Alles wat u altijd al wilde weten over de Sopa de Pedra, de wereldberoemde steensoep uit Almeirim, plus de waanzinnige paardenmarkt van Golegã en onze Spanjeman Raúl proefde speciaal voor u de Iberische Tena-wijn!
Almeirim in het district Santarém is de bakermat van de Sopa da Pedra, mijn lievelingssoep en het beste middel tegen een kater des doods. Het accentje op de é in Santarém benadrukt dat daar de klemtoon ligt. Santareeeem dus. Almeirim is een gat van niks hoor. In het beste geval opent het lokale sufferdje met de scoop dat een kip of een pad het centrale zandpad overstak. Het stadje en de wijde omgeving van de Tejo-streek is beslist het omfietsen waard voor zijn wijnen, en die antikatersoep dus waar ik zo op terug kom. Vette tip van Tuur: rij, als u dan toch zo nodig naar Almeirim moet, door naar Golegã waar van 20 tot 22 mei de meest waanzinnige paardenexpo van Europa wordt gehouden, met springparcours, optochten en de hele sodemieterse bende. U heeft een herkansing op nóg een mieterse peerdenshow, rond Sint-Maarten in november.
Golegã is een flinke tongbreker maar spreek het, als u de weg vraagt, maar gewoon uit als Gowgau, dan komt u een heel eind. Ik was er vorig jaar met mijn maat, vinoloog Reggie Smith alias Maria Gomes (na 8 uur ‘s avonds). Ik was vroeger bang voor peerden hoor. Ik moet een jaar of 6 geweest zijn toen mama mij op ponyrijles bij manege De Valouwe in Lunteren zette. Dat zal wel weer op advies van de kinderpsychiater zijn geweest, want ik was een druk kindje. Deze therapie bleek niet erg heilzaam. Ik was het gehobbel al snel beu en bovendien vond ik het zielig voor de pony’s. De angst in de ogen van zo’n beessie als het werd beklommen door een walgelijk dik en verwend kind, staat voor eeuwig op mijn netvlies gebrand.
Artikel gaat verder na afbeelding.
Later in mijn leven had ik kennis aan diverse paardenmeisjes en eens moest ik mee naar het concours hippique in Rotterdam. Ik vond het schitterend om zo’n peerd over een hindernis van anderhalve meter te zien springen maar ik vraag me nog steeds af of het beest zo’n circusact leuk vindt. In een ander leven schommelde ik op een reuzenknol door een duizelingwekkend maanlandschap in Bolivia en na afloop voelde mijn reet aan alsof ik door een elftal bears was genomen. Ik ben dus niet bang voor paarden, maar ik hou meer van honden want die snap ik tenminste. Er hing een uitbundige sfeer op de zonovergoten Feira da Golegã. De vorige twee edities gingen niet door en de duizenden bezoekers waren euforisch. De Feira is een mengeling van een markt – er worden paarden van 200 duizend euro verkocht – en een soort pelgrimage à la El Rocío in Andalusië, er zijn diverse concoursen en parades en verder is het een enorme braderie met overal de goddelijke lucht van gegrilde kip, geroosterd speenvarken en verse paardenpoep. Als er zoiets bestaat als de alma Portuguesa, de Portugese ziel, dan zag ik hem in Golegã. Los van de indrukwekkende lusitanopaarden, waren er veel mooie meisjes en dat is schrikken voor iemand die in de Algarve woont, daar waar de gitzwarte vrouwensnor tot de zeven schoonheden wordt gerekend. Ik kwam die dag niet aan twitteren toe en dat was maar goed ook want toen ik ’s avonds laat het nieuws uit het droevige moederland checkte, dacht ik: Hollandse kaaskoppen als Jeroen Dijsselbloem praten graag laatdunkend over mijn bourgondische patrie de cœur, maar inmiddels beschouwen de Portugezen Nederland als een apenland.
Steensoep dus. In mijn geliefde Olhão staat deze godennectar volgens mij nergens op de kaart maar in de grote shopping van Faro op de vreetplaza krijg je een enorme terrine voor een paar eurootjes. De naam steensoep komt in veel westerse culturen voor en is gebaseerd op diverse legendes en mythen over gierige mensen. Hier de enige echte versie, die ik gratis kreeg van de hoofdredacteur van de Vrekkenkrant.
Artikel gaat verder na afbeelding.
Een arme monnik is op bedevaart en klopt doodmoe en hongerig aan bij een huis. Hij vraagt de bewoners om een soeppan. Verder niks. Uit zijn tasje haalt hij een gladde steen. De eigenaren van de pan zijn natuurlijk razend nieuwsgierig en kijken mee in de keuken. De monnik zet de pot op het vuur met alleen de steen en water en zegt dat de soep gekruid moet worden. De gastvrouw geeft hem het zout, maar de bescheiden monnik suggereert dat de steensoep nog beter is met een beetje chorizo of spek. Vervolgens vraagt hij of ze niks hebben om de soep te binden, restjes aardappelen of bonen bijvoorbeeld, en wellicht wat wortelen. Uiteindelijk genoot iedereen van de soep, de monnik haalt na afloop de steen uit de pan en reist verder. Sopa da Pedra is altijd in verband gebracht met de Legend of Frade en zijn truc om een heerlijke soep te maken, met een steen!
Hier het recept voor Sopa da Pedra de Almeirim:
Artikel gaat verder na video.
Peerden kiek’n is mooi maar je moet er wel wat bij drinken dus ik toog met Reggie naar de enorme Adega de Almeirim (sinds 1958!). Met 1200 hectare wijngaarden produceert de coöperatie jaarlijks 20 miljoen liter wijn en is daarmee een van de grootste producenten in het hele land.
Ja als je dan toch in Almeirim moet zijn, dan ga je natuurlijk steensoep slobberen, een bodempje leggen voor de Coöperatie. Toen ik net met de wijn was begonnen en veel wijn aan de supermarkten verkocht kon ik hier goed terecht voor oké-wijn voor weinig. We hebben dan ook een poos zaken gedaan totdat ik stopte met de supermarkten en het qua kwaliteit hogerop ging zoeken.
We hadden de afspraak met Romeu Gonçalves, wijnmaker en plezierig gezelschap. Wat een tent die Coöperatie. Ongekend veel en grote rvs tanks waar de druiven liggen te vergisten. Van hun simpele ‘wijn’ frisante verkopen ze alleen al een miljoen flessen. Geef mij dan maar een cola. Frisante is een zeer fruitig geval waar koolzuur aan toegevoegd wordt, ideaal voor kinderfeestjes.
Maar voor nog geen 2,5 euro kunt u best de Vila da Corte of de Lezírias aanschaffen, voor dat geld echt belachelijk goed. De eerste crispy fris, bloemen, citrus een bittertje en 12% alc. De tweede met wat dennenappel, wat van hars en mandarijnenschil. Porto’s do Tejo waar we in de blend van fernão pires en moscatel graúdo een andere wijnlijn proefden. Ik had nog nooit van de laatste druif gehoord maar samen een bijzonder duo voor een paar eurootjes. Zwoele wijn met mango, ananas en toch lekker droog. Om het witte verhaal af te maken gingen we nu aan de Varandas DOC, de sjieke lijn van de coöperatie. Eerst weer een van de lokale druif met 3 maanden rijping op nieuw hout, levendig, weer wat van de tropen, wat grassig en een zoetje voor een euro of 6. Mijn favo wit is de Varandas grande escolha blend van chardonnay en arinto met een knisperende groene appel. Prachtig! Al het wit was uit 2020. Inmiddels waren we benieuwd geworden naar het rode gebeuren. De rode Vila de Corte (met geweldig etiket) is slobber. Portas do Tejo rood de allemansvriend. De rode Varandas zijn een stuk interessanter en rond de 10 euro in de winkel met het etiket van vrolijke bloemetjes en vogeltjes. Goed spul met de bessen, de leren zadeltas, choco, tabak en kruidigheid en nog steeds vriendelijk. De Marachas net als de Varandas ook een blend en gerijpt op Portugees eikenhout, een old-school stevige rakker met tannines die de lippen wat laten krullen.
Artikel gaat verder na afbeelding.
Al met al een prettige proefsessie bij de Coop. Restte ons nog de abofado’s (wat zoiets als benauwd of verstikkend betekent). Benauwd kregen wij het niet, we werden er zelfs een beetje gelukkig van. Abofado is feitelijk de mix van ongefermenteerd druivensap in combinatie met aguardente (distillaat van pitjes steeltjes en schilletjes van de druif) het smaakt goed en dat ergens denken aan oude Tawny Port. 19% alc. Rokerig met nootjes en sinaasappelbloesem. ?
Un buen domingo estimados lectores, een lekker weekje was het weer. Eindelijk de zomerse temperaturen die de oude botten en spiertjes iets van de stramheid doen verliezen. Als jonge goden op leeftijd stuiteren wij weer over het Iberisch schiereiland alsof we niet onze dagen aftellen tot aan het pensioen die je wist dat nooit zou komen. Nu Brussel heeft besloten dat de zuiderburen, het Afrikaanse continent, voor onze pensioenen moeten gaan zorgen weet ik het zeker, ik zal nooit met pensioen kunnen gaan tenzij ik een loterij win. Maar daarvoor moet je eerst meedoen. Ondertussen zorgt het bedrijfsleven wel voor een aangenamere oude dag como nunca door het aanbieden van allerlei hulpmiddelen zoals daar zijn bejaardenluiers en, zo ontdekte ik deze week bij de Aldi, de hofleverancier van bejaarden uit alle windstreken, bejaardenwijn! Echt waar, de firma Tena heeft kennelijk een wijngaard opgekocht en een markies bereid gevonden er een adellijk sausje overheen te gooien. En voilá, Marques de Tena, rode wijn voor een zacht prijsje en alleen weg te slobberen als je óf geen verstand van wijn hebt óf het aanlengt met mierzoete gaseosa en er zodoende een tinto de verano van maakt. Per doos nóg voordeliger!
Artikel gaat verder na afbeeldingen.
Dus zeg nu niet dat Spanje jullie niets te bieden heeft. Het is mij niet helemaal duidelijk hoe een en ander baas-technisch in elkaar steekt, maar de firma Tena heeft er beslist meer informatie over én een oplossing voor. Langzaamaan beginnen er wat commentaren binnen te druppelen (no pun intended) van lectores die ondertussen ook wel inzien dat Nederlandje onleefbaar aan het worden is en na beginnen te denken over een eventuele verhuizing naar ons Iberisch Paradijs. Mede door de enthousiaste verhalen van onze Grote Roerganger, sinds kort ook Bart Nijman, mede-eigenaar van GeenStijl, columnist en media-entrepreneur en zijn vrouw en al enkele jaren Jack Wouterse, acteur, onder andere bekend als drummende rechercheur in de serie Grijpstra en de Gier. Vertel het ze maar Jack. Dat zou natuurlijk een enorme stap betekenen, zeker voor hen die de bankbiljetten niet gestreken in de kast hebben liggen. Wát nou als het tegenvalt? Eigenlijk zou je een tijdje moeten kunnen proefwonen zonder meteen aan een stuk vastgoed vast te zitten. Want relaxt leven, dat klínkt wel lekker, maar als opgewonden Hollands standje moeten we nog maar zien of we dat ook écht kunnen! Stresshormonen zijn namelijk nogal verslavend en zoals die verhalen ons leren niet in overvloed aanwezig in Groot-Iberië. En daar hebben jullie natuurlijk wel een punt. Wat nou als je niet weet af te kicken van Neerlands zwaarst verslavende drug; ophef!
Een kennis van mij droeg laatst onbedoeld de oplossing aan. Hij vertelde mij over een klant van hem – hij runt een caravanstalling – die tijdens de onverwachte lockdown en bijbehorende quarantaine-eisen in Groot Brittanië heerlijk vanaf zijn camping, Playa Mont Roig hier vlakbij Cambrils, via Zoom en andere internetachtige constructies (hoi Mark!) zijn werk kon blijven doen. Tot volle tevredenheid van zijn baas. Dat er op een gegeven moment een einde kwam aan zijn verblijf had die gast geheel en al aan zichzelf te wijten. De collega’s trokken het op een gegeven moment niet meer dat de achtergrond bij elke meeting bestond uit strand, zee, palmbomen en knalhard zonlicht. Zij zaten immers in grijs grauw Engeland. Oorzaak jaloezie. Pero bueno, in plaats van één van de paleisjes die ik de afgelopen weken voor jullie heb gevonden, al dan niet duur, is natuurlijk een tijdelijk verblijf, zeg maar een soort van snuffelstage, een leuke optie om te zien hoe het dagelijks leven er uit zou kunnen zien als níet op vakantie bent, maar “gewoon” aan het werk! Je gooit een caravan neer bij een stalling en iedere keer dat je een paar weken of zelfs maanden vanuit “huis” kunt werken laat je die sleurhut naar je tijdelijke verblijfplaats slepen. Al is het in de tuin van Villa Vischlugt! Een camping geeft immers meteen zo’n vakantiegevoel. Dat doet je stresshormonenniveau geen goed (*proest*).
Wat míjn stresshormonenhuishouding geen goed doet zijn de capriolen van het hoofd van de georganiseerde misdaad in Nederland, de heer M. Rutte. Hem houd ik persoonlijk verantwoordelijk voor het leger wannabe expats voor wie wij de Portugal Post (kóóp die krant!) mede maken. De hel die het ooit zo prachtige landje aan de Noordzee is geworden draagt nadrukkelijk zijn stempel. En die van zijn bende ikke-ikke-ikkers. Gelukkig woon ik er niet meer, maar ik voel wel nog steeds een vorm van verbondenheid. Daarom, van ons het Iberisch smaldeel, twee fotootjes van wat ook jóuw achtergrond zou kunnen zijn bij de eerstvolgende Zoom-meeting met je collega’s. Droom zacht…
Artikel gaat verder na afbeeldingen.
Buenas tardes y ¡hasta la próxima!
Lees meer Portugal Post:
