the country, let alone that it would gather strength in the countryside, led by armies of peasants. It would have beggared belief that the same forces would, in 1949, topple a regime that had begun the war with an army of more than 4m troops, equipped by the Americans.
Today China bestrides the world. Surely there is a lesson in China’s rise, many Chinese argue. Sinified Marxism works, as does one-party rule. In 2018 China’s leader, Xi Jinping, said his country had produced a “new political-party system”—a combination of one-party rule with mechanisms for consulting the public. State media said the rest of the world should learn from it.
On July 1st the party will officially celebrate its 100th birthday.
The party controls the world’s second-largest economy and largest armed forces. A quarter of a century ago America showed little concern about China’s power. Now it is openly worried. Not only is China an authoritarian state, but it is also a communist one wedded to an anti-Western ideology.
In Xinjiang Mr Xi has used party committees to build gulags where more than 1m Muslims from ethnic minorities have been detained. It is party secretaries, not courts or legal panels, that have the final say over who is imprisoned and when they are released. Police and prison officials run the facilities, but they are the party’s camps, beyond the purview of the law.”
100 jaar geleden begon het met slechts een handjevol mensen en het giftige communistische ideaal. Nu is China een supermacht die maar blijft doorgroeien en steeds meer grip krijgt op de vrije westerse wereld om ook die wereld met het communistische gif te injecteren. Maar het lijkt er vooralsnog niet op dat westerse media al zijn ontwaakt uit hun even giftige dogmatische sluimering en beseffen wat China voor de vrije democratie in petto heeft en hoe listig de Chinese draak is. Westerse media hebben het nog altijd druk met Rusland, want Poetin, of Hongarije, want Orbán, maar van China wensen ze liever te leren hoe je de bevolking onder controle krijgt of hoe een waarschijnlijk uit een Chinees laboratorium ontsnapt pandemievirus op magische wijze alsnog kan worden toegeschreven aan van alles zolang het maar niet kwetsend is voor handelspartner China. The Economist doet als westers medium alvast een dappere poging de westerse zombieblik de juiste richting op te krijgen.
