Martien en Erica,
Elk jaar liep ik halverwege juli zwetend door Groningen of Rotterdam.
Om een verjaardagscadeau te zoeken voor Thea.
Die geen idee had (“Want ik heb alles al, joh”), die in maart nog wel wat gezegd had (“Maar dan had je dat moeten opschrijven”) of die bij het uitpakken van iets wat ik dan éindelijk wel gevonden had haar teleurstelling probeerde te verbergen (“Dat was de kleur van je móeder”).
In 2019 was het anders.
Zij zapte op een maandagavond naar SBS 6, ik liep langs en hoorde haar zeggen: “Dáár zou ik nou wel eens een paar dagen willen logeren.”
Ik deed of ik niks hoorde en boekte de volgende ochtend voor máánden later twee nachten in Chateau Marillaux en eentje aansluitend in Bordeaux.
Haar verjaardagscadeau.
Ik was zo trots mezelf, dat ik tussen het boeken van die kamer en haar verjaardag op 19 juli zeker tien keer heb gezegd dat ik “dít jaar toch een leuk cadeau voor je heb gekocht” en “dat je het nóóit gaat raden”.
Toen ze het cadeau uitpakte en ik haar als een hond die een knuffel hoopt te krijgen aankeek, zag ik weer die ‘kleur-van-je-moeder’-blik in haar ogen. Maar ook wat medelijden, want ze waardeerde wél mijn poging.
“Nu zijn we 35 jaar samen en nu weet je nóg niet wanneer ik een grap maak en wanneer ik serieus ben. Natuurlijk heb ik helemaal geen zin om daar heen te gaan. Al die gasten lopen natuurlijk de hele dag apies te kijken. Ik háát het om tussen mensen te zitten die tegen anderen opkijken.”
Op 16 oktober 2019 stapten Thea en ik jullie chateau binnen.
De rest is geschiedenis.
Die vier bekken als scheermessen en ongeleide projectielen die jullie, Thea en ik zijn, konden het bijzonder goed met elkaar vinden, vertrouwden elkaar en gunden elkaar dingen, begonnen samen een uitgeverijtje en ontwikkelden een waardevolle vriendschap.
Die gisteravond met de nominatie van ‘Martien’ voor de NS Publieksprijs een publiek hoogtepunt beleefde.
En komende donderdag bij de presentatie van het tweede boek van Osjato, ‘Erica’, weer.
Maar mensen die denken dat het jullie of ons om het geld te doen is, hebben er níets van begrepen.
Het is een mooie ‘bijzaak’ van de bijzondere klik die wij vieren hebben.
En waarvoor ik óók dankbaar ben.
Net als ik dat ben richting íedereen die jullie of ons iets gunt en op ‘Martien’ gaat stemmen voor de NS Publieksprijs.
Het is voor een boek in mijn ogen, net als voor een tv-programma met de Gouden Televizier Ring, het hoogst haalbare om de NS Publieksprijs te winnen.
Omdat het publiek beslist en het een mooie middelvinger is naar al die ‘serieuze media’ die het compleet negeerden omdat ze niet door Martiens gilletjes of hun hekel aan mij door een paar vervelende stukkies heen wilden kijken.
Nu we zo ver zijn gekomen, met ons eigen mini-uitgeverijtje, wil ik die prijs winnen ook!
Dus roepen jullie de fans ook even op om te stemmen?
Dat kan op: nspublieksprijs.nl/stemmen/martien
Tot snel!
Groet,
JanD
PS. Cadeautje. Als herinnering aan twee mensen voor wie wij alle vier een zwak hebben.
