Ik veronderstel dat de Nederlandstalige literatuur jullie geen vliegende reet interesseert. Dat siert jullie. Jullie hebben gelijk dat het enige wat jullie met een roman doen ‘m in het vuur gooien is. Jullie valt niks te verwijten als jullie, terwijl er in de verte een Vlaamse of Nederlandse schrijver opdoemt, snel drie straten omlopen. Maar gelukkig is de kans klein dat jullie ooit een Vlaamse of Nederlandse schrijver zouden herkennen. Ik zal jullie dit zeggen: het zijn met z’n allen halvegaren, flikkers, lelijke wijven, kale hufters, joodse nitwits, non-binaire hermafrodieten, stinkende hoeren, linkse activisten, gekleurde rukkers, feministische nichten, en stotterende brabbelaars.
Er is eigenlijk maar één schrijver die in geen enkele van die categorieën thuishoort en dat ben ik. Ik ben een normale, heteroseksuele, witte, oude, antiwokegerichte, langharige, kettingrokende, monogame, zich van niks aantrekkende, motorrijdende lul de behanger. Of denken jullie dat de halfbejaarde, een veel te grote bek opzettende, over hangtieten beschikkende, zeer slecht schrijvende valse blondine Stella Bergsma ooit motor heeft gereden? Ze zou geen Suzuki uit een Honda kennen, zelfs al zei je tegen haar: ‘Een Suzuki heeft twee wielen, Stella, en een Honda heeft een stuur.’
Of Arnon Grunberg. Nog zo’n sukkel die nog nooit van het motormerk Triumph gehoord heeft. Triumph is trouwens ook de naam van een lingeriemerk, en daar heeft Arnon Grunberg ook nooit van gehoord. Z’n vriendin Nina Weijers, zelf eveneens een schrijfster van zuig m’n pik, draagt als ondergoed zelfgebreide vodden, en die geven haar zoveel jeuk dat het zelfs te merken is aan de lamlendige stilistiek van haar kutboeken.
Of Splinter Chabot. Die is zodanig een homo dat hij een dildo in z’n hol heeft laten vastnaaien met ijzerdraad. Hoe hij dan aan schijten toekomt, het is een raadsel zo groot als de volle testikels van Chabot, die naar het schijnt wel dagelijks geleegd worden in de bakkes of de handpalm van een van z’n culturele gayvriendjes uit de achterbuurten van de Hilversume media of de Amsterdamse grachtengordelpennenlikkers.
Of Bregje Hofstede, die driekwart van haar tijd bezig is met het opkomen voor minderheidsgroepen en het overige kwart geen besef heeft van hoe ze dat opkomen precies moet aanpakken. Dus pakt ze het aan door totaal onleesbare columns en opiniestukken te schrijven, waarin nooit maar dan ook nooit het n-woord voorkomt, of het f-woord, of het l-woord, of het x-woord, of het woord waarmee ze zelf het beste kan gedefinieerd worden: o-ver-bo-dig. On-be-nul-lig. Ri-di-cuul. Be-wust be-schik-kend o-ver baard-groei.
Wie dan weer compleet haarloos is, is de huidige koningin van de Nederlandse Letteren, de heer Lucas Rijneveld, die door haar moeder Marieke wordt genoemd. Ze heeft tot nu toe vijf boeken geschreven, die samen drieëntwintig literaire prijzen hebben behaald en geen enkele van die prijzen heeft om het even welk flutboek van haar ooit verdiend. De enige vraag die haar miljoenen semi-analfabete lezers bezighoudt luidt: is Lucas een man of een vrouw? Of is ze iets tussenin, zoals de meeste vrouwen van heden ten dage? Of is ze een man die ontdekt heeft hoe onleuk het is om een vrouw te zijn? Of heeft ze een vagina of een penis of allebei of geen van beide of zeikt ze via haar navel? Wat ze ook is, ze zal ons ongetwijfeld nog jaren en jaren bestoken met letteronkundige rommel en ze komt zoveel op tv dat iedereen haar ondertussen wel kent, en ik raad jullie dit aan: als Lucas in de verte opdoemt, loop dan geen drie maar drieëndertig straten om. Ze ruikt ook nog redelijk onfris uit haar bekkie.
Lees ook van Herman Brusselmans:
