Sinds de productie van de allereerste Amerikaanse ICBM’s is Wyoming dé staat waarvandaan de VS de silodeuren van ICBM’s, en de poorten van Armagedon, kan openen (tevens de staat waar het minste van overblijft in het geval van een Russische nucleaire aanval). Onder de glooiende prairie in de omgeving van luchtmachtbasis Warren bij de stad Cheyenne stonden ooit 1000 Atlas-, Peacekeeper en Minuteman (I tm III)-raketten met megatonnen, in al dan niet meervoudige kernkoppen, op hairtrigger alert. Slechts een presidentieel bevel en een handjevol luchtmachtofficieren (‘missileers‘) in een ondergrondse commandocentrale was alles wat Rusland, en Cheyenne, scheidde van de ultieme vernietiging. Het aantal raketten en kernkoppen is inmiddels drastisch afgenomen, maar ook nu nog zitten luchtmachtofficierenkoppels 24 uur per dag in hun ondergrondse capsule om, als het bevel komt, 10 raketten af te vuren en het leven op aarde te beïndigen.
Een geverifieerde code, twee tegelijkertijd omgedraaide sleutels en een druk op de knop: meer is er niet nodig om tien Titan III’s met elk één kernkop van rond de 350 kiloton (meer dan 23 keer Hiroshima) op een 30 minuten durende enkele reis naar Rusland te sturen. In totaal bezit de VS 450 ICBM-silo’s verdeeld over drie staten. F.E. Warren Air Force Base bij Cheyenne in Wyoming is de grootste en bekendste. In deze unieke docu worden de soldaten die de onmogelijke taak om, als het noodzakelijk is, het onvoorstelbare te doen op hun schouders nemen op de voet gevolgd.
Net als piloten, astronauten en commando’s zijn de missileers van de US Air Force de best getrainde, meest betrouwbare, fysiek en psychisch topfitte werknemers ter wereld. Net als bij piloten, astronauten en commando’s het geval is beschikt maar een heel klein gedeelte van de bevolking over de capaciteiten om met succes de training te doorlopen en een minimale contracttijd van drie jaar vol te houden. Logisch: wie verantwoordelijk is voor het lanceren van nucleaire wapens mag geen fouten maken. Geen enkele fout. Ook niet tijdens de opleiding, waar de student alleen kan slagen door louter tienen te halen.
Typische jaren ’80 Koude Oorlog-kitsch met een glansrol voor de B52. Gebaseerd op het boek Trinity’s Child, ook een Koude Oorlog-product maar beslist geen kitsch, eerder literair meesterwerk.
Klassiekertje uit de Koude Oorlog. Soort what if…? over het thermonucleaire Einde Der Tijden, acuraat en met kennis van zaken weergegeven in een inkzwarte film met maar één boodschap: de Derde Wereldoorlog zal de absolute hel zijn zonder winnaars. Een film die destijds veel mensen uit hun slaap heeft gehouden, maar inmiddels al te gedateerd aandoet. Wellicht tijd voor een remake om de geesten aan beide zijden van de geopolitieke loopgraaf scherpt te houden?
Gedateerde, maar nog immer realistische fictiedocu waarin zichtbaar wordt gemaakt wie precies wat wanneer doet als de president van de VS eenmaal heeft bevolen om raketten te lanceren. Jammer genoeg blijkt de docu zich al snel te ontwikkelen tot een soort propagandaverhaal om de, destijds onder president Reagan, omstreden plaatsing van MX ‘Peacekeeper’ raketten te verkopen. Die MX-raketten kwamen er uiteindelijk wel, maar zonder het in de docu aangehaalde futuristische systeem van roulerende opslagplaatsen in ondergrondse spoorwegcomplexen.
