Vandaag geheime strandtips van Laetitia en Spanjeman Raúlito heeft weer een schitterend huis aan de Costa Dorada in de aanbieding en een leuke tip over een herenclub! Maar eerst mijn hartverscheurende hondenverhaal!
Amigas e amigos!
De Portugese dierenkliniek is net de Yab Yum: alleen al bij binnenkomst ben je een meier kwijt.
Een van mijn gevleugelde uitspraken, lieve lezeressen, is de titel van uw kakelverse lijfbode. En ik maak geen gebbetje, zoals u van mij gewend bent: een Portugese dierenarts is wolla net de Yab Yum. En voor die meier hing een of andere aap bij die legendarische seksclub tenminste nog je jassie op en dat kan je bij de veterinario mooi schudden.
Kijk, mijn honden zijn mijn kinderen en ze kunnen me niet duur genoeg zijn. En de kliniek waar ik nu topklant ben, is een van de beste van de Algarve kan ik proefondervindelijk stellen. Toen mijn liefste hondje Raya aan het einde van haar krachten was – ze had de vreselijke ziekte leishmaniasis reeds opgelopen in Paraguay maar de “zwarte koorts” heerst ook in de Algarve – nam ik een van de moeilijkste beslissingen uit mijn leven: euthanasie. U weet ongetwijfeld hoe erg honden dierenklinieken haten: ze ruiken bloed en angstpis van andere honden en niets is erger dan dat zo’n beessie zijn leven wordt beëindigd op een metalen tafel in een non-descript naar chemische troep stinkend hok.
Artikel gaat verder na afbeelding.
Sommige eigenaren durven er zelfs niet bij te zijn als hun hond zijn spuitje krijgt! Schoftentuig! Zowel mijn vader als mijn moeder stierven in mijn armen en Raya dus ook. Ik wilde dat Raya thuis zou sterven, op haar vertrouwde bankje in haar vertrouwde omgeving. De dierenarts kwam, met een hele lieve assistente, en deed een infuusje in, eerst iets met methadon en dan nog iets dat een hartstilstand veroorzaakt. Ik meen dat ik dertig euro moest aftikken. Het is voor niks! Ik had reeds een graf gegraven in mijn moestuin en dat schijnt niet te mogen van de bizarre Portugese wet. De arts wilde mij zelfs nog helpen de toch nog zware hond naar zijn laatste rustplaats te dragen maar dat hoefde niet van mij. Hij vond het een goede keus want voor een klein bedrag kon hij het beest ook meenemen. Ik riep: zeker naar de chorizofabriek! Hij moest lachen en zei: je wilt inderdaad niet weten wat er met zo’n kadaver gebeurt bij dat afleverpunt. Enfin: tot zover het goede nieuws over de dierenarts. Ik had mijn dierbare nieuwe buurvrouw Dieuwertje – volg haar! – getipt over die dierenkliniek want zij en haar vent Bart hebben zo’n hond die tien jaar op je graf blijft liggen. Zo’n Japanse sledehond is natuurlijk niet helemaal ingesteld op de zinderende Portugese zomers en heeft de nodige vaccinaties nodig. Ik vertelde Dieuwertje over de Yab Yum en verdomd: ze moest bijna 2 meijer aftikken! Voor die poen kon je in de Yab Yum én je jas ophangen én een hoer op een glaasje bubbels fêteren. Neuken ho maar, dat ging richting een rug en dan verliet je die hut niet eens echt dronken hoor, hoogstens tipsy.
Kijk, een consult kost bij vrijwel elke dierenarts in de Algarve (ik ken er een stuk of 10) rond de 25 euro. Maar daar blijft het nooit bij. Ik ben best wel redelijk onderlegd in potjeslatijn – een van mijn schaarse exen is chirurg – maar van de abracadabra en de hocus pocus die uiteindelijk op de rekening staat snap ik nooit een yota. Allerlei handelingen die verricht schijnen te zijn – ik stond er notabene naast – en als je een röntgenfoto laat maken ben je echt zwaar de sjaak. Ik ben op zo’n moment echt een schijtbak want ik wil die dierenarts – immers mijn beste vriend – niet schofferen. En Portugezen zijn toch al snel in hun eer aangetast, dat zal wel door hun Noord-Afrikaanse genen komen. Dus ik pik het, net als gore wijn van 6 euro per glas in een Amsterdams eetcafé, ingeschonken door een pokdalige Australiër die geen woord Nederlands spreekt en je bovendien schoffeert als je zegt: ober, mijn glas is nog vies, en hij dan zegt: dat is je wijn, fucking old bastard, and if you don’t like it: fuck off!
Bon. Nog een gouden tip van Tuur: koop nooit voer bij de dierenarts! Dat is nog duurder dan cocaïne in de Algarve en ik vraag me altijd af of dat het waard is. Dat speciale voer, bedoel ik. Mijn oudste hond Tita heeft artrose en ik kook regelmatig voor haar: groenten, rijst en hartjes, niertjes, levertjes en kipfilet, en op vrijdag koolvis want ze is zo rooms als de neten. Daarnaast, en dit is echt een geweldige tip, geef ik haar dagelijkse twee pillen KimiMove ultra, een Portugees veganmiddeltje dat uitstekend werkt, en ik geef haar een eetlepel Anima Strath, nog zo’n natuurlijk wondermiddel. Ik koop een liter van dat spul bij mijn favoriete winkel van sinkel Madeira & Madeira voor nog geen veertig euro. Laatst zag ik zo’n fles staan bij de Tibi – dat zijn echt gore afzetters, mijdt die keten als de pest – voor 55 euro.
Ik ben al met al dus heel tevreden met mijn kliniek maar ik hoor al jaren hele goede verhalen over de zeer sympathieke Ierse dierenarts Sara Langridge in Tavira en die schijnt ook nog eens heel schappelijke tarieven te hanteren.
Het ultieme uitje, beste lezers, want de reis naar het strand van Olhão is al een evenement op zich, waar een dagje Efteling naast verbleekt. Allereerst moet je weten dat Olhão aan de Ria Formosa – de Waddenzee van Portugal – ligt. Ria betekent onder andere baai in het Portugees. Het is een adembenemend gezicht vanuit het vliegtuig, tijdens de landing op Faro Airport; een wisselend moerasachtig landschap met een blauw kleurenpalet en spierwitte zandbanken.
Je kunt dan goed zien hoe je het natuurgebied van de Ria Formosa binnenvliegt. Het is een waddengebied dat begint bij Tavira en eindigt in Faro. In dit beschermde natuurgebied liggen een aantal waddeneilanden met eindeloze stille stranden, vergelijkbaar met bijvoorbeeld Terschelling of Texel.
Mijn woonplaats Olhão ligt ook vlakbij zo’n eiland. Om daar te komen moet je met de veerpont, die doet er ongeveer 30 minuten over. Door een vaargeul bereik je bijvoorbeeld de steiger Armona en loop je vervolgens in ca. 25 minuten naar een prachtig strand. Je waant je werkelijk in de Caribbean. Het is er altijd stil, want de meeste mensen die naar het strand willen, willen niet én op de veerboot én daarna nog eens een half uur lopen met een volle koelbox. Kortom: de meeste mensen vinden een uur reizen om naar een strand te komen teveel van het goede, dus de massatoerist vind je vooral aan de westelijke Algarve op 5 minuten lopen van je hotel, bij zeewater dat zelfs in de zomer om te gieren zo koud is. Ieder z’n ding…
De veerboten die in Olhão hun dienstregeling draaien, stammen nog uit de tijd van Kruiningen-Perkpolder en werden waarschijnlijk aan Olhão geschonken omdat niemand meer interesse had in deze antieke schuitjes. Omdat hier niets wordt weggegooid, stoten ze gewoon nog steeds een flinke dosis diesel de lucht in (de stikstofcrisis bestaat hier niet) en zitten ondertussen de eilandbewoners met hun boodschappen heel tevreden te keuvelen aan boord van de Geertruida II. Want het motto in de Algarve is: als het maar rijdt of vaart.
Eenmaal afgemeerd in Armona zoekt iedereen zijn hutje op en kabbelt het leven verder. De toeristen lopen dagelijks voorbij de witte huisjes die soms maar uit 1 kamer bestaan. De kanarie hangt in een kooitje boven de deur, de hond is van alle bewoners en de poes ook. Niemand bezit hier iets. En je mag alleen maar op een eiland wonen als je visser bent. Auto’s zijn er niet. Fietsen mag niet. De totale rust. Het enige dat je hoort is de lokale bar, waar de rampenzender van de televisie verslag doet van de zoveelste bosbrand. Het paradijs bestaat nog (maar niet in juli en augustus).
Artikel gaat verder na afbeelding.
Vorige week heb ik getracht een verhaal te vertellen over één van de onverwachte hobby’s van onze geliefde Hoofdredacteur. Belangrijkste boodschap van dat verhaal was natuurlijk dat je die hobby op fantastische wijze kan beoefenen in het mooie Spanje. Vooral omdat je hier nooit geconfronteerd zult worden met het fenomeen ‘wintergreen’. Een andere hobby, die regelmatig terugkeert in verhalen van de Grote Roerganger, is niet geografisch gebonden en kan wereldwijd naar hartenlust worden beoefend. Mits een beetje discreet, zo dacht ik. Ik bedoel, fappen met publiek, ik moet er niet aan denken.
Nu viel mijn oog op een artikel in El País waarin melding wordt gemaakt van de opening van een club in Madrid. Een herenclub. Naar Amerikaans (zucht) voorbeeld. Een rukclub. Een fappotheek zogezegd. U leest het goed lieve lezeressen, lezers ook. Een club waar je als kerel gezellig met andere rukkers ook eens aan iets anders kan zitten trekken dan aan een Cubaanse, handgerolde sigaar. Als dát geen wervend nieuwtje is dat u acuut een ticket naar het Iberisch schiereiland doet boeken weet ik echt niet wat u wel zou kunnen enthousiasmeren. “Raúl,” zult u zeggen, “Je lult uit je nek! Het is ondenkbaar dat een keurig nieuwsmedium zoals El País met dergelijke vunzigheden de interesse van de websurfende leesconsument zou trachten te trekken.” Nou nee dus. Ze waren zelfs zo vriendelijk het artikel in het Engels te vertalen opdat de Nederlandse lezers van de Portugal Post die het Spaans (Castellano eigenlijk) niet meester zijn toch op de hoogte kunnen geraken van dit nieuwste toeristische pareltje in het toch al uitgebreide arsenaal van publiekstrekkers (no pun intended. Hoewel…)
Hier het artikel door onderzoeksjournalist Guillermo Alonso.
Artikel gaat verder na afbeelding.
Nu is het wachten op de overheidscampagne ‘Geniet maar ruk met mate’. Ik kan me zo voorstellen dat u geheel enthousiast bent geraakt over dit concept en aan een eigen aflevering van het programma ‘Ik vertrek’ zit te denken, daarom is Raúl tussen de drukke werkzaamheden door voor u op zoek gegaan naar een geschikt stukje onroerend goed om het avontuur handen en voeten te geven. Aarzel niet te lang, deze occasion is zeer in trek!Voor slechts 230.000 eurootjes bent u in het bezit van deze heerlijke rukbunker in Creixell met discrete tuin. Ik zou zeggen trek die portemonnee! Hou jullie haaks rakkers, ¡hasta luego!
Discrete tuin.
Lees meer Portugal Post:
