Er is geen sneeuw in Peking. Dus als ze sneeuw nodig hebben spuiten de Chinezen vijfhonderd miljoen kubieke meter kunstsneeuw in het landschap en zorgen ze er op die manier voor dat de Olympische Winterspelen in hun hoofdstad en de omgevering ervan kunnen plaatsvinden. Die kunstsneeuw bevat talrijke chemische producten die vele van de deelnemers aan de Spelen over onafzienbare tijd kanker en andere enge ziektes zullen doen krijgen. Daar trekken de meeste van de deelnemers zich geen reet van aan, onder het motto: deelnemen is belangrijker dan oud worden.
Je moet er niet van opkijken dat over een jaar of drie een of andere skiër een gezwel in z’n hals zal hebben ter grootte van een tennisbal, dat een of andere rodelaar krimpende testikels zal krijgen, en dat van een of andere ijshockeyer de neusgaten dichtgroeien. Want niet alleen is de sneeuw kunstsneeuw, maar uiteraard is het ijs kunstijs, waarin meer vergif zit dan in een miljoen coronavirussen.
Hadden de Olympische Winterspelen derhalve ergens anders dan in Peking moeten plaatsvinden? Natuurlijk wel, waarom niet op de top van de Himalaya, op Antarctica of op de Zuidpool, dus liefst waar ze nog nooit van kunstsneeuw of kunstijs gehoord hebben.
Maar nog beter was geweest dat de Olympische Winterspelen helemaal niét hadden plaatsgevonden. Het zit namelijk zo: de gewone Olympische Spelen, die hebben nog enige amusementswaarde en het is altijd wel leuk om een Afro-Amerikaan de honderd meter te zien afleggen in ongeveer negen seconden, om een zwemmer uit Ghana bijna te zien verzuipen of om uitgemergelde pipo’s en mokkels uitgeput bij bosjes tegen de grond te zien sodemieteren tijdens de marathon. De wegrit van de gewone Olympische Spelen levert nog wel eens een winnaar op die van fietsen enig verstand heeft; tijdens de paardendressuur zit er wel eens een knol met enig talent bij en bij het baskesbal zie je nog wel eens professionals bezig die een bal door een korf kunnen gooien.
Met andere woorden, de gewone Olympische Spelen zijn om aan te zien. Ze kunnen bekeken worden met enige interesse. Ze bestaan uit verschillende, diverse disciplines waarvan je in de rest van het jaar ook kunt genieten.
De Olympische Winterspelen zijn niét om aan te zien. Ze kunnen onmogelijk bekeken worden met enige interesse. Ze bestaan uit op elkaar lijkende disciplines die je in de rest van het jaar nauwelijks of niet onder ogen krijgt. En alle participanten hebben geen gewone schoenen aan, maar schoenen met schaatsen of ski’s eronder. De Olympische Winterspelen zijn het overbodigste evenement in de sport. In de meeste landen ligt men er dan ook geen seconde wakker van en om hiervan enkele voorbeelden te noemen: de kijkcijfers van de Olympische Spelen op tv liggen in Madagascar tussen de tachtig en honderdtwintig kijkers, in Tunesië tussen de tweeduizend en tweeduizenddriehonderd kijkers en in Peru ongeveer rond de drieduizend kijkers, vooral omdat men daar veel verwacht van de Peruviaanse kunstschaatster Alessandra Gomez, die echter zo goed kan kunstschaatsen als een pelikaan op houten klompen. In Nederland liggen de kijkcijfers rond de elf miljoen kijkers.
Kortom, nagenoeg iedereen is in Nederland in de ban van de Olympische Winterspelen in Peking. Dat komt omdat Nederland à peu prés 50 gouden medailles zal binnenrijven en hoe dat komt, geen hond die het kan zeggen. En ook geen hond kan zeggen waarom men er in Nederland niet massaal tegen protesteert dat hun geniale landgenoten op ski’s en schaatsen hun kunstjes gaan vertonen in een verdomde dictatuur.
Lees ook van Herman Brusselmans:
