De enige rimpeling in de stilstaande poel van de Nederlandstalige literatuur wordt veroorzaakt door de uitreiking van de NS Publieksprijs. Dat is de prijs voor het überpopulairste boek van de populairste boeken van het jaar. Er is een shortlist van zes prulletjes. Een prulletje van mij staat er niet tussen omdat ik al jaren weiger om genomineerd te worden. Nee, ik wil geen prijs. Prijzen zijn voor losers, allochtonen, homoseksuelen, non-binairen en wijven met een bruine streep in hun onderbroek.
Hoe dan ook, van de zes genomineerde auteurs is hun boek meer dan driehonderdduizend keer over de toonbank gegaan en de Nederlandse treinreizigers mogen kiezen wie van de zes een supplementaire zak geld mee naar huis mag nemen. Er zitten vijf boeken bij die de moeite van het vermelden nauwelijks waard zijn.
Neem nu de biografie van Martien Meiland, geschreven door de een of andere Jan Dijkgraaf. Van die biografie zou ik geen drie zinnen willen lezen, mede omdat Martien Meiland de onuitstaanbaarste flikker is sinds de Romeinse keizer Caligula. Ik wil ook geen drie zinnen lezen uit de biografie van Johan Derksen, geschreven door de opportunist Michiel van Egmond, waarbij hij zich liet bijstaan, de lamzak, door Antoinette Scheulderman, een griet die ik niet ken en die ik niet hoef te kennen. Nochtans vind ik Johan Derksen een leuke man, al zijn z’n denkbeelden me iets te links. Ik ken ‘m persoonlijk en z’n snor ruikt naar de ingewanden van kat die overreden is door een Scania Vabis. Dan heb je het boek van Hendrik Groen, Opgewekt Naar De Eindstreep. Die Groen is een vervelende ouwe eikel die door kleuters te lezen dagboekjes schrijft waar het grote publiek dol op is, alweder een bewijs dat het grote publiek het verstand heeft van een muis die zonet verslonden is door een kat die even later zal overreden worden door een Scania Vabis.
Wen Er Maar Aan van Maaike Meijer is ook genomineerd. Meijer is een mokkel in de overgang die hele hoofdstukken wijdt aan haar afscheiding die ze gebruikt als bindmiddel bij het bereiden van béchamelsaus. Vieze troela. Een nog veel viezere troela is de genomineerde Saskia Noort, met haar niet te ontcijferen flutroman Bonuskind. Noort schreef in het Algemeen Dagblad een kutcolumn over haar nominatie, waarin ze er, zittend op haar knieën en smekend bij de treinreizigers op aandrong om haar en niemand anders de NS Publieksprijs te geven. Ik wil de treinreizigers aanmanen om, als ze Noort al een prijs willen geven, het de prijs is van de gênantste, zichzelf belachelijkst makende, onaantrekkelijkste, meest last van de menopauze hebbende, uit de gore bek walmendste trut uit de Nederlandse letterkundige geschiedenis.
Derhalve dient kandidaat zes de tombola te winnen. Dat is Lale Gül met haar bestseller Ik Ga Leven. Vele van m’n lezers zullen opwerpen: ‘De NS Publieksprijs voor Lale Gül, allemaal goed en wel, meneer Brusselmans, maar heeft die Gül niet een enorm dikke kont?’ Ja, die heeft ze wel natuurlijk. Als je die kont zou insmeren met perenjam en die jam zou willen weglikken binnen de zes minuten dan zul je heel hard je best moeten doen.
Ik ken Lale Gül persoonlijk, en ze is een heel sympthiek meisje, weliswaar van Turkse afkomst, maar daar kan ze zelf ook weinig aan veranderen. Op een keer fluisterde ze in m’n oor: ‘Herman, wil jij m’n kont insmeren met perenjam en ze dan schoonlikken?’ Ik keek op m’n horloge, en zei: ‘Het zal niet lukken, Lale, over zes minuten vertrekt m’n trein.’
Maar goed, beste treinreizigers, stem op Lale Gül, want de andere genomineerden zijn het niet waard dat ze ooit al was het één cent van de Nederlandse Spoorwegen ontvangen.
