Zakelijk succes moet aan banden worden gelegd. Zeker als dat zakelijke succes de politieke agenda doorkruist van de machthebbers. Zo zou je het Nieuwsuur-item over Big Tech van zondag eenvoudig kunnen kenschetsen. Maar Nieuwsuur zelf leidde het onderwerp natuurlijk op een hele andere manier in. Volgens Mariëlle Tweebeeke (of laten we zeggen: volgens de presentatietekst die ze voorlas) is er sprake van ‘groeiende onvrede’ over de grote techbedrijven.
U en ik hebben die onvrede nergens gezien, niemand heeft er een geel hesje voor aangetrokken of een spandoek voor vol gekliederd, en dat komt natuurlijk omdat die door Nieuwsuur geconstateerde ‘groeiende onvrede’ onder de bevolking geheel verzonnen is. Die onvrede heeft vooral in regeringskringen van de diverse Europese hoofdsteden wortel geschoten. Daar heeft zich het angstbeeld genesteld dat een bedrijf als Facebook verantwoordelijk is voor de verkiezingszege van Trump en dus moet Facebook en in het kielzog ook andere techgiganten linksom of rechtsom worden opgebroken of ingeperkt.
Behalve dat er verslag werd gedaan van aankomende wetgeving vanuit het Europees Parlement die – nogal James Bondiaans – werd aangekondigd als dat het ‘de black box van algoritmes gaat openbreken’, ging Nieuwsuur ook op bezoek bij commerciële initiatieven die in Facebook de omver te trekken reus zien. Er werd vluchtig een meer integer alternatief voor Facebook aan de kijker voorgesteld. Er werd vluchtig gepoogd in wat korte flitsen een een-op-een verband te leggen tussen nepnieuws en Google en Facebook. Er werd vluchtig een topvrouw van een succesvol cosmeticamerk geïnterviewd die uit ethische overwegingen van Facebook was afgegaan. En tenslotte kregen we vluchtig een vrouwelijke ondernemer annex activiste in beeld die grote merken erop attent maakte dat hun banners bij zogenaamd nepnieuws werden geplaatst, met als doel natuurlijk die bedrijven te ‘shamen’ en de banners daar weg te krijgen.
We weten allemaal dat de Europese Unie enkele jaren gelden top down heeft geprobeerd om ‘desinformatie’ gelabeld te krijgen en zo als een paraplu te fungeren tegen ongewenste informatie danwel journalistiek. Ofwel, Brussel deed onder de onschuldige naam ‘Task Force’ een ongegeneerde poging een Sovjet-stijl ‘Bureau Van Informatie’ van de grond te tillen. Ook ThePostOnline heeft daar destijds danig last van gehad, met minister Ollongren als nationale kwartiermaker van de zuiveringsoperaties vanuit de Europese Unie.
In feite was de rommelig ingestoken reportage van Nieuwsuur een hernieuwde poging filmpjes en informatie die dankzij ‘het vrije internet’ (let op de aanhalingstekens!) nu eenmaal op een onvoorspelbare manier viraal kunnen gaan aan banden te leggen. Er werd in afkeurende zin over ‘polariserende berichten’ gesproken, waarvan gesuggereerd werd dat techreuzen ze actief promoten of in ieder geval niet tegenhouden. De activiste droomde openlijk van een internet zonder fobieën (xenofobie, homofobie, transfobie, etc.), en vanuit de Nieuwsuur-redactie kon je het applaus bijna horen klateren.
Ondertussen begrijpen Henk en Ingrid beter dan de Nieuwsuur-redactie dat fobieën erbij horen in het leven. En dat sommige bedrijven – och, schande! – online op zoek zijn naar winstmaximalisatie.
Maar de Europese Unie gaat de boeven op internet nu voor ze aanpakken. Aangemoedigd en gesteund door Nieuwsuur.
Lees ook van Hans van Willigenburg:
