In De Telegraaf staat vandaag een interview met een politicus die vindt dat de verplichte coronapas niet is uit te leggen aan de bevolking.
De teksten van die politicus klonken mij als muziek in de oren.
“Als je in een samenleving bent beland waar je bang voor elkaar moet zijn tenzij je een bewijsje kunt laten zien, dan moet je echt even achter je oren krabben en je afvragen: willen we deze kant op?”
En: “Waarom is die pas op de ene plek wel nodig en op de andere plek niet. We hebben net de Formule 1 gehad terwijl Dance Valley niet doorging. Je mag meedoen aan de marathon zonder coronapas, maar als je een gebakje gaat eten in de lunchroom moet je ‘m wel hebben. Waarom mogen we in de entertainmentbranche de zalen maar voor driekwart vol hebben en hoeft een feestcafé dat niet?”
En: “De oude aanpak is een hele tijd te billijken geweest, maar ik zeg nu dat we daar op een andere manier naar moeten gaan kijken. Corona bestaat. En corona blijft. Dat moeten we accepteren: mensen kunnen ziek worden – ook van andere dingen. En we zullen op de eigen verantwoordelijkheid van mensen moeten wijzen die zich niet laten vaccineren. Dan kun je ziek worden.”
Die politicus die zulke verstandige dingen in de krant zij, ken je.
Want je kijkt haar elke morgen in de spiegel aan.
Mona Keijzer.
CDA-staatssecretaris in het kabinet-Rutte 3.
Het staat allemaal in de krant op de dag dat CDA-minister Hugo de Jonge juist een klein stijfje krijgt van de ínvoering van die verplichte coronapas en de volgende stap in de vrijheidsbeperking van zo’n twee miljoen Nederlanders.
Dus nou vroeg ik me iets af.
Bied je vandaag of pas maandag je ontslag aan bij de koning?
Groet,
JanD
PS. Cadeautje. Food for thought.
