Een van de dingen die we een beetje gemist hebben de afgelopen tijd in de discussie rond de PvdA is de reactie vanuit GroenLinks. Het leek er immers op dat het vertrek van Ploumen en de daaropvolgende strijd om de keuze voor een tussenpaus en de ongetwijfeld binnenkort losbarstende race om het de echte tiara vooral te maken heeft met de vraag of er een grote linkse volksbeweging moet komen na een fusie van beide partijen. Je zou dus denken dat er in het andere kamp van dit voorgenomen huwelijk net zo’n principiële richtingenstrijd zou zijn of dat men in ieder geval iets van enthousiasme voor het plan ten toon zou spreiden, maar neen.
De andere mogelijke strategie voor GroenLinks in dit geval is dubbel inzetten op de trend die al langer gaande is, namelijk dat het hoger opgeleide bestuurdersvolk overstapt naar GroenLinks. Toch zien we nou ook niet echt agressieve pogingen van GroenLinks om bij de uitgang van de PvdA te flyeren om de teleurgestelde rozenridders op te vangen. Dat kan zijn omdat ze dat niet netjes vinden, maar ook misschien omdat ze ook wel voelen dat het misschien niet heel veel zin heeft en omdat GroenLinks zich misschien op het moment relatief niet zo sterk voelt.
Dat is begrijpelijk en heeft te maken met het volgende: GroenLinks is natuurlijk vooral relevant als het milieu het grootste probleem is. In de geopolitiek relatief rustige jaren van het afgelopen decennium was dat het misschien ook wel, maar zeker de door progressieve types gedomineerde media hadden van de vagelijk gedefinieerde ‘klimaatcrisis’ de chefsache gemaakt. Dat gaat nu natuurlijk niet meer. De Rus is terug en we zijn in een inflatiespiraal des doods geraakt: veiligheid en brood op de plank voor de gewone man zijn dus weer helemaal terug en dat zijn onderwerpen waarop de PvdA traditioneel veel meer te zeggen heeft dan GroenLinks.
In wezen zijn we weer terug in de jaren zeventig. Net als in toen is het milieubewustzijn groot, maar zijn de andere problemen nog veel groter. Principiële vragen over de NAVO en de aanschaf van defensiematerieel, een moordend tekort op de huizenmarkt gecombineerd met een rap uit de klauw lopende inflatie – we zitten kennelijk weer allemaal precies in dezelfde golfjes als destijds. Zelfs de broeken met wijde pijpen en grote oranje zonnebrillen zijn weer terug.
In de jaren zeventig ging het dan weer electoraal heel erg goed met de PvdA. Grappig genoeg komt de personele crisis bij de partij juist op het moment dat de relevantie van de beweging weer toeneemt. Kortom, als ik bij de PvdA zou zitten (haha neen) en een gokker zou zijn (andermaal neen) dan zou ik mijn muntjes zeker niet op een overstap naar GroenLinks zetten.
Lees ook van Constanteyn Roelofs:
