Bij D66 zal de vlag zijn uitgegaan toen het de vorig jaar aangetreden partijvoorzitter Victor Everhardt, de baantjesjager die na een wethouderschap in Utrecht een blauwe maandag toetrad tot het Amsterdamse College van B&W maar al gauw weer verder hopte naar een leukere functie elders, was gelukt om Frans van Drimmelen de deur uit te werken. Als Sigrid Kaag op vrijdag 22 april na terugkeer uit Washington weer voet op Nederlandse bodem zet kan ze zeggen “Frans van Drimmelen is geen lid meer van D66 en heeft spijt betuigd”. En, in haar eigen kosmopolitische stijl: “Case closed”.
Maar zo zal het niet gaan. Het einde aan Van Drimmelens D66 lidmaatschap en het uittreden uit zijn lobbybedrijf Dröge & Van Drimmelen is het begin van een nieuwe episode. Eentje die nog beroerder zal uitpakken voor het Potemkin-dorp dat D66 heet. De ontmaskerde en vernederde Van Drimmelen (Everhardt: “Hem is verzocht zijn lidmaatschap op te geven. Hij heeft dat gedaan. Hij kan nooit meer toetreden tot de partij”) is nu één groot brok rancune met een tas vol kompromat. Levensgevaarlijk dus. Het is een kwestie van tijd voordat de ‘dirt’ over de ene na de andere partijprominent op straat komt te liggen. In menig D66-bed is het momenteel onrustig tussen de lakens en niet vanwege de hitsigheid die zo kenmerkend blijkt voor de partijcultuur.
Dat Frans van Drimmelen, in weerwil van de communicatie-expertise die zijn bureau Dröge & Van Drimmelen claimt, een kneus is in het verspreiden van de boodschap bleek uit de tekst waarmee hij op woensdag 20 april 2022 zijn onafwendbaar geworden heengaan als D66’er en lobbyist aankondigde. Eerst betuigde hij spijt voor zijn wangedrag jegens meerdere personen en erkent hij een stalker van zijn vrouwelijke prooi geweest te zijn (“Ik heb te lang, te hardnekkig en soms bijzonder onaardig getracht een gesprek voor elkaar te krijgen en dingen gezegd waarvan ik besef dat ze dreigend zijn overgekomen”). Meteen daarna verklaarde hij dat ‘de in de media onstane hetze’ hem noodzaakte terug te treden. Anders gezegd: als die verdomde journalisten hun muil hadden gehouden was dit heel anders gelopen. Geen begin van zelfinzicht en oprechte, doorleefde spijt. Frans vindt Frans een slachtoffer. Elke beginner in de communicatieleer weet dat dit het domste is wat je kunt doen. Het past wel in de hypocriete D66 cultuur.
Sigrid -nieuw leiderschap- Kaag is een goede leerling van Van Drimmelen. De hele partij staat in de fik, maar de leider haalt de neus op voor het vragende journaille en reist doodleuk af naar Washington. Deo volente zal ze de natie op vrijdag 22 april toespreken. Je voelt de catastrofe aankomen. ‘Vrouw van de wereld blijkt amateur in Nederland’ schreef ik op 8 september 2021. We mogen toch wel zeggen dat ik dat goed gezien had.
Iedereen wijsmaken dat je de Syrische president en wereldschurk Hafez-al-Assad zijn chemische wapens hebt afgepakt, maar niet in staat om een lullig Drimmelzaakje in Den Haag bekwaam op te lossen. Kaag dacht groots en meeslepend over het Binnenhof te zwalken, op weg naar het Torentje. Maar na amper anderhalf jaar politiek leiderschap is ze gereduceerd tot wat haar ware proporties blijken te zijn: een hypocriete, hautaine, elitaire en uit onzekerheid blafferige prutser die niets van betekenis toevoegt aan het Nederlandse politieke landschap. Nu de façade van schone schijn met donderend geraas in elkaar stort staren we in de peilloze diepte van geveinsd idealisme, valse maatschappelijke betrokkenheid, geschonden integriteit en onthutsend grensoverschrijdend gedrag van alle denkbare soorten. Het is louter nep, schijn en fake. Een suikerspin die groots en kleurrijk oogt, maar op slag verdwijnt zodra je eraan gaat likken.
Sigrid Kaag is een product uit de stal van Van Drimmelen. Hij was het die haar de partij in katapulteerde. Dat deed hij niet in zijn eentje, maar met hulp van die andere stralende ster van D66, Ingrid van Engelshoven. Die was voordat ze wethouder werd in Den Haag, de stad waar Van Drimmelen in de lokale D66-afdeling een graag geziene gast was, ‘partner’ bij Dröge & Van Drimmelen. Je vraagt je af hoe het kan dat een vrouw die nog geen halve zin kan uitspreken zonder vier keer ‘uh, uh, uh, uh’ te zeggen zo hoog stijgt in de wereld van ‘corporate communicatie’, maar in die wereld kan veel zoals we weten.
In februari 2017 reisde toenmalig wethouder Van Engelshoven op kosten van de gemeente Den Haag naar Libanon, waar ze onder meer de Beqaavallei bezocht en zich liet fotograferen tussen hulpbehoevende kindervluchtelingen uit Syrië. Een foto van Ingrid, gebukt tussen de donkergekrulde kindertjes sierde haar Twitteraccount. De dienstreis vloeide voort uit een samenwerkingsverband van de gemeenten Den Haag en Almere en de Vereniging van Nederlandse Gemeenten (VNG) in het kader van het ‘Local Government Resilience Programme for the Middle East and North Africa’. Gemeentebestuurders doen graag aan buitenlands beleid en zo belandde Ingrid van Engelshoven in Libanon om, zoals te lezen valt in het dienstreizenverslag op de gemeentelijke website, “de eerste resultaten van de samenwerking te bekijken, banden aan te halen met betrokken partijen en een beeld te krijgen van de invulling van de samenwerking voor de komende jaren”.
Wat het verslag niet vermeldt is dat Van Engelshoven, van 2007 tot 2013 partijvoorzitter van D66, niet alleen een vluchtelingenkamp in de Beqaavallei bezocht, maar ook in Beiroet bij de op dat moment in Nederland totaal onbekende VN-employée Sigrid Kaag thuis op bezoek ging voor een gezellig onderonsje. Bij wijn en lekkere exotische hapjes hengelde Van Engelshoven naar Kaags interesse voor een rol in de Nederlandse politiek. Een paar maanden later werd Sigrid Kaag, de zelfbenoemde vredesstichter in Syrië, minister van Buitenlandse Handel en Ontwikkelingssamenwerking in het kabinet Rutte-III. Van Engelshoven werd haar collega op Onderwijs en Cultuur. Van Drimmelen keek toe en zag dat het goed was. Je kunt dus stellen dat de komst van Kaag mede gefinancierd is door de gemeente Den Haag. Maar dat terzijde.
In deze reeks D66-vrouwen mag Hanneke van der Werf niet ontbreken. Hanneke wie? Hanneke van der Werf. Een onbeduidend gemeenteraadslid in Den Haag die tot verbazing van eenieder die haar van nabij had meegemaakt na Sigrid Kaag en Rob Jetten nummer 3 werd op de concept-kandidatenlijst voor de Kamerverkiezingen van maart 2021. Niemand die deze hoge notering kon verklaren.
Hanneke kwam ook op de gezellige bijeenkomsten van de Haagse afdeling van D66 waar ‘talentscout’ Van Drimmelen een graag geziene gast was en er rondliep met zijn fijne neus voor het betere talent. Ik suggereer niks, maar zal ook niet weerspreken dat Van Drimmelen, indachtig zijn zelfaanprijzing op de D&vD website, de hengel aanreikte die Hanneke op plek 3 bracht. Hoger dan de veel prominentere en ervarener D66’ers als Vera Bergkamp, Salima Belhaj, staatssecretaris Hans Vijlbrief of de huidige fractieleider en Amsterdams raadslid Jan Paternotte. Nadat de leden zich hadden uitgesproken kreeg Hanneke op de definitieve lijst een lagere plek, maar nummer 9 was nog altijd veel prominenter dan haar status in de partij en politieke ervaring rechtvaardigde. Hanneke verstond duidelijk de kunst van het drimmelen.
Hanneke van der Werf ontpopte zich als Kamerlid tot een virulente bestrijder van alles wat vies en voos is in de intermenselijke betrekkingen. Zo stond ze in januari en februari van dit jaar, toen de #MeToo zaak rond ‘The Voice’ speelde, vooraan om uiting te geven aan immense verontwaardiging over het schandelijke gedrag van Ali B, Marco Borsato en Jeroen Rietbergen. “Wow, ik weet niet waar ik moet beginnen” twitterde ze op 20 januari 2022. “1 ding: als mensen in een machtspositie iemand misbruiken is dat niet de schuld van het slachtoffer. Het wangedrag is het grote probleem, niet de angst om het te melden”. Om meldingen van wangedrag te bevorderen schudde Hanneke van der Werf het idee voor een ‘Eerste Hulp bij Seksueel Geweld’ uit de mouw. “De een zoekt een dokter, de ander een agent, advocaat of psycholoog. Hanneke Van der Werf wil één heldere weg naar hulp voor slachtoffers. Een eerste hulp na seksueel geweld” twitterde D66 vol trots op het partijaccount.
Op radio, tv en via Twitter liep Hanneke van der Werf zich het vuur uit de sloffen om korte metten te maken met zedengerelateerde misstanden. “Hoe kan het dat zedenzaken zo weinig prioriteit krijgen bij de politie?” vroeg ze luidkeels waar ze maar een microfoon trof. Haar tweets vormen één lange schreeuw om aandacht voor alles wat te maken heeft met foute mannen die niet van vrouwen af kunnen blijven. Mannen zoals Frans van Drimmelen.
Nu de nood aan de man is in haar eigen partij zwijgt Hanneke echter in alle talen. Deze moraalridder, woordvoerder ‘Veiligheid’ van D66, die zo graag anderen de les leest krijgt het niet voor elkaar om ook maar één woord te wijden aan het schandelijke gedrag van haar ooit prominente partijvriend, zoals ook de andere fractieleden duiken, wegrennen en zwijgen. De arm van Frans is lang en blijft machtig. Het drimmelen is nog lang niet voorbij.
Lees meer van Geert Dales:
TPO wordt mede mogelijk gemaakt door abonnementsgeld. Neem daarom nu een abonnement!
