Het valt me zelf geregeld op hoe verdraagzaam ik wel ben ten opzichte van pipo’s die niet tot dezelfde groep behoren als ik, hetzij allochtonen, homoseksuelen, rechtse klootzakken, zwarte individuen en pakweg transgenderklojo’s. Zo zei ik deze middag nog tegen m’n buurman Achmed: “Hoe gaat het, Achmed?”
“Koet,” zei hij. Hij woont al dertig jaar in Vlaanderen, en zegt nog altijd ‘koet’ in plaats van ‘goed.’ Zou je hem niet een pets tegen z’n bakkes geven? Maar nee hoor, verdraagzaam zei ik: “Achmed, je moet goed zeggen in plaats van koet.”
“Ik niet graag spreken Nederlands,” zei hij, “Turks veel mooier zijn.”
“Ja,” zei ik, “Turks is veel mooier, vooral als je zodanig wil brabbelen dat niemand je verstaat en het wel lijkt of er een schorpioen onder je tong zit.”
Natuurlijk begreep hij hier geen zier van en hij lachte me vriendelijk toe en ik lachte hem dan ook maar vriendelijk toe.
Mensen die gay zijn behandel ik eveneens met respect, ook lesbiennes. Ik zei laatst nog tegen m’n buurmeisje Astrid: “Zeg eens Astrid, ik wil niks suggereren, maar zou je al bij al niet toch graag eens een enorme stijve lul in je doos willen?”
“In geen honderd jaar,” zei ze, “ik vind een lul heel lelijk en vies en afstotelijk en stinkend en een instrument om de macht van de man over de vrouw op een onaanvaardbare manier te vergroten.”
Nou, zo’n Astrid zou je uiteraard ook een plets tegen haar bakkes willen geven, maar ikzelf kon me beheersen, en ik zei: “Lul of geen lul, kut of geen kut, ik vind dat jij er heel leuk uitziet met je opgeschoren kapsel, je bakkenbaarden, je werkmansschoenen, je neusring, je snorharen, je honderdveertig kilo en je neiging om op straat te rochelen.”
“Dank je, buurman,” zei ze, “jij bent tenminste iemand die ook vrouwen van mijn slag weet te appreciëren.”
“Welzeker,” zei ik, “ik zal jullie geenszins de plomp ingooien na in de juten zak waarin ik jullie heb gepropt ook honderd bakstenen te hebben bijgevoegd.”
Een andere buurman van mij, Sjoerd, is een rechtse klootzak die afkomstig is uit het Nederlandse Spijkenisse maar al een jaar of tien in Vlaanderen woont waar hij werver is voor de door het fascisme in de ban zijnde partij het Vlaams Belang. Hij deelt op straat folders uit, probeert mensen te overtuigen om voor dat Vlaams Belang te stemmen en gaat met een aantal soortgenoten af en toe de baan op om ondermeer allochtonen, homoseksuelen, zwarte individuen en transgenderklojo’s een paar petsen tegen hun bakkes te geven.
Zelfs tegen Sjoerd ben ik behoorlijk vriendelijk en ik zei eergisteren nog tegen hem: “Sjoerd, je mag zeggen over Hitler wat je wil, maar echt een fan van de joden was hij niet.”
“En hij had dik gelijk, Herman,” zei Sjoerd, “want moeten immers niet alle joden de gaskamer in?” “Allemaal lijkt me wat overdreven,” zei ik, “ik zou eerder zeggen: geen enkele jood moet de gaskamer in, maar iedereen mag daar z’n eigen mening over hebben.”
“Dat is zeer ruimdenkend van jou, Herman,” zei Sjoerd.
Ik heb trouwens ook een overbuur die een zwart individu is, N’Konko. Ik zei daarstraks tegen hem: “N’Konko, zelfs een blinde kan zien dat jouw huidskleur geen enkele rol speelt bij je voortschrijdende integratie in onze samenleving.”
“Herman,” zei hij, “als iedereen zoals jou zou denken zou er geen rassenhaat meer zijn.”
“Zoals mij denken is voor de meesten te hoog gegrepen, N’Konko,” zei ik, en ik gaf hem een kameraadschappelijke klap op de schouder.
Dit werd opgemerkt door een andere overbuur, Alberta, vroeger Albert, die met een diepe stem riep: “Herman, jij moet wel de meest verdraagzame klojo in onze straat zijn!”
“En jij moet wel de grootste tieten hebben in onze straat!” riep ik, waarna Alberta in haar kruis naar haar snikkel greep en in luid gelach uitbarstte.
Verdraagzaamheid zorgt voor vreugde en zo hoort het.
Lees ook: Herman Brusselmans – Lekkere Wijven Met Bruine Tanden
Lees ook: Herman Brusselmans – Lale Gül moet met ‘Ik ga leven’ de NS Publieksprijs winnen
Lees ook: Herman Brusselmans – De vrouw heeft andere prioriteiten, bijvoorbeeld zwanger worden
