Dat taal als middel ingezet wordt om onderdrukking, uitbuiting en gehoorzaamheid van de grote massa’s voortvarender te laten lopen is een bekend gegeven. In dictaturen is deze methode veelvuldig toegepast en had de Turkmeense dictator Saparmurat Niazov door maandnamen naar zichzelf en naar zijn moeder te noemen laten zien dat er geen grenzen zijn aan de mogelijkheden van de woorden om het volk te onderwerpen. Praktijken dus in landen met dictators en autocraten? Hoe zit het dan bij ons in het Westen waar de laatste jaren een stevige Woke-wind raast?
In een indrukwekkend stuk blikt de Zuid-Afrikaanse Laura Walker-Beaven in het blad Counterweight terug op haar studietijd in Engeland en buigt ze over de kwestie van de taal die normaal gesproken door totalitaire regimes wordt ingezet om de mensen via restricties in een ideologische keurslijf te gieten. Ze schrijft dat ze een keer door haar docent berispt werd omdat ze de woorden ‘developing countries‘ gebruikte. Want, deze term is volgens de docent een erfenis van de koloniale tijd. Bij een andere studie is zelfs de woordcombinatie ‘poor people‘ uit den boze. Walker-Beaven schrijft:
“Volgens de docenten wordt met deze term de westerse standaard van wat het betekent om ‘arm’ te zijn opgedrongen aan mensen die net zo goed een heel ‘rijk’ leven hebben, maar dan met betrekking tot familiebanden, gemeenschapsbanden of in termen van geluk.”
We leven niet in primitieve dictaturen. Het is hier het ontwikkelde Westen. In het huidige ontwikkelde Westen, waar de postmodernistische filosofie het grootkapitaal veertig jaar lang heeft gediend door het begrip ‘waarheid’ aan erosie bloot te stellen, is het nu de beurt om door middel van taboevorming rond de taal ellende, ongelijkheid, onderdrukking en achterstelling onbespreekbaar te maken. Als je niet mag zeggen dat een deel van de wereld onderontwikkeld is hoef je ook de diepliggende oorzaken ervan niet te benoemen en te bediscussiëren. Wat is het probleem met armoede als je er ook van kunt maken dat die mensen rijk zijn aan familiebanden en gemeenschapsbanden?
Geen beter voorbeeld van de praktijk van het schoonvegen van de voordeur van het systeem door de alliantie van de rijke machthebbers en hun postmoderne, woke, nieuwe generatie feministische handlangers is wel de taboe op het woord ‘prostituee’. Immers, de vrouwen, de kinderen en de jongens die hun lichamen verhandelen om zich staande te houden in het steeds wilder wordende mondiale kapitalisme heten tegenwoordig ‘sekswerkers’.
En zo wordt een praktijk die in de meeste gevallen niets minder is dan slavernij onder de categorie van ‘werkers’ gebracht. Beschouw ze dus min of meer als alle andere mensen die huizen bouwen, straten maken, kantoren schoonmaken, auto’s repareren en hou voor de rest vooral je bek!
Dankzij de magie van het woord valt dus de ‘waarheid’ over prostitutie aan diggelen. Wie durft dan nog te praten over het feit dat in tegenstelling tot iedereen met lichte of zware beroepen alleen bij de prostituee de privéruimte compleet wegvalt? En wie durft nog te zeggen dat hun lot het meeste weg heeft van die van slaven van weleer. Bij al het andere werk wordt beslag gelegd op wat men produceert. Bij de vrouw, het kind en de jongen in de prostitutie op het lichaam. De taal inzetten om het eigen gedachtegoed aan de rest op te leggen heeft iets immoreels. Maar het houdt daar dus niet mee op. Taal is in handen van de verkeerde mensen ook een middel om de ergste vorm van slavernij te bagatelliseren opdat een kleine minderheid die baat heeft in de huidige wereldorde rustig kan slapen zonder zich zorgen te maken over opstanden, rebellie en revolutie.
Ze kunnen rustig slapen, ook al laat wereldwijd onderzoek zien dat de overgrote meerderheid van de mensen in de prostitutie mishandeld en verkracht is. Het leeuwendeel van deze mensen zou willen stoppen maar kan dat niet vanwege de omstandigheden. De helft van deze mensen is als minderjarige in prostitutie gedwongen. En als je ze vraagt waar ze het meest naar uitkijken zeggen ze bijna allemaal: naar de dag dat ze niet meer als prostituee hoeven te werken.
Het is dus de taal die de Turkmenen inprenten dat de wil van de dictator zelfs in de maanden, in de seizoenen en dus in de hele natuur zit en er geen ontsnappen is aan die dictatuur. In Westerse universiteiten is het de taal die alle arme mensen van de ontwikkelingswereld aan hun lot overlaat door een dikke streep te trekken door woorden waarmee hun problemen benoemd zouden kunnen worden. En overal in de wereld is het de taal die ervoor moet zorgen dat we wegkijken van de slaven van onze tijd.
Ik weiger dat te doen. Ik zeg ‘prostituee’. Nooit en te nimmer zeg ik ‘sekswerker’. Ik zeg ‘poor people‘. Ik noem ontwikkelingslanden nog steeds ontwikkelingslanden. Want januari is januari, april is april en niet de naam van de moeders van de dictators. Tot mijn laatste adem niet.
Lees ook van Erdal Balci:
