Hoewel ik volstrekt coronamoe ben sleep ik me in de late avond, uit een vreemd soort leedvermaak, toch nog regelmatig naar NPO1. Om te kijken hoe het presentatieduo van de staatstalkshow Op1 er in slaagt het onderwerp ‘corona’, dat al van alle denkbare invalshoeken is aangevlogen, opnieuw ter tafel te brengen. Voor de nog relatief jonge Carrie ten Napel lijkt dat geen al te zware opgave. Die lacht iedereen toe alsof er geen verschil is tussen de eerste maandstonden van Amalia, slachtpartijen in Jemen en een nieuwe coronavariant – en heet dus in tv-land een ‘rastalent’ te zijn. Haar wederhelft Charles Groenhuijsen staat er ogenschijnlijk minder goed voor. Bij hem hebben alle coronagesprekken zich zichtbaar vastgezet in de huidplooien onder zijn ogen. Kijk maar terug: als het equivalent van een spookverschijning zat hij er woensdag bij, of de schmink – dat kan ook – had hem dusdanig slecht behandeld dat zijn wallen er als ringgebergten uitsprongen.
Eerlijk gezegd verveelde ik me, ondanks het uitgekauwde onderwerp, geen moment. Er vielen twee opmerkelijke gesprekswendingen te noteren. Allereerst genoot ik van het surrealistische gesprek met Hanneke Schuitemaker, de ‘ster’ van vaccinmaker Janssen. Charles en Carrie hunkerden overduidelijk naar geruststellende antwoorden over de Omikron-variant en boden nog net niet ‘live’ hun ontblote bovenarm aan om er een Janssen-prikje in te jenzen, maar geloof me, veel scheelde het niet. Ondertussen dreunde mevrouw Schuitemaker, net als ruim een jaar geleden, keurig de stap-voor-stap-procedure op voor een eventueel te ontwikkelen Omikron-vaccin. Het was alsof anderhalf jaar corona ellende niet bestaan had en we gewoon weer van voren af aan begonnen. Surrealistisch!
Gelukkig zat Jeroen Pauw – terug van weggeweest – aan tafel. Hij lokte de eerste, intrigerende gesprekswending uit. Omdat hij doorvroeg over die nieuwe Omikron-variant noopte hij Schuitemaker tot de intrigerende uitleg dat er bij elk virus een evenwicht ontstaat tussen virus en virusdragers, wij dus. En dat als er maar genoeg doden vallen het virus vanzelf tot rust komt (dit laatste zei ze niet letterlijk, maar was wel de logische consequentie van het evenwicht dat ze schetste). “Natuurlijk ben ik voor ingrijpen,” haastte Schuitemaker zich te zeggen, maar de kijker, ik in dit geval, voelde de onuitspreekbare gedachte boven tafel zweven dat we met al dat gevaccineer het virus dus potentieel verder opjagen en tot onverwachte sprongen aanzetten. Schuitemaker gaf openlijk toe dat ‘ingrijpen’ virussen ‘onvoorspelbaarder’ maakt, hetgeen een uitspraak is die, als ik Willem Engel zou heten, nog vele malen zou herhalen.
Ook de tweede, intrigerende gesprekswending kwam op conto van Jeroen Pauw. Hij confronteerde de aanstaande opvolger van Diederik Gommers met zijn observatie dat de ongevaccineerden nu de hele godganse dag op de staatsmedia worden beschimpt, maar dat we veel minder te horen krijgen dat we als land “onze IC’s niet op orde hebben”. Een goede en terechte vraag, lijkt me. De nieuwe Gommers gaf echter weinig hoop: het doel moest in zijn ogen niet zijn de IC’s uit te breiden, maar de besmettingen omlaag te krijgen, suggererend dat ruimere IC’s de aandacht van dat laatste doel zouden kunnen afleiden.
En zo was Op1 deze keer, voor de goede verstaander, een boeiende verzameling wankele opinies over een onzichtbare vijand die de moderne beschaving op zijn grondvesten laat trillen.
Presentator @Jeroenpauw: “Het is een beetje flauw dat de politiek heel veel neerlegt bij de ongevaccineerden, terwijl we zelf de spullen niet voor elkaar hebben.” Hoofd IC @iccvanderhorst: “Je wilt niet dat er te veel IC-capaciteit is.” #Op1 pic.twitter.com/CG3OHA7JLW
— Op1 (@op1npo) December 1, 2021
