Beste Peter,
Toen ik onlangs bekend maakte dat ik net als vorig jaar even drukdrukdruk was met een geheim project, vroeg iemand me of ik soms bezig was aan de biografie van Peter Gillis.
Nou ben ik niet zo flauw dat ik met een nuffig “Wie?!” ga doen of ik je niet ken, want ik kijk regelmatig op SBS 6 naar dat programma over jouw familie en vakantieparken, al was het maar omdat ik dan mensen die overwegen te boeken bij de Oostappen Groep beargumenteerd kan vertellen dat ze zich daar nog niet zouden moeten willen laten begraven.
Dus ik vroeg: “Lange of korte antwoord?”
“Liefst in één zin.”
Ik heb die persoon meewarig aangekeken en ruim de tijd genomen om een antwoord te formuleren dat niets aan duidelijkheid te wensen zou overlaten. Ik besloot te kiezen voor een wedervraag.
Hieronder staat die wedervraag.
“Denk jij”, zei ik, “dat ik, iemand die toch niet echt bekend staat als lui, integendeel, ook maar één uur in de buurt zou kunnen verblijven van Gillis’ zoon Mark, een volgevreten rijkeluiskindje dat model heeft gestaan voor het allersloomste dier van de dierentuin, de luiaard, en denk jij dat die stuitend arrogante omhooggevallen straatmeid van een Nicol, die denkt dat de Germaanse kampcommandant uithangen ook werken is en die werkelijk de minst aantrekkelijke trophy wife is waarmee ik ooit een patser heb zien pronken, mij niet acuut rode vlekken van ergernis en eeuwigdurende impotentie zou bezorgen en dat ik dan tijdens de interviewweken in zo’n hok van Peter Gillis zou verblijven waar je de slechtst functionerende onderbetaalde Oostblokker óf mijn schoonmoeder zelfs voor straf niet in zou durven stoppen en dat ik dan ook nog een uurtje of tachtig in de geur van veel te lang gebruikt frituurvet naar dat dodelijk vermoeiende ‘foxwild!’, ‘hatseflats!’ en ‘massa is kassa’ en de totale leegheid van die dikke non-valeur ga zitten luisteren en als je daar het antwoord op niet weet, moet ik het misschien anders vragen: denk jij dat ik mevrouw Dijkgraaf vraag om vanavond goulash met extra ui te maken, het meest smerige vreten dat ik ken, gevangenisvoer zeg maar, en dat ik dan morgen mijn eigen stront ga opvangen met een schaaltje om daar aan de ontbijttafel eens lekker van te gaan smikkelen of denk jij dat er geen haar op mijn eh… rug is die er aan moet denken?”
Dat even duidelijk is: mij niet bellen, Peter.
Hatseflats!
Groet,
JanD
PS. Cadeautje. Dan weet je ook eens hoe mensen zich voelen die een jaar gespaard hebben voor een weekje in een uitgewoonde stacaravan op één van jouw parken.
PS. En de Nare Jongens Podcast is weer live!
Disclaimer: Het dagelijkse ‘Briefje van Jan’ schrijf ik ‘om niet’. Wil je desondanks doneren, dan kan dat eenmalig via mevrouw Dijkgraaf of maandelijks via de rolstoelmarokkaan.
