Artikel begint na afbeelding.
De Portugal Post: misschien wel de beste Nederlandstalige huisaanhuisfolder van de Algarve ooit!
Ik val met de deur in huis, amigos y amigas, want de hoofdredacteur van de Portugal Post (c’est moi), senhor Bert Brussen (de CEO van TPO), zijn trouwe kompaan Jan Paternotte én mijn legendarische uitgever Ezo Wolf verloten drie schitterende en vooral loodzware Don Arturo-pretpakketten met maar liefst 6 (zes!) bestsellers:
Tweestrijd in je Broekje (Mijn vader was ook gek)
Op reis door de Algarve met Arthur van Arthur van Amerongen
Dé wijngids voor de Algarve en de Alentejo
Ik Arthur van Amerongen, de 150 beste columns uit de Volkskrant
Wilt u zo’n prachtpakket gratis en voor niks in uw gleuf (dat wordt proppen voor Pietje Puk, en pas op voor roze nepbezorgers met rare posttasjes en een gek accent die u ‘broer’ noemen en ‘wollah‘ zeggen), post dan op Twitter en/of Instagram de hashtag #DePortugalPost, met eventueel een leuke geile vakantiekiek van uzelf. Onze huisnotaris maakt op 10 januari de winnaars bekend in de Portugal Post.
Genoeg geluld en over tot de waan van de dag.
De Portugal Post werd door Bert Brussen, Gerrit Komrij en mijn persoontje tien jaar geleden in het leven geroepen en moest een soort kruising worden tussen The New Yorker, de Avenue en de Allerhande. Laagdrempelig en begrijpelijk voor mohammedaanse ROC-studenten, MAVO 3-klantjes, Schoevers-bakvisjes en leerlingen van de Chr. School voor de Hoernalistiek te Zwolle.
De eerste redactievergadering van de Portugal Post ontaardde destijds in een liederlijke bende en een mensonterend Caligulaïaans bacchanaal omdat de levenspartner van Komrij, de vrolijke Charles Hofman, ons onschuldige knapen volgoot met huisgestookt paardenvijgenvuurwater, met als gevolg dat ik samen met Brussen, een non-binaire Siamese tweeling én een Thaise ladyboy, ook wel Kathoey genoemd, in een ouderwets krakend ledikant op de vierde verdieping van Palazzo di Gerrito & Carlito belandde en dat was nou ook weer niet de bedoeling. Althans, niet de mijne, want ik ben zo hetero als de pest. Niet lang daarna overleed onze dierbare vriend en kortstondige hoofdredacteur Komrij en leek het ambitieuze Portugal Post-project een vroege dood te zijn gestorven. Brussen smeekte mij terwijl hij de ladyboy terugstuurde naar hun thuisland: “Neem jij dan de fakkel over van Gerrit, je woont immers in Portugal en je leeft in zijn geest, zeker wat de alcohol en de herenliefde betreft.”
Nanos gigantum humeris insidentes, antwoordde ik in alle bescheidenheid: ik sta op de schouders van reuzen, Bertus, en nooit zal ik de leegte die mijnheer Komrij achterlaat kunnen opvullen. Hoogstens kan ik hem doen vergeten.
Vervolgens deed mijnheer Brussen mij een financieel voorstel dat ik niet kon weigeren, en kalkte ik wekelijks helemaal in mijn eentje De Portugal Post vol.
Een huzarenstukje, vrienden, kijk maar eens naar mijn publicatielijst! Wat een geweldige taboedoorbrekende onderwerpen!
En ik had het zwaar hoor, want ik had alle adverteerders weggejaagd met mijn ironisch bedoelde vuilspuiterij, en niemand begreep eigenlijk waarom ik, zo’n knappe aantrekkelijke kerel in de kracht van zijn leven, die bovendien de prestigieuze Prijs voor de Dagbladjournalistiek had gewonnen én de Nipkowschijf voor het beste radioprogramma, aan het verpieteren en wegkwijnen was in de culo van Europa.
‘Mijnheer van Amerongen’, vroegen de lezers mij vaak, ‘u bent een wereldburger, een man van stavast en een jongen van Jan de Wit. U bent geen Jan Salie als Robje Wijnberg of een obese laffe broekenpoeper gelijk Frenske Timmermans. Waarom woont u dan in die suffe Algarve, na uw slopende tropenjaren in Jeruzalem, Beiroet, Asunción, Buenos Aires, Rio de Janeiro, Ede en Maastricht? Heeft u een ernstige ziekte onder de leden en zijn uw dagen geteld? Of is het omdat de drank zo stuitend goedkoop is in de Algarve?’
Welnu, schreef ik dan altoos geduldig terug, mijn leven in de Algarve is als een eindeloze rit in de achtbaan met een liter aguardiente, een olifantenportie LSD, meth en ketamine én een Big Mac® Combo Meal met een Mango Pineapple Smoothie in mijn mik. Er gebeurt hier van alles waar de gewone sterveling in Nederland geen weet van heeft en juist daarover moet bericht worden. Ik zal er persoonlijk voor zorgen dat de Algarve in de vaart der volkeren zal worden opgestoten en aangeduwd, gelijk Gordon dat doet met een toyboy.
Artikel gaat verder na afbeelding.
Wat kunt u van de Nieuwe Portugal Post verwachten? Welnu: ik ga voor u de concurrenten hinderlijk op de voet volgen en geloof me: er zijn heel wat kapers op de kust in mijn branche en veel varkens maken de spoeling dun qua colportage en acquisitie.
De Nederlandse Club Algarve is mijn allergrootste concurrent, daar moet ik desnoods met geweld de adverteerders wegslepen voor de poorten van de hel.
Een andere geduchte en gevreesde rivaal is Nederlanders in Portugal. En wat te denken van Algarve in het Nederlands! Die hebben bijna dagelijks een vette scoop, amigos!
Dan hebben we nog de dilettanten van Nederlandstaligen in Centraal Algarve en de beruchte Algarve Liefhebbers.
Het Portugal Forum is helaas ter ziele gegaan omdat de bezoekers elkaar de tent uitvochten, iets wat je ook vaak ziet bij eerder genoemde blogs, vlogs, Facebook-fora en hoe men die ellende ook noemt.
Ik heb één Portugal Forum-pareltje voor u kunnen redden van de gewisse vergetelheid. Leest en huivert:
“Jo Kok: De normale Portugees lust wel gebak (graag zelfs) maar niet bij de koffie. Men begrijpt het ook niet als dit op tafel wordt gezet. Bij het warme eten wordt ook geen wijn geschonken, je eet eerst en dan ga je aan de wijn en aan de Macieira. Dan koffie, en wellicht daarna gebak. Om geaccepteerd te worden en om ertussen te komen, moet je je hier aan houden. Lands wijs lands eer zeggen ze wel eens!
Albert: Gaat het wel goed met je Jo Kok, gore klootzak……’.Bij het warme eten wordt ook geen wijn geschonken’. Als jij je hier aan houd, dan zal je erg snel uitliggen. Zeker nog maar kort in Portugal…hoewel….weet je wel zeker dat je in Portugal bent beland, droplul ???? Effies beter ‘lands wijs, Lands eer ‘leren hoor , voordat je deze onzin uitkraamt !!
Jo Kok: Hallo Albert, alles goed, vuile knapenschender? Het is wellicht een idee om de normale Portugees te onderscheiden van de vakantieportugees. Misschien ben jij (zijn jullie) altijd op vakantie in Portugal, en ja, dan wordt er een glas wijn geschonken, voor, tijdens en na de maaltijd, voor de (betalende) gasten. De gewone man is echter een ander verhaal. Oma bakt taart, opa schilt de piepers en het is eigenlijk elke dag kip (frango) met veel friet. Daarna hooguit een glaasje Macieira en pas laat op de avond (flink) aan de vinho branco. Overdag wordt gewerkt en is er hooguit een homp brood met een rode peperworst en een karaf bergwater.
Albert: Beste Jo, Ik zal je even uit je natte droom helpen, vunzige potloodventer. Wij wonen inmiddels alweer bijna 13 jaartjes in het mooie hart van Portugal. We hebben eigenlijk zelfs meer contact met Portugezen, dan met Hollanders. Je hoeft mij( ons) dus niets te vertellen over hoe de Portugees leeft, godverdomme, en wanneer hij of zij, zijn of haar wijntje drinkt. Ik maak mij dus een beetje zorgen om jou…in welke streek van Portugal ben jij neergestreken? en Hoelang vertoef je daar inmiddels?
Jo Kok: Godverdomme Albert, ik ben helemaal klaar met jou, achterlader. Je zit me al maanden vliegen af te vangen, je weet alles beter en enkel en alleen omdat je dertig jaar op het gemeentehuis van Baarn hebt gewerkt. Waarom heb je mij uitgekozen voor je getreiter? Ik ga je nu wat zeggen, beste man, en dat doet pijn. Ik hoorde op de Nederlandse club dat jouw vrouw toch wel heel erg goed kan opschieten met Pedro, jullie tuinman, en iedereen weet dat Pedro gespecialiseerd is in de artiesteningang. Ga dat maar eens uitzoeken, je hebt er tijd genoeg voor, met je gelul over Zwitserleven. En ga gerust eens langs bij de soa-kliniek in Faro. Adieu, stomme betweter! Ik zie je in de hel, kankuhhoerrrr!”
Wekelijks is er natuurlijk weer de vertrouwde literaire rubriek waarin ik de Portugese bellettrie zal bespreken. In mijn blokhut Villa Vischlust komt iedere zondag een club van gelijkgestemde zwaargewichten bijeen en ieder lid van deze geheimzinnige cercle littéraire draagt dan zijn of haar keuze voor. Het kan zo maar een onbekend werkje van Fernando Pessoa zijn, maar sta niet raar te kijken als ik zo maar met een bloedgeile, naar sperma, bloed, bedorven tampons, zweet en kabeljauw riekende naar het Portugees vertaale roman van Heleen van Royen aan komt kakken. Uiteraard zal mijn eigen turbulente en inmiddels legendarische seksleven (al dan niet met mijn honden) ruimschoots aan de orde komen en zal ik voorlezen uit mijn Anus Monologen.
Artikel gaat verder na afbeelding.
Portugal staat sinds mensenheugenis bekend als een culinair walhalla en ik zal als een magere, cis-heteroseksuele, vrolijke en piepjonge versie van Johannes van Dam restaurants bezoeken van Cabo de São Vicente in het uiterste westen van de Algarve tot Vila Real de Santo António aan de Guadiana, de Spaans-Portugese grensrivier. Als een culinaire recensie slecht uitvalt betekent dat enkel dat de scribent niet gratis at in het betreffende etablissement en de rekening naar het hoofdkwartier van mijnheer Brussen in Amsterdam is gestuurd. Mijn belevenissen als buongustaio zullen worden gebundeld in De Vieze Dikke Vette Tuur, uiteraard bij leven en welzijn en deo volente want de mens wikt maar God beschikt.
Daarnaast hou ik u op de hoogte van het wel en wee van de 30.000 Nederlandse ballingen in de Algarve, ga ik golfen met Louis van Gaal, Joost den Draaijer en John de Mol, geef ik reuze handige tips over de locaties waar u uiteenlopende soft & harddrugs kunt aanschaffen, verzorg ik de rubriek Pisbak van de Week (speciaal voor de LGBTQQIP2SAA-gemeenschap in de Algarve) en last but not least hou ik alle Portugese dagbladen voor u bij, inclusief de dagelijkse sportkranten die zich maar met één zaak bezighouden: Is Ronaldo van de homofiliteit?
Over de tegennatuurlijke liefde gesproken: hier in de reet van Europa denkt men over homoseksualiteit hetzelfde als over het mohammedanisme: leuk, maar haal al die capriolen lekker thuis uit.
Artikel gaat verder na afbeelding.
In mijn Algarve heersen nog de waarden en normen van Nederland in de jaren vijftig. De jeugd spreekt met twee woorden, ieder dorp heeft nog een postkantoor waar stokoude roomse besjes keurig geholpen worden door een attente jongeman, de treinen rijden op tijd en in de toiletten hangt gewoon een rol wc-papier en er zit geen kots- en bloedsmurrie van een junk op de spiegel. Een kopje mieterse espresso doet zestig eurocents, een fles bier van het merk Sagres tachtig, en voor een gezond menu do dia met soep, salade, wijn, vlees, vis, kippiekippie en zoetigheid toe ben je zes piekkies kwijt.
Als onverbiddelijke uitsmijter vindt u onderaan deze editie geheel gratis het schitterende gedicht O MEU ALGARVE van de dichter João Lúcio Pousão Pereira, die mij nog goed gekend heeft. Hij was woonachtig in Olhão, het pittoreske vissersstadje waar ik altijd mijn bieten- en wortelsap haal bij de Aldi, mijn volkorenbrood bij de Lidl en zwaar versneden cocaïne voor het ridicule bedrag van zestig euro bij de Mozambiqanees Edgarinho die ‘s nachts met zijn hoeren scharrelt rond het benzinestation van Galp.
Artikel gaat verder na afbeelding.
Het is een kwestie van lange adem en stamina, dit gedicht, maar het is beslist de moeite waard en ik sta er op dat u het uitleest. Ik heb in de jaren tachtig trouwens eens een optreden van Andy Kaufman bijgewoond in Carolines on Broadway in New York. Na een uur begon hij uit de Bijbel voor te lezen, gewoon vanaf Genesis 1. Bij de Openbaringen van Johannes was ik nog de enige in de zaak. Toen Andy aan de Koran begon, ben ik ook maar afgedropen. Raoul Heertje heeft later nog een postume klacht tegen dhr. Kaufman ingediend omdat de Amsterdamse bandparodist het respectloos vond jegens mohammedanen dat mijnheer Kaufman zijn glaasje water tijdens de voorstelling op de Heilige Qur’aan had neergezet.
Volgende week in de Portugal Post: alles wat u wil weten omtrent het kopen van een huis, een culinaire rondleiding door Fuseta, uw huisarts over het voorkomen én genezen van de zogeheten racekak, de laatste camperaarsmode en uiteraard post van woedende lezers. Beijinhos!
O MEU ALGARVE – João Lúcio Pousão Pereira
“O MEU ALGARVE
Oh meu ardente Algarve impressionista e mole,
Meu lindo preguiçoso adormecido ao sol,
Meu louco sonhador a respirar quimeras,
Ouvindo, no azul, o canto das esferas
– A marcha triunfal dos mundos pelo ar. –
Para te adormecer, Deus pôs-te perto o mar,
E, para fecundar a tua fantasia,
No vasto palco azul, erguido nos espaços,
Fez mais belo para ti o drama em oiro – o Dia,
E deu, pra te abraçar, à luz, mais fortes braços.
Romântico torrão de doidas fantasias,
Namorado gentil, sensual e troveiro,
Onde o luar se orquestra em novas harmonias
E faz de neve em vez das neves de Janeiro…
Terra doirada, aonde as tardes caem mansas,
Como verga uma flor na haste delicada,
E onde os lírios são amigos das crianças
Numa amizade sã, divina, imaculada,
Algarve, onde os perfis, romanescos, dolentes,
Têm um ar de sonho e de fadiga mole,
E parecem abrir-se em curvas indolentes,
Como flores também, ao palpitar do Sol…
Campos de um verde álacre, onde zumbem as cores,
Onde transborda a seiva, alegres e felizes:
Sentem-se germinar as raízes e flores,
Na luxúria de Luz dos tropicais países.
Às tardes, cada monte eleva-se sereno,
Na fluida limpidez dos poentes de rosa,
E a paisagem tem um distender ameno
De mulher sensual, fecunda e preguiçosa.
Algarve das paixões, do amor violento,
Que fana, quando passa, as bocas, de desejos;
Aromática terra, onde a asa do vento,
Em vez de ser de ferro, é branda como os beijos…
Terra dos figueirais e das vinhas Formosas
Do luar novelesco, embriagante, albente,
Onde o Sol sensual cansa os nervos das rosas,
Numa volúpia de oiro intensa, absorvente…
Algarve do morghot, dos rostos escondidos,
Das lendas, das visões, das moiras encantadas!
Onde as línguas do Ar murmuram aos ouvidos
Com vocáb`los de sonho, as histórias de fadas…
Encantado jardim fremente de matizes,
Onde a cor dá concerto em sinfonias de oiro,
E onde, sob o solo, as ávidas raízes
Vão às vezes tocar nalgum velho tesoiro…
Costas do meu Algarve, onde é tão terno o mar,
Dum veemente azul em ritmos de veludo,
Com neblinas de prata, ao nascer do luar,
Espumantes de luz, quando o sol cobre tudo…
Costas azuis de sonho, onde os navios parecem
Lírios que vão boiando e voando serenos,
E as velas, correndo, ao longe se esmaecem
E semelham, assim, uns malmequeres pequenos…
Canta suavemente a água, sob as quilhas,
Com um vago rumor, cetinosa e azul,
As líquidas canções, as finas baladilhas
Deste mar sonhador, do meigo mar do Sul.
Como to és diferente, oh mar doce e saudoso,
Oh mar do meu Algarve, enternecido mar,
Do sinistro oceano escuro e ardiloso
Que esmaga os navios para os poder roubar!
Tu nunca, como ele, assassinaste, rindo,
Noivos a viajar, poetas, marinhagem,
Que sonham no convés, quando o luar, subindo,
Risca em prata na água o sulco da viajem…
Tu vais cantar de noite à beira dos moinhos,
Das colinas, dos cais, das praias murmurosas,
Para embalar o sono às aves nos seus ninhos
E para destruir a insónia das rosas…
Quando perto de ti as namoradas choram,
Meu belo aventureiro azul, vais consolá-las;
Por isso, lindo mar, elas tanto te adoram:
Abrem-te o coração, sempre que tu lhes falas…
Tu vais adormecer sobre o barco, cantando,
O pobre pescador cansado de remar…
Pra poderes tornar o seu mais brando;
Nem o barco, sequer, lhe fazes oscilar…
Tu vais fazer vibrar as pequeninas ilhas,
Emergindo de ti, brancas, silenciosas,
Na melodia azul das vagas e das quilhas
E das velas correndo, alvas e luminosas.
Vais fazer latejar, numa glauca harmonia,
As rochas junto a ti erguidas e soldadas,
Meu lindo mar do Sul, oh mar da Fantasia,
Da Aventura, do Amor, da Lenda e das Baladas!
Luar do meu Algarve, imaculado e fino,
Luar fluido, de neve, opalas e jasmins,
Romântico luar, transparente e divino,
Que inundas de Quimera as áleas dos jardins.
Cetinoso luar, querido dos marinheiros,
Luar sentimental do sonho e dos amores,
Que nevas com a luz a água dos ribeiros
E dos lagos azuis deitados entre flores.
Tu vais tecer, de leve, em brancas musselinas,
A baías, o mar: entulhá-los de estrelas;
Romantizas os cais, as ilhas, as colinas,
As curvas dos perfis, o voo ágil das velas.
Vais rolar, sobre a serra e nos vales floridos,
O teu alvo fulgor de mármore e de arminhos:
Tornas os corações bons e compadecidos,
Idílicos; o campo, as estradas, os ninhos…
Negrejantes pinhais vivendo à beira-mar,
Vales sorvendo luz, colinas maceradas,
Silenciosos navios ao longe a navegar
Sobre o trémulo seio das águas desmaiadas.
Toca-vos o clarão evocador da lua
E tendes logo o ar dum sonho desenhado,
Como um fluido véu por sobre vós flutua
Esse pólen da luz, que os mundos tem criado…
Oh sol, vibrante sol, do meu Algarve de oiro,
Que fazes palpitar os peitos e os jardins
No mesmo grande amor, fecundo, imorredoiro,
Que rebenta, na Vida, em olhos e jasmins:
Oh sol que pões no Céu um brilho violento
E fazes chamejar, ao longe, os horizontes;
Que pões fogo no ar e pões brasas no vento
E que vais calcinar a epiderme aos montes:
Adoro a tua luz vigorosa e sadia,
Que moldura no campo a música das cores,
Que rega, em nossa alma, os cactos da Alegria
E esculpe na semente os bustos das flores:
Cai-me sobre o olhar: banha-me em teu fulgor,
Oh sol que pões no Céu um latejante azul:
Dá-me a tua alegria e dá-me o teu vigor,
Oh sol, imortal sol, do meu país do Sul…
Manhãs do meu Algarve, auroras grandiosas,
Abrindo pelo Céu girândolas de cores,
Feitas de seda e oiro e mármores e rosas,
Acordando de manso as sonolentas flores!
V`luptuosas manhãs triunfais e supremas,
Em que o ar não tem mancha, a luz não tem algemas!
Auroras que deixais as montanhas eztáticas,
No triunfal fulgor com que ides inundá-las:
Deslumbrantes manhãs intensas e dramáticas,
Dilúvios de rubis e liquidas opalas!
Plo ar imaculado o vosso oiro palpita,
Como um pólen de luz celeste e fecundante,
Que vem tornar a terra a santa mãe bendita,
Que, sob os astros, gera a vida, a cada instante.
Oh manhãs sobre o mar, vossa frescura trago-a
Dentro do coração e na curva do olhar!
Manhãs, que pareceis incêndios sobre a água,
Quem me dera um pincel pra vos poder pintar!
Oh mar, oh sol, oh noites transparentes,
Campos a burbulhar a seiva que os invade,
Horizontes sem mancha, alvoradas ardentes,
Olhos frescos de amor ensinando a saudade,
Eu amo a vossa cor, o vosso brilho forte,
A fecunda alegria que de vós se evapora;
Detesto a palidez que cobre os céus do norte,
Onde a Cor se desbota e onde a Luz se descora.
Frio encanto polar das montanhas geladas,
Com um sinistro alvor de sepulcral luar,
Alva graça mortal das campinas nevadas,
Que a natureza fez para o cinzel imitar:
O vosso encanto é um encanto de morte,
Vossa beleza é a paralisação:
Oh arte glacial das regiões do norte
Não fazes palpitar jamais o coração!
Natureza imortal, tu que soubeste dar
Ao meu país do sul a larga fantasia,
Que ensinaste aqui as almas a sonhar
Nessa frescura sã da crença e da alegria:
Que inundaste de azul e mergulhaste em oiro
Esta suave terra heróica dos amores,
Que lançaste sobre ela o canto imorredoiro
Que vibra a sinfonia oriental das cores:
Tu que mostraste aqui mais do que em toda a parte
O intenso poder do teu génio fecundo,
Que fizeste este Céu para inspirar a Arte
E lhe deste por isso o melhor sol do mundo:
Ensina algum pintor a fixar nas telas
Este brilho, esta cor, inéditos, diversos,
E põe a mesma luz que chove das estrelas
Na pena que debuxa estes humildes versos.”
Lees meer van Arthur van Amerongen:
