Het affreuze gedoe met The Voice heeft alvast één positief gevolg opgeleverd: in zeer vele bedrijven zijn onverhoeds meldpunten geïnstalleerd waar slachtoffers van seksuele intimidatie en geweld terecht kunnen met hun klachten. Deze meldpunten bevinden zich inmiddels niet alleen in productiebedrijven en tv-studio’s, maar ook in verschillende andere firma’s, zoals het milieu van it’ers, het milieu van grote fabrieken, het milieu van ministeries, het milieu van banken en verzekeringsmaatschappijen, nog meer milieus en zelfs het milieu van de letterkunde.
In het Huis van de Literatuur in Amsterdam is nu namelijk ook zo’n meldpunt aanwezig en dat wordt niet bemand door een professional omdat het Huis geen geld heeft om die te betalen, maar wel zijn er van acht uur ’s ochtends tot tien uur ’s avonds vrijwilligers aanwezig bij wie literatoren met hun ongerief aan de bel kunnen komen trekken. Er zijn verschillende vrijwilligers die elk een shift van veertien uur afwerken en één van die vrijwilligers ben ik.
Verleden week had ik m’n eerste shift en ik zat in een klein kantoortje te wachten op een klager. De eerste paar uur verscheen er niemand en ik zat me behoorlijk te vervelen, dronk de ene kop slappe koffie na de andere en ging om de haverklap naar buiten om een sigaret te roken. Om drie uur des middags was het echter raak. Daar had je immers Marieke Lucas Rijneveld, die tegen me zei: “Herman, ik kom tegen iemand een klacht indienen.”
Ik nam m’n notitieboek te voorschijn om belangrijke dingen op te schrijven en ik vroeg: “Tegen wie heb je een klacht, Lucas?”
Lucas kuchte, streek z’n hinderende haar van voor z’n ogen, en zei: “Tegen Tobi Lakmaker.”
Niet iedereen weet wie Tobi Lakmaker is en daarom zal ik die even schetsen: Tobi Lakmaker heette tot voor kort Sofie Lakmaker en leek voor het merendeel een meisje te zijn, maar eigenlijk was ze vooral een jongen, en vandaar ook de naamsverandering van Sofie naar Tobi. In deze zin lijkt Tobi op Marieke Lucas, die ook geswitscht is van meisje naar jongen en wil worden aangesproken met Lucas, hoewel hij de naam Marieke behouden heeft, onder het motto: je weet maar nooit dat ik over een onbepaalde tijd toch niet weer verander van jongen naar meisje.
“Wat is de klacht over Tobi?” vroeg ik aan Lucas. “Wel,” zei hij, “vorige week was er een feestje ter ere van de nieuwe roman van Maartje Wortel en ik was daar en Tobi was daar ook en in het begin was het allemaal redelijk gezellig, maar op een bepaald moment, toen ik me in een hoekje had teruggektrokken om in m’n eentje m’n glaasje rosé op te drinken kwam Tobi naar me toe en zei: ‘Zeer fijne boy, hoe gaat het?’ Dat was nog niet verontrustend, maar nadat ik geantwoord had: ‘Het gaat goed, Tobi, m’n recente dichtbundel staat op één in de Top Tien’, veranderde Tobi abrupt van onderwerp en zei: ‘Wat heb jij een geile jongenskont, mag ik er eens aan ruiken?’”
Lucas snikte, en zei: “Dat is toch grensoverschrijdend seksueel gedrag, Herman?”
“Natuurlijk,” zei ik, “en ik zal Tobi er vandaag nog over aanspreken.”
“Dank je wel, Herman,” zei Lucas, en met de kop tussen de schouders ging hij heen.
Ik belde meteen naar Tobi Lakmaker, en zei: “Luister ‘ns Lakmaker, jij verdomde nicht, jij moet Marieke Lucas Rijneveld met rust laten, want hij is helemaal niet gediend van je gore opmerkingen. Aan z’n kont willen ruiken, wat ben jij voor een viezerik. Trouwens, de kont van zo’n Lucas ruikt toch gewoon naar stront, net als de jouwe. Dat ik geen klachten meer over je krijg, eikel!”
Ik legde neer en noteerde in korte bewoordingen het geval Rijneveld/Lakmaker.
Diezelfde dag had ik nog één klacht, van Saskia Noort, die kwam zeuren dat geen enkele Nederlandstalige schrijver nog met haar naar bed wil. Die klacht heb ik geseponeerd.
Lees ook van Herman Brusselmans:
