Hoewel ik me op deze plek hoofdzakelijk bezighoud met de soms wanstaltige, soms minder wanstaltige strapatsen van de NPO op onze nationale treurbuis, wil ik mijn werkterrein voor deze keer graag uitbreiden naar het landschap van het geluid, meer in het bijzonder dat van de podcast. De NPO mag dan nóg zo belijden dat ze ‘open staat voor de samenleving’, het betekent niet dat de staatsomroep zich ervoor leent om honderden prachtige podcasts, die links en rechts in den lande worden gemaakt, in groten getale op haar platform op te nemen.
Nee, het wezenskenmerk van de staatsomroep is dat men het zelf beter meent te weten dan het publiek, dus komen de NPO podcasts grotendeels van de eigen productielijnen en worden ze veelal in de droog gekookte bedrijfsruimten op het Mediapark opgenomen, in plaats van in een kroeg, op een markt of langs het voetbalveld.
Een van de meest stugge voorbeelden van dubieus besteed NPO-geld is de podcast Europa draait door, met voormalig Groot-Brittannië correspondent Tim de Wit en het veelvuldig wauwelende ex-VVD-Kamerlid Arend Jan Boekestijn als presentatieduo.
Als je wilt horen hoe er in aflevering 10 van 22 oktober in feite, namens Brussel, een handleiding wordt gegeven om de democratie buitenspel te zetten en je bent niet al te kleinzerig aangeleg raad ik je zeker aan deze proeve van populistenhaat uit te luisteren. De aflevering draait om Italië, meer in het bijzonder om de huidige Italiaanse regering die onder leiding staat van de niet-gekozen technocraat Mario Draghi.
In plaats van vraagtekens te zetten bij het gegeven dat een technocraat zomaar als premier van een EU-land kan worden geparachuteerd (hoe democratisch is dat eigenlijk?) valt aflevering 10 van Europa draait door onmogelijk anders op te vatten dan als een langgerekte ode aan de man die ooit de euro redde met zijn ‘whatever it takes‘-citaat.
Samen met een in Italië docerende hoogleraar Europees Recht – voor het broodnodige tegengeluid, ahum – wordt Draghi openlijk gecomplimenteerd met het voorlopig kaltstellen van de Vijfsterren-beweging en de Lega van Matteo Salvini. Sterker nog: het presentatieduo huivert openlijk voor de landelijke verkiezingen in Italië van 2023 en laadt daarmee de verdenking op zich – diep van binnen – de democratie het liefst voor onbepaalde tijd helemaal buitenspel te zetten. En dit alles dan ten faveure van het ‘orde op zaken stellen’ van Draghi.
Voor de duidelijkheid: op zich is er niks mis mee uit het malletje van de nationale politieke verslaggeving en de akkefietjes in Tweede Kamer te kruipen en een poging te wagen een Europese publieke opinie op te tuigen. Maar als je vervolgens eurofiele juichverhalen geserveerd krijgt en de hoogleraar Europees Recht tijdens aflevering 10 van Europa draait door amper in staat is haar intense tevredenheid te verbloemen over de lage opkomst bij de laatste lokale verkiezingen in Italïe (wat gunstig heeft uitgepakt voor de Partito Democratico, het Italiaanse D66), begin je jezelf serieus af te vragen of je in plaats van naar een afgewogen podcast over Europese politieke niet per ongeluk naar een handleiding ‘Termineer Democratie!’ aan het luisteren bent.
Natuurlijk krijgt ook Viktor Orbán, premier van Hongarije, de volle laag in Europa draait door. Reikhalzend wordt uitgekeken naar de dag dat hij verslagen zal worden en aangezien de oppositie net een eigen kandidaat naar voren heeft geschoven wordt die door De Wit & Boekestijn alvast welwillend besnuffeld. Boekestijn stelt opgelucht vast dat de aankomende opponent van Orbán ‘charisma’ heeft en dat hij – hoera! – voor ‘’een multinational heeft gewerkt’.
Dat deze hysterische pro-EU-podcast onder auspiciën van de Evangelische Omroep wordt gemaakt, gefinancierd en verspreid geeft aan hoe dolende het oorspronkelijke omroepsysteem is en hoe graag de NPO de Europese Unie een kontje in de goede richting wil geven.
‘Voor God, Draghi en Brussel’ is kennelijk het nieuwe motto van de EO.
Lees ook: Hans van Willigenburg – Buitenhof toont hete aardappel van inkrimpende boerenstand
Lees ook: Hans van Willigenburg: ‘Bijna onmogelijk niet cynisch te zijn over de journalistiek’
Lees ook: Hans van Willigenburg: ‘Bijna onmogelijk niet cynisch te zijn over de journalistiek’
