Met excuses moet je zuinig zijn.
De laatste keer dat ik ze publiekelijk en welgemeend deed, was in 2014.
Aan Trijntje Oosterhuis.
Ik had in mijn dagelijkse columnpje in de treinkrant Metro in weinig vleiende bewoordingen geschreven over de speklappen op haar heupen (“dikke reet”) en de stand van haar ogen (“schele kop”).
Volledig onnodig, want het ging over haar deelname als ‘Traincha’ aan het Eurovisie Songfestival.
Dus daar heb ik een dag later op dezelfde plek mijn excuses voor aangeboden.
Ruim zeven jaar na Trijntje, bent u aan de beurt.
Ik wil u mijn welgemeende excuses aanbieden voor het feit dat ik u op deze plaats weleens ‘wormvormig aanhangsel’ (van uw man Geert-Jan Knoops) heb genoemd.
Dat deed ik de laatste keer naar aanleiding van jullie televisieoptreden bij ‘Jinek’ met Nilüfur Gündogan over de zaak tussen dat Tweede Kamerlid en haar (toenmalige) partij Volt.
Het was niet alleen beledigend van me, maar ook dehumaniserend en seksistisch.
Sorry!
Nou, ik las dit weekend (achter de betaalmuur) een fantastisch interview van Nathalie Huigsloot met u en uw man in het Volkskrant Magazine.
Uit dat interview kwam het beeld naar voren van twee advocaten die buiten de rechtszaal bijzondere dingen hebben gepresteerd.
Toen uw ouders na de oorlog terugkwamen uit het concentratiekamp, waren zij alles kwijt. Van hun familie (vermoord) tot hun huis (ingepikt).
U zegt daarover: “‘Veel mensen kennen het posttraumatisch stresssyndroom, maar er bestaat ook zoiets als post traumatic growth potential. Dit laatste heb ik bij mijn ouders gezien. Dat je na een traumatische ervaring juist boven jezelf en je moeilijkheden kunt uitstijgen en opnieuw iets moois van je leven kunt maken.”
U wilde het voorbeeld van uw ouders volgen.
“Het begin was moeilijk, maar toen ik eenmaal een baan had en een plekje om te wonen, dacht ik: ok, now I’ve proved it. En toen dat was gelukt, ben ik steeds vaker dingen gaan doen waarvan anderen zeiden dat het me nooit zou lukken. Dat is mijn tweede natuur geworden.”
Vanwege uw liefde voor muziek besloot u daarna dat u naar het conservatorium wilde. U leerde viool spelen en werd negen maanden later aangenomen op het conservatorium.
Na een huwelijk met verblijf in de Verenigde Staten keerde u met drie kinderen terug in Nederland en wierp zich in de avonduren op een studie rechten, die u op uw 38ste afrondde.
En dat wordt nog dieper als ik u niet beoordeel op een mal optreden met uw man en een ronduit irritante cliënte bij Jinek, maar op jullie succesvolle inspanningen voor voormalig Transavia-gezagvoerder Julio Poch.
De wijze waarop die door met name de toenmalig CDA-minister Ernst Hirsch Ballin geofferd werd om te zorgen dat de vader van koningin Máxima buiten schot zou blijven, was ronduit stuitend.
Zonder u en uw man was hij levenslang de gevangenis in gegaan.
Dan maak je het verschil.
En verdien je een diepe buiging.
Ik hoop dat u mijn excuses aanvaardt.
Of er nu nog een dodelijke punchline komt omdat ik anders reputatieschade lijd?
Nee.
Groet,
JanD
PS. Cadeautje. Omdat het netter kan dan ‘wormvormig aanhangsel’.
Disclaimer: Het dagelijkse ‘Briefje van Jan’ wordt mede mogelijk gemaakt door vaste donaties via Backme en incidentele donaties via Bunq. Waarvoor dank!
