Een wonderlijke omkering: waren vroeger landelijke kopstukken voornamelijk boegbeelden voor de lokale campagnes, tegenwoordig schamen afdelingen in den lande zich vaak voor hun leiders. Het probleem is natuurlijk niet even erg bij alle partijen maar de brave lokale flyeraars die zich nu door weer en wind banen voor de gemeenteraadsverkiezingen hebben tegenwoordig toch wel erg vaak het idee dat ze zich moeten verantwoorden voor hun partijkeuze. De SP spant de kroon: daar is gewoon de halve partij gejorist wegens een verschil van mening met de dochter van Jan. Een goede tweede is het CDA waar in een absoluut hilarische move een netwerk van afdelingen verklaarde dat ze onafhankelijk opereren van ‘Kim Jong Hoekstra”. Het statement werd vrij vlug weer ingetrokken maar de toon is gezet.
Het is natuurlijk ironisch dat dit probleem juist bij het CDA de kop op steekt. Immers, je gaat bij het CDA omdat je gelooft in een hiërarchische ordening van de samenleving met een hemel boven en een subsidiair ingestelde gemeente onder – rust, orde en ‘dingen zoals ze moeten zijn’ zijn de pijlers van de naar conservatisme neigende christendemocratie. De partijtop moet het dus wel erg bont gemaakt hebben als zelfs de brave CDA’ers met memes de oorlog verklaren aan de partijtop. Maar, to be fair naar de lokale afdelingen, het landelijke CDA is natuurlijk ook genoeg om met grote schroom het campagnewindjack aan te trekken om de wijken in te gaan.
Op persoonlijk vlak is er grote onvrede op de manier waarop lokale kampioenen met binding met regio en maatschappij zoals Mona Keijzer en Pieter Omtzigt uit de kring zijn geknikkerd. Ook schaamt men zich natuurlijk kapot voor hoe de overheid functioneert: het dienstenniveau daalt, de bureaucratie stijgt, de kosten reizen de pan uit en de belastingdienst rolt de rode loper uit voor het mondiale grootbedrijf maar jaagt met bloedhonden op arme sukkels die geen formuliertjes kunnen invullen.
We worden doodgegooid met het klimaatverhaal, maar intussen wordt het platteland volgebouwd om de massamigratie te herbergen. Het verrommelende en verruwende land is zwaar in verval en dat wordt de landelijke politiek en iedereen die zich met de politiek bemoeit zwaar aangerekend – zeker nu het maatschappelijke verval gepaard gaat met economische groei. Het geeft gewoon iedereen een unheimisch gevoel dat ‘de elite’ met allerlei dingen bezig is die niets met het belang van de burgers te maken hebben.
Tot slot is er natuurlijk ook gewoon de ideologische onthechting tussen de gewone Nederlander en de mensen aan de top. Op het gebied van (seksuele) moraal, migratie en de Europese Unie zit er in de praktijk maar weinig licht tussen het CDA en de rest van het kartel. De lokale CDA’er gaat daarentegen helemaal niet mee in de ideologische vernauwing tot het quinoaliberalisme van de weldenkende media.
Al deze zaken hebben strikt genomen niet heel veel te maken met het Dossier Scheve Stoeptegel waar het in de gemeenteraadsverkiezingen over gaat, maar wel in het algemene vertrouwen in de democratie en het partijenstelsel.
De uitdaging voor de lokale partijen is om te bewijzen dat het op landelijk niveau niet uitmaakt wat je kiest – je krijgt toch keuze uit één smaak technocratisch liberalisme – maar dat het op lokaal niveau wél zin heeft om een behoudende, moreel conservatieve en subsidiaire burgerpartij te kiezen. Een hele kluif.
Enfin, we gaan het allemaal zien wat de brandende prullenbak van de burgerlijke samenleving gaat kiezen volgende maand, maar ik verwacht niet dat het CDA het nou echt heel lekker gaat doen.
Lees meer van Constanteyn Roelofs:
