mooie longread in Politico: Nicolás Maduro tries a new PR campaign: Going Woke.
Kort samengevat probeert de Venezolaanse regering van Nicolás Maduro een jonger, socialistischer publiek aan te spreken door zich te bedienen van nogal holle retoriek. Venezuela kent geen homohuwelijk, en abortus is er illegaal. Homoseksuelen in het leger moeten in de kast blijven, en transgenders mogen wettelijk niet van geslacht veranderen. Toch laat de staat pro-LHBT geluiden horen, en heeft de regering een commissie voor vrouwenrechten. Het artikel citeert critici van het socialistische regime die dit vooral zien als een poging om buitenlandse steun te winnen.
Nicolás Maduro werd president in 2013 na het overleiden van de vorige sterke man, Hugo Chavez. Onder de regeringen van beide mannen boerde de economie steeds verder achteruit, en werd oppositie steeds harder aangepakt. Het land heeft inmiddels meer dan 200 politieke gevangenen, en veel andere dissidenten zijn weggevlucht. De veiligheidsdiensten zouden tussen 2016 en 2019 bij elkaar 18.000 mensen hebben gedood. Beide heren staan ook zeer vijandig tegenover de Verenigde Staten, en beschuldigen het land regelmatig van kolonialisme en imperialisme. In 2006 noemde Chavez de toenmalige Amerikaanse president nog ”de duivel” tijdens een toespraak voor de Verenigde Naties.
De economie van Venezuela is vrijwel geheel afhankelijk van de olie-export. Zoals wel vaker gebeurt worden de opbrengsten hiervan omgezet in subsidies voor de achterban van de heersende partij. Als de olieprijs vervolgens daalt, houdt de staat geen geld over. Omdat er niet genoeg oliegeld wordt geïnvesteerd, zowel binnen als buiten de oliesector, is er op de lange termijn geen economisch alternatief. Hier kampt Venezuela al jaren mee, met inflatie en onrust tot gevolg. Het percentage van de bevolking dat onder de armoedegrens leeft is in het afgelopen decennium omhoog geschoten.
Venezuela heeft al sinds het neerslaan van een opstand in 2019 geen diplomatieke banden meer met de Verenigde Staten, maar Maduro ontvangt graag Amerikaanse (democratische) socialisten. Die mogen vervolgens lyrische recensies mogen schrijven. Bernie Sanders, de voornaamste politieke voorman van deze groepen, besloot eerder om Maduro te veroordelen als een tiran, maar niet als een dictator. Dat label ging hem toch iets te ver. Onder andere linkse activisten en opiniemakers is Maduro echter nog steeds populair, zoals het Somalisch-Amerikaanse congreslid Ilhan Omar. Maduro lijkt te hopen dat in de loop der jaren steeds meer sympathisanten posities van invloed zullen bemachtigen.
