Op mijn middelbare school had je elk jaar een grote musical waarvoor de hele school uitrukte. De leraar engels schreef het script, een paar verduiveld muzikale oudleerlingen de muziek en de actieve overblijfmoeders maakten de decors. De hele school deed mee en omdat alle leerlingen een rol moesten hebben kwamen ze als troepen soldaten of hoeren (het was een vrijdenkende school) op het podium. De hoofdrollen gingen naar charismatische en populaire kindertjes uit de hogere klassen. Een beetje Mean Girls natuurlijk, zo’n klein fragmentje bevestiging van de brute sociale hierarchie waaraan pubers elkaar aan onderwerpen. En wat gebeurde er dan? Dan waren er altijd weer ouders van kinderen die niet populair waren die dan toch via de schoolleiding een rol probeerden af te dwingen. Treurnis en pijnlijkheid alom natuurlijk.
Zo’n zelfde vibe krijg ik bij mensen die bij de rechter afdwingen dat ze bij een bepaald clubje mogen horen. Nilüfer Gündogan werd door overijverige marketingmuppets uit Volt gezet en haalde bij de rechter verhaal. En nu mag ze terug. Nou, dat zullen vast heel gezellige middagen op de fractiekamer worden. Nu is dat niet alleen raar en gelijkhebberig en zouden mensen dit soort conflicten niet achter het hekje uit moeten vechten (al was het maar om die arme overwerkte rechters de tijd te gunnen om zich met echte problemen bezig te houden), maar schept het ook een gevaarlijk precedent. Het is namelijk nogal raar dat de ene poot van de drie van Montesquieu een mening ontwikkelt over hoe het er bij de andere poot aan toe gaat: sinds wanneer mag de rechter bepalen hoe de fracties er in de Tweede Kamer uit moeten zien?
Het lijkt natuurlijk op een ordinair arbeidsconflict over onterecht ontslag, maar dat is het nou juist niet omdat het over volksvertegenwoordigers gaat. Bovendien bewijst het maar weer eens dat de macht in de Nederlandse politiek niet bij de volksvertegenwoordigers ligt, maar dat het manipuleren van de Nederlandse macht vooral bestaat uit het bespelen van de partijbureaucratie en de niet altijd democratisch gekozen voorzitters, medewerkers en dergelijke.
Enfin, Volt is natuurlijk ooit opgericht om een nieuw, Europees model voor de Nederlandse politiek uit te rollen, maar dat lukt Volt amper als het zo blijft hannessen. Uiteindelijk is dat misschien ook wel de makke van het Nederlandse politieke model. Als je in Nederland een mening hebt die nog niet door het bestaande bestel vertegenwoordigd wordt en je meent dat het systeem opgeschud moet worden is de oplossing vaak een nieuwe partij oprichten, die al snel weer vervalt in gedoe en de geestdodende partijdynamiek die juist voor al die systeemzwakte zorgt.
Lees ook van Constanteyn Roelofs:
