Russisch geld. Vriendjespolitiek. Affaires. Maîtresses. Buitenechtelijke kinderen. Liegen als journalist. Een plaatsje in het Hogerhuis voor rijke donateurs. Noem een schandaal en Boris Johnson is er gegarandeerd bij betrokken. Downing Street 10 is geen regeringsmachine maar een feudaal hof, waarbij verschillende kampen om de aandacht van Boris vechten. En zijn huidige vrouw Carrie Symonds, met haar grote netwerk in het klimaat- en dierenrechtenkamp van de Conservatieve Partij, is een machtsfactor om rekening mee te houden.
Het frappante was: het deed niets met de peilingen. Natuurlijk, alles werd breeduit gerapporteerd in de media maar het overgrote gedeelte van de kiezers maakt het niets uit als de premier vakantie viert op het jacht van een bevriende persbaron. Het is tenslotte eerlijker dan á la Tony Blair met SleazyJet vliegen om er achteraf achter te komen dat enkele rijen voor- en achter de toenmalige premier leeg werden gehouden. Zelfs het geven van opdrachten aan kennissen kon de bewoner van 10 Downing Street mee weg komen.
Toch zit Johnson, en met hem de Conservatieve Partij, in een vrije val in de opiniepeilingen. Vanwege een feestje. Twee feestjes, als je meegaat in het verhaal van de linkse Mirror, al is één ervan buiten in de grote tuin van de ambtelijke woning met weinig mensen.
Het probleem van deze feestjes zit hem in de datum, want toen Boris en de zijnen lekker aan het genieten waren van een hapje en drankje zat de rest van het land eenzaam thuis. Zo kon een mevrouw niet bij een begrafenis van een geliefde zijn en moest een ander zijn bruiloft uitstellen. Dat doet pijn en in tegenstelling tot mooie vakanties en hand- en spandiensten voor vrienden wordt van de Eerste Minister verwacht dat hij zich tenminste aan zijn eigen, ‘levensreddende’ regels houdt.
Er is meer. De zo succesvolle man van het midden, die twee keer gekozen werd tot burgemeester van Londen wat toch het bolwerk van Labour is, wordt al een half decennium lang intens gehaat door alles en iedereen die Remain – het VK als lid van de Europese Unie – een warm hart toedraagt. In binnen- en buitenland.
En niet de minsten. Zo schreef de oud-Ambassadeur van Frankrijk te Londen, Sylvie Bermann een kinderachtig boek over het VK. En de invloedrijke correspondent voor het Duitse ARD en columnist voor de New Statesman, Annette Dittert, twittert als een verbolgen Remoaner, inclusief afkeurende opmerking over de grootte van Union Jack die bij toespraken nu standaard achter een minister staat. En in het binnenland is Labour-coryfee en ooit zo machtige man achter Tony Blair, spindoctor Alastair Campbell, volledig de weg kwijt. Of wat dacht je van filosoof, professor en auteur van minstens vijftien boeken, Anthony Clifford (“A.C.”) Grayling?
Brexit is the first trade deal in history designed to put barriers up rather than take them down.
But it isn’t the first time a whole people’s rights have been stripped away. That’s a centrepiece for Stalin, Hitler, all dictatorial regimes, as the neoTory regime is fast becoming.— A C Grayling #FBPE 3.5% #Reform #Rejoin #FBPA ? (@acgrayling) January 4, 2022
Afijn, het mag duidelijk zijn dat de radicalisering van de anti-Brexiters hysterische vormen heeft aangenomen en Boris Johnson is nu eenmaal het symbool van Brexit. Natuurlijk moeten deze mensen hun verlies nemen, doorgaan met hun leven en – als ze willen – een bijdrage leveren aan het maatschappelijk leven in het Verenigd Koninkrijk. Maar sommigen zitten zo diep in de kuil van hun eigen radicalisering dat ze een beetje hulp nodig hebben om er uit te klimmen.
En waarom zouden ze de scalp van Boris niet kunnen krijgen? Vergeet ook niet dat Boris intens gehaat wordt in Schotland, waar de SNP ondanks de vele beleidsblunders oppermachtig blijft en de kracht van de Unie voortdurend aan het testen is. Want laten we eerlijk zijn: Boris werd gekozen na de zwakke periode van Theresa May en hij was de uitgelezen persoon om Brexit er door te drukken.
‘Get Brexit Done‘ was de leus, en dat werkte – op wat schermutselingen na in Noord-Ierland en in de visserij – uitstekend. Ja, de economie heeft problemen, maar er is een groot verschil tussen een lagere economische activiteit vanwege personeelstekort dan massawerkloosheid. We hebben te maken met het eerste terwijl het laatste was voorspeld.
Verder laat Boris tot nu toe zien alleen risico te willen nemen op het gebied van de covidpandemie door volledig in te zetten op vaccinaties. Wat betreft de structuur van de economie heeft hij vooralsnog de belasting behoorlijk verhoogd en niets gedaan om de van de EU geërfde regelgeving te verminderen.
Op immigratiegebied is er echter wel goed nieuws, zoals een mobiliteitsafspraak met Australië en natuurlijk de immigratiemogelijkheden voor mensen uit Hong Kong, maar dit wordt allemaal op de achtergrond gedreven door de (niet-illegale) bootjes die vanuit Calais het Kanaal oversteken.
Gaat Boris dan zo maar weg? Natuurlijk niet. Om premier te worden heeft een mens leiderschapskwaliteiten nodig, inclusief een gezonde dosis ijdelheid, narcisme en zelfoverschatting. Maar als de geschiedenis van de Conservatieve Partij ons één ding leert is dat het rücksichtslos van partijleiders wisselt als dat nodig is om aan de macht te blijven. Zelfs als de partijleider de zittende premier is. Zie Margaret Thatcher. Zie Theresa May.
De messen worden geslepen en de kanshebbers beginnen steun te vergaren in het Lagerhuis. Eén daarvan is de nieuwe Minister van Buitenlandse Zaken, de zeer energieke en altijd vrolijke Liz Truss. De ander? Dat is de buurman. De talentvolle Minister van Financiën Rishi Sunak. En laat deze foto nu juist vanuit het balkon van Downing Street Nummer 11 geschoten zijn…
Lees meer van Onze Man In Londen:
