Daar is weer een nieuwe poging om te beargumenteren dat de PvdA moet fuseren met GroenLinks. De Amsterdamse wethouder Marjolein Moorman en Eurocommissaris Frans Timmermans willen een doorbraak en geloven dat de partijen zich aan elkaar moeten verbinden. Als er niet snel wordt samengewerkt, speelt dat conservatieven in de kaart en komen linkse idealen nooit dichterbij, zo is het pleidooi vandaag in De Volkskrant. Ik ben zo vrij even tien vragen te stellen.
- Politieke versnippering maakt het lastig om in de Tweede Kamer een vuist te maken of überhaupt iets te bereiken. Wat dat betreft is een streven naar fusie van partijen of fracties best logisch, maar iedere leek kan zien dat deze versnippering in de eerste plaats wordt veroorzaakt door het Nederlandse kiesstelsel. Waarom heeft een partijfusie prioriteit boven het invoeren van een kiesdrempel?
- In de Tweede Kamer werken GroenLinks en PvdA al intensief samen. Dat maakt dat er meer werk kan worden verzet want commissiewerk kan worden verdeeld. Ook neemt in theorie de kans toe dat voorstellen een meerderheid halen. Als de huidige samenwerking al dienend is aan de linkse agenda, wat is dan de toegevoegde waarde van een fusie?
- Stemmers hebben geen vaste partijvoorkeuren meer. Ze kiezen ieder uit een paar partijen die onderling erg op elkaar lijken. In Amsterdam was men na vier jaar bestuursverantwoordelijkheid GroenLinks zat en zo verhuisde een deel van de GroenLinks-stemmers naar de PvdA. Als GroenLinks en PvdA één partij worden, gaan die kiezers naar D66. Waarom levert een fusie meer linkse stemmers op?
- Kiezers hebben aansprekende gezichten nodig die de linkse boodschap goed kunnen verwoorden. Kijk naar de PvdA-fractie in de Tweede Kamer en je ziet een totaal gebrek aan bekende, aansprekende personen. Khadija Arib is de enige uitzondering. Bij GroenLinks is het ook armoede troef. Waar komen bij de fusiepartij opeens aansprekende gezichten vandaan?
- PvdA en GroenLinks hebben een internationale blik. Laten we naar Duitsland kijken en dan zien we een florerende sociaaldemocratische partij én een aansprekende groene partij. Ze zitten samen in de regering. Hoe is het mogelijk dat we in Nederland denken dat deze twee stromingen niet beide een zelfstandige toekomst kunnen hebben terwijl ze dat over de grens wel hebben?
- Deze verkiezingen kwam Volt in de Tweede Kamer. Deze partij is een totale doublure van partijen die al bestonden: D66, PvdA en GroenLinks. Waarom hebben deze partijen dit laten gebeuren en wat zegt dit over hun aantrekkingskracht op jonge generaties? Wat lost het voor deze doelgroep op als je twee sleetse merken samenvoegt? Komt daar één Volt-stemmer door terug?
- Waarom bestaat de Partij voor de Dieren eigenlijk? Dit is een soort permanente oppositiepartij die wel groene idealen heeft, maar ook weinig bereikt, behalve een verschuiving in de politieke agenda. Waarom zou een fusiepartij met een breed profiel de Partij voor de Dieren de wind uit de zeilen nemen, als GroenLinks dat op dit moment al niet lukt?
- Sylvana Simons heeft een succesvolle partij op de kaart gezet die verrassend goed scoorde in vier gemeenten waar Bij1 vorige maand meedeed. Dit succes kan niet los worden gezien van het feit dat veel bi-culturele Nederlanders zich niet vertegenwoordigd voelen door partijen als GroenLinks en PvdA. Waarom zou een fusie dat veranderen als de politieke agenda niet echt wijzigt?
- Tegelijk zien we in Nederland een verschuiving naar rechts op een aantal culturele thema’s. PvdA en GroenLinks stellen daar relatief impopulaire alternatieven tegenover, met name op het punt van migratie en klimaat. Waarom zou een fusiepartij kiezers trekken die om dit soort redenen bij links zijn weggelopen? Is hiervoor niet een koerswijziging noodzakelijk?
- De PvdA heeft voor veel burgers afgedaan door Rutte-II, toen zelfs de arbeidsvoorziening niet meer heilig was. Machtshonger maakte dat de PvdA dacht overal mee weg te kunnen komen. Nu de PvdA hiervoor is gestraft, is het dezelfde machtshonger die leidt tot een streven naar een fusiepartij. Zou die honger naar macht, losgezongen van politieke idealen, niet een waarschuwing moeten zijn?
Lees ook van Chris Aalberts:
