Exclusief in De Portugal Post deze week: Britten zijn geweldig zolang ze maar niet in de Algarve zitten. Verder, waar komt die vislucht in Olhão toch vandaan en geweldige tips over beerputten van onze Spanjeman én van de hoofdredacteur.
Hola, senhores e senhoras da boa vida!
Uw geliefde hoofdredacteur bevindt zich in Engeland, ook wel het perfide Albion genoemd, en het valt hem alleszins mee! Als je in de Algarve woont, krijg je natuurlijk een heel raar idee van de Britten. Soms heb ik gewoon plaatsvervangende schaamte naar de Portugezen toe als ik van die verbrande biggetjes door Albufeira zie knorren, in minirokjes en met van die strakke t-shirts van de Primark waar de uiers uit klotsen. Let wel, ik heb het hier over meisjes van amper zestien jaar. Niets menselijks is mij vreemd hoor, en ik moet bekennen dat ik wel eens een vluchtige seksuele encounter heb medegemaakt met een Engelse juffrouw uit Newcastle (boven de zestien hoor, dat zei ze althans, bovendien praatte ze zo plat dat ik driekwart van haar teksten gelukkig niet verstond).
Het was in Sitges waar je normaliter gaat cruisen voor de heaumeaux maar er waren geen knappe maricas die avond dus eindigde met het geval dat ook nog eens Randy heette.
Randy had net als ik een ernstige latexallergie en brulde: “skin to skin, fucking Dutch bastard”, en een week later zat ik de wachtkamer van de soa-kliniek op de Groenburgwal in Amsterdam met een dubbele druiper. Ik moest het van Randy ook nog eens ‘op zijn Grieks’ doen maar ze had me in het feestcafé verteld dat haar darmen van slag waren door de olijfolie dus dat was weer een meevaller want een E.coli-infectie op de pielemuis is geen pretje.
Je moet na de kaars-affaire van opa Derksen erg op je woorden letten tegenwoordig, al is dat kans klein dat ik door de adverteerders van de Portugal Post, GeenStijl, HP/De Tijd en Ongehoord Nieuwscafé gecanceld word.
Maar goed! Ik was al bijna 20 jaar niet meer in Engeland geweest en het is een heerlijk weerzien, vrienden. U kunt mijn strapatzen en capriolen overigens volgen bij de GeenStijl, in het kader van mijn serie Safari Eurabia.
Ik vloog van Faro naar Manchester voor 2 tientjes en op de luchthaven daar was alles keurig geregeld. Je moet je paspoort scannen bij een poortje en dan sta je buiten, na amper tien minuten. Er wordt tijdens het scannen een foto van je gemaakt en je mag dan absoluut geen mondkapje dragen want anders krijg je een boete van zestig pond. Sowieso nergens mondkapjes in het hele Verenigd Koninkrijk, hoe geweldig is dat niet! Dank u wel, Bojo!
Ik nam de dubbeldekker naar mijn hotel in de stad, een dagkaart voor het openbaar kost slechts 6 pond. Het eerste wat mij opviel is dat iedereen de bestuurder keurig groet bij binnenkomst en bij vertrek. En bij de bushaltes staat iedereen keurig in de rij. Kom daar maar eens om in Amsterdam. Daar krijg je een mes in je ribben als je per ongeluk een ‘jongere’ aanraakt tijdens het in de bus of metro stappen en in het beste geval ben je hoogstens je portemonnee kwijt. Het was ook nog stralend lenteweer in Manchester en ik had dus mijn cagoule niet nodig, mijn regenjas met capuchon die tot op de knieën reikt. Je kan tegenwoordig overal goeie koffie drinken (dubbele espresso voor amper 2 pond, kom daar maar eens om in Amsterdam). Het eten is spotgoedkoop en een aangename afwisseling na de culinaire monocultuur van de Algarve. De Curry Mile is waanzinnig! Één groot vreetfeest en veel voor weinig. Het viel me echt op dat iedereen aardig en behulpzaam is, maar dat schijnt ook typisch van de streek te zijn, en met name van Lancashire, het graafschap boven Manchester dat ik de komende tien dagen exploreer. Volgende week zal ik u hierover kond doen, dear friends.
En dan is het nu weer tijd voor Laetitia, onze vliegende makelaar uit de Beethovenstraat én uit de Algarve. Kom d’r maar in, meid.
Lieve lezers en lezeressen, dat wist u misschien nog niet maar Olhão heeft de grootste vissershaven van de hele Algarve. Maar buiten Olhão gebeurde vroeger ook veel op het gebied van vissen. Bijvoorbeeld in Praia do Barril bij St. Luzia waar in het begin van de vorige eeuw een gigantische tonijncultuur floreerde. Ook heel aardig is het kleine museum over de tonijnvangst in het kleine vissersdorpje bij Tavira waar hotel Vila Galé Albacora om heen is gebouwd. Dat ging er ruig aan toe hoor. Om de netten te ontwijken werden de enorme beesten in bassins gedreven, waar ze met haken en messen werden geslacht. Het stierenvechten in Sevilla valt hierbij in het niet als je de vele foto’s in het museum van Praia do Barril aanschouwt. Vanaf het strand werden de tonijnen met een goederentreintje vervoerd naar het vaste land.
Dat treintje bestaat nog steeds en vervoert nu tegen betaling mensen die naar het strand willen. Een toeristische attractie. Praia do Barril is een echte aanrader. Het hele tonijndorp is nog intact en is nu een museum met restaurants en barretjes. Praia do Barril is tevens een van mijn favoriete stranden vanwege de aangename temperatuur van het zeewater.
Het indrukwekkende ankerkerkhof is een must see. Het monument bevindt zich op een duin en bestaat uit 100 liggende scheepsankers die gebruikt zijn om de netten op de bodem te vast te houden.
Artikel gaat verder na afbeelding.
In de wateren rondom Olhão gebeurt ook van alles op visgebied. Voor de kust van Fuseta is er in zee een drijvende ‘tonijnfabriek’ geïnstalleerd . Als je over zee vliegt op weg naar Faro zie je grote ringen (een soort Olympische Spelenlogo) in zee liggen. Hier worden de tonijnen ook bassins in gedreven en direct met schepen naar Azië (o.a. Japan) vervoerd. De zee wordt hier dus behoorlijk intensief leeggehaald. Hoe het mogelijk is dat Portugal hiermee bezig is, in een beschermd natuurgebied. Het zal wel met geld hebben te maken maar volgens mij is dit geen duurzame business.
Verderop tussen Praia dos Cavacos en Olhão is onlangs een enorme doradekwekerij in de lagune aangelegd. Dus deze vis is ook al niet meer echt wild te noemen.
In de vissers- en industriële haven van Olhão zie je dagelijks enorme vrachtauto’s met open laadbakken, waar gigantische tonijnen bovenuit steken, over de rotondes rijden. Een lugubere aanblik. De geur van de bekendste sardinepaté en visfabriek Fides is in de verre omtrek waar te nemen. Je moet er van houden..
Beste lezers er gaat hier geen dag voorbij zonder vis. Voor de Algarviaan is een dag zonder vis zoiets als een dag niet geleefd.
Je kunt je klok erop gelijk zetten: om 12.30 gaan alle barbecues in de straat aan. De lucht van houtskool en vis penetreert je huis. Dus ramen dicht, je witte was binnen halen en wachten tot het over is. Voor mij is deze folklore er wel een beetje af. De sardinesdamp is me gaan tegenstaan, hoewel ik dol op vis ben.
Maar dat het vers is is zeker. Daarom is er op maandag ook geen vis te koop en zijn de meeste restaurants dicht. Want zondag is een vrije dag en wordt er dus geen vis gevangen. En de Portugees wil vis van dezelfde dag eten. Maandag is kipdag. Dus als u niet van vis houdt , kom dan niet in de Algarve wonen want biefstukken bakken is niet hun specialiteit..
Vis mevrouw, u weet wel waarom.
Vis, het meest veelzijdige stukje vlees.
Bon appetit.
En dan nu Raúl onze Spanjeman over La vida en el campo, waarna ik toepasselijk afsluit met een literaire uitbarsting over beerputten.
Queridos amigas y amigos,
Als je de behoefte voelt om wel degelijk deel te nemen aan het leven, maar daar niet zozeer elke dag de hele dag met medewezens over wil ouwebeppen kan ik ruraal Spanje van harte aanbevelen. In tegenstelling tot Nederlandje heeft het Spaanse platteland de neiging nogal groot te zijn. Hier zal je niet snel een stikstofconflicterende situatie tegenkomen. Als je bij je snoeiafval een paar oude banden wil verbranden legt niemand je een strobreed in de weg. Dat gaat míj dan wel weer veel te ver. Na buurman Fonz daarop te hebben aangepakt, hij zag oude banden en plastic flessen gewoon als voeding voor zijn biomassacentrale, zal ik niet aarzelen wie dan ook in mijn omgeving die dit doet door de policía op te laten pakken. Een lekker milieu gaat voor alles nietwaar?
Artikel gaat verder na afbeelding.
La vida en el campo (het plattelandsleven) kan ik iedereen die genoeg heeft van zijn baantje als communicatiespecialist bij een ‘progressieve’, ‘inclusieve’ en ‘vooruitstrevende’ politieke partij bijvoorbeeld, van harte aanbevelen. Voorzien van alle gemakken van de moderne tijd zóu je zelfs dat baantje aan kunnen houden. Thuiswerken is het nieuwe normaal immers. En onze geliefde hoofdredacteur bewijst het aan de lopende band; je hoeft niet in Den Haag te wonen om de vinger aan de Ka̶a̶g pols te kunnen houden. Outside pissing in is nog nooit zo simpel en vermakelijk geweest als nu. Ikzelf heb zo’n kleine twintig jaar geleden de hand weten te leggen op een eeuwenoude masía met drie hectare bijbehorende grond. Tijdens de coronapaniek, sommigen zullen zeggen hysterie, in één woord ideaal. De mondmaskerverplichting trof ons slechts eenmaal in de drie weken als we proviand ofwel pleepapier – oh nee, als je in het bezit bent van een fosa séptica gebruik je zo weinig mogelijk van dat spul – gingen inslaan bij de hypermarché alwaar de boodschappen al online waren uitgezocht en betaald.
Ja, in Spanje werd men pas echt bang gemaakt voor covid. Niet vreemd als je beseft dat in de eerste maanden van de pandemie complete verzorgingstehuizen werden uitgeroeid, niet in het minst omdat het personeel gewoon niet meer naar het werk durfde te komen. Verder dus geen enkel contact met derden. Een onwerkelijke situatie die tegelijkertijd hemels aanvoelde. De hondjes, de vogels, egels, konijnen en de zwijnen. What a wonderfull world this can be. Tegen de tijd dat ik mijn werkzaamheden ga minimaliseren ben ik van plan drie greens aan te leggen. Golf-greens bedoel ik daarmee. Elke green wordt op drie manieren aanspeelbaar zodat er in feite sprake is van een negen holes baan. Met zelfs een par 5 door middel van een dogleg. Slechts drie greens vanuit zorgen om de watersituatie. Plus uit luiheid natuurlijk. Als je ‘s ochtends een rondje wil golfen en je moet eerst negen greens maaien ben je tegen lunchtijd klaar. Of je moet een agro-Mo inhuren voor twaalfhonderd eurootjes per maand, dat kan natuurlijk ook.
Jullie zien, eenmaal geland op het platteland kunnen dromen en werkelijkheid zich lichtjes door elkander weven, aangemoedigd door de nachtegalen die hun vaste territorium weer verdedigen tegen de competitie met de meest uiteenlopende fluitconcerten. En dan niet van het type dat regelmatig in de voetbalstadions ten gehore wordt gebracht. De zon doet de rest. “Maar Raúl, daarvoor moet je toch rijk zijn en gepensioneerd?” zult u misschien denken. Nou, zeg ik dan, dat valt wel mee. Als je in een positie bent waarin je kunt thuiswerken kan je zelfs vanuit een plaggenhut op de hei je werk doen dankzij zonnepanelen en Starlink van Elon Musk. Wat houdt je tegen? Het enige risico dat je loopt is dat je productiviteit flink naar beneden wordt bijgesteld. Ondergaande zonnen en zo, snappie?
Artikel gaat verder na afbeelding.
Lekker afgelegen stuk vastgoed van 77 hectare
Wat gaat dit geintje ons kosten Raúlito? Mocht je in het bezit zijn van een eengezinswoning in een gewilde straat in Nederland geen ene mallemoer. Sterker, je houdt geld over! Voor nog geen half miljoentje ben je al eigenaar van dit lekker afgelegen stuk vastgoed van 77 hectare, dus als je niemand wil zien de komende drie maanden zal je ook niemand zien de komende drie maanden. Goed, je moet wel een beetje van klussen houden. Of dit hier. Eenendertig hectare, nog geen zes ton! Hoe dan ook, dromen hoeven geen bedrog te zijn. Als ik naar mezelf kijk kan ik eigenlijk alleen maar zeggen: ‘Living the dream!’ Terwijl ik met mijn vier hondjes een rondje over het terrein maak komt weer een flard boven van een liedje van Al Stewart. Van láng geleden. ‘And life drifts slowly by in the provinces‘ En zo is het.
Artikel gaat verder na afbeelding.
Eenendertig hectare, nog geen zes ton
Bedankt Raúlito en hier is uw hoofdredacteur weer! Omdat Raúl over poepen in de vrije natuur begon, moest ik ineens aan mijn ZKV, Zeer Kort Verhaal, denken dat ik schreef in de tijd dat ik nog literaire aspiraties had en voor de bovenwereld schreef. Leest en huivert!
Het is dertig graden in de Algarve. Alles bloeit, de natuur jubelt. Ik prijs mezelf een bevoorrecht mens in mijn datsja, ver van de waan van de dag. Naast de hangmat liggen de verzamelde werken van Herman Gorter en een bosje lavendel. Ik zou bijna zelf gaan dichten, ware het niet dat de pastorale idylle wreed wordt verstoord door gifgas dat door de kieren van de vloer omhoog kringelt. Ik vermoed dat het iets met het riool van doen heeft en bel de Poffertjesman want die heeft kettingzagen, drilboren én een fecaliënzuiger. Hoofdschuddend staat hij een uur later voor mijn wc-pot.
“Stront aan de knikker, Van Amerongen. Het is je beerput. Voor riool woon je te diep in de rimboe. Over ranzig gesproken: dat kakelende viswijf was weer op de televisie, bij De Wereld Draait Door. Jij kent haar toch, hoe heet ze nou ook weer?”
De Poffertjesman is mijn venster op Nederland. Via de schotel volgt hij de Nederlandse treurbuis en houdt hij mij gedetailleerd op de hoogte van het poldervariété.
“Gadverdamme, ze liet een foto van d’r doos zien en er hing ook nog een tampon uit. Waar gaat de wereld naartoe, met al die viespeukerij.”
“Poffer, dat was vermoedelijk Halina Reijn want die doet het met de zoon van moderator Matthijs. Daarvoor deed ze het met een zwarte lilliputter, enkel voor de selfies. Die selfies zijn een krankzinnige rage, zelfs onze staatsman Frans Timmermans doet er aan mee. Gelukkig houdt hij tot nu toe nog zijn broek aan. Was die juffrouw met die tampon trouwens niet Yolanthe Sneijder-Bacalhau? Ik haal die actreutels altijd door elkaar.”
De Poffertjesman legt mij uit dat de beerput van bakstenen is gemetseld, onder de grond.
“Jouw dirkjes worden daarin opgeknabbeld door bacteriën en omgezet tot sap. Het is prima mest want je tomaten hangen er prachtig bij. Nooit pleepapier in je pot pleuren trouwens, en al helemaal geen tampons.”
Volgens hem neemt de stank af zodra het minder warm wordt. Portugezen gooien soms een dode kip in een verzadigde beerput, dat vinden de bacteriën lekker.
“Zal ik even een selfie van je maken terwijl je zit te schijten, Tuur? Dan kan je die op je twitter zetten.”
“Scheer je weg, vieze man. Straks gaan mijn fans nog denken dat ik anaal-gefixeerd ben. Ik hou het liever netjes.”
Iedereen een schitterende dag van de arbeid toegewenst! Laten wij allen de Internationale meezingen met De Stem Des Volks!
Ontwaakt!
Lees meer Portugal Post:
