Over ondeugende vogelaars, ooievaars, Bella de hond en obese Hollanders in Spanje.
Bom dia lieve lezers, uw geliefde hoofdredacteur bevindt zich in het gezellige Malmö, waar het heerlijk weer is en de drank spotgoedkoop. Wat is het hier heerlijk knus en kneuterig, amigas e amigos, en dat komt door fika, lagom, hygge en friluftsliv. Die typisch Scandinavische begrippen kennen wij niet in de Algarve want de Portugezen zijn niet zo van de gezelligheid. Enfin, u moet een en ander maar nalezen op de GeenStijl. En wat leuk dat Laetitia het vandaag over ooievaars gaat hebben. Zoals de trouwe lezer weet, woon ik vorstelijk in de Ria Formosa, omringd door moerassen, zoutpannen, slikken en schorren. De serene rust van dit waddengebied wordt sporadisch verstoord door vogelaars die een harde plasser c.q. natte voeg krijgen van de ooievaar, de roze flamingo, het woudaapje, de purperkoet en de Lusitaanse schijtreiger.
Op zich heb ik geen last van die amateurornithologen. Het zijn in de regel keurige, insipide lieden die qua stiekem gesluip lichte overeenkomst vertonen met de gluurder, de potloodventer en de brave huisvader op de baan (tegenwoordig HOP geheten: homo-ontmoetingsplek). De schaarse vrouwelijke vogelaars doen me denken aan in safaripakken en bergschoenen gepropte Bulgaarse speerwerpsters.
Ik was net voor mijn vertrek naar Zweden venusschelpen voor de lunch aan het rapen (in kinky lieslaarzen en waadpak) toen ik plotsklaps geschreeuw hoorde. Meteen zag ik dat het een Nederlandse vogelaar was, met een vlezige kop en melkboerenhondenhaar onder een Indiana Jones-hoed. Hij rende op mij af, zijn enorme verrekijker botste tegen zijn borst. Buiten adem riep hij dat een wilde hond hem aanviel. Nou ken ik die hond want dat monster – een kruising tussen the Hound of the Baskervilles en Cujo, de moordzuchtige Sint Bernard van Stephen King – maakt het hele natuurpark onveilig, samen met een herdershond die Ostra heet: Oester.
Mijn drie meissies hadden wel raad geweten met Cerberus maar stonden die dag onder huisarrest omdat ze stout en balsturig waren geweest. Geheel tegen mijn principes in smeet ik een steen naar de hellehond en kreeg meteen spijt en medelijden. Ik had net gelezen over een Ier die vijftien jaar lang dezelfde heuvel beklom met zijn hondje George. George was nu op en het baasje moest hem laten inslapen. Voor het laatst klom de Ier de heuvel op, met het kreupele hondje in zijn armen. De foto was hartverscheurend. De hellehond kreeg van niemand liefde en nu had ik ook nog een steen naar zijn kop geflikkerd vanwege een anonieme vogelfetisjist.
Eens voer ik op de veerboot van Sharm-El-Sheikh naar Hurghada, in gezelschap van twintig vogelspotters. Er hing een gemoedelijk sfeertje aan boord tot er een klein rood vogeltje voorbij fladderde. Dat had op dat moment in Siberië moeten zijn en niet boven de Rode Zee. De pleuris brak uit en even vreesde ik dat de vogelaars van pure opwinding groepsgewijs gingen masturberen. Ik had warempel last van plaatsvervangende schaamte: grote kerels die apengeil werden van een minuscuul dwaalgastje.
Ik keek naar de vogelaar in het slijk van mijn achtertuin en riep: en nou maken dat je wegkomt, viezerd. Je verpest het hele ecosysteem van dit natuurpark met je hysterische gekrijs. En weg was ie! Goed, genoeg gezeverd over obstinate vogelaars!
Zijn het ooievaars of is het ooievaren? Als ze niet zouden vliegen zou je erover vallen: Ooievaars. Het zijn er nog meer dan in Amsterdam. Overal zie je ze zitten. Op kerkdaken, torens, oude fabrieksschoorstenen, elektriciteitspalen, etc. etc. Er is al een nieuw type paal ontworpen zodat er geen nesten op gebouwd kunnen worden: De anti-paal. In Olhao zit al tientallen jaren een nest van 2,5 meter hoog op de Dodenkerk, de kerk waar de doden een middag worden opgebaard voordat ze dezelfde dag begraven worden. Daar tegenover zit een hostel genaamd Stork en dit hostel heeft de ooievaar in hun logo verwerkt. Zo beroemd en oud is dit nest dus al. De hele lente en zomer lopen toeristen foto’s te maken van het ooievaarsechtpaar, die soms wel 2x per jaar bezig is een liefdesbaby te maken. Want voortplanten kunnen ze, de ooievaars!
In Portugal en Zuid-Spanje zie je ze overal zitten. Waarom zijn het er zoveel? Het is het warme klimaat in de winter, zeggen vogelaars, maar minstens zo belangrijk is het enorme aanbod van voedsel, vooral te vinden op de Portugese vuilnisbelten. Want wie denkt dat ons afval netjes de verbrandingsovens in gaat is niet goed snik. Die bestaan hier helemaal niet. Al onze troep wordt gestort op belten. Er zijn enorme stinkvelden rondom Porto, waar de hele Algarve z’n drek naartoe verplaatst. Vuilnis is handel, dus worden er ook containerschepen vol met vuilnis in bijvoorbeeld Afrikaanse landen afgezet. Daar denk je liever niet aan als je de poepluiers van je demente oma in de container gooit, maar het is keiharde realiteit. Maar goed, de ooievaar pikt ook een graantje of graatje of kippenboutje mee en daarom wil de ooievaar hier graag wonen.
Rond 1990 telde men nog zo’n 1000 stuks, nu zijn het er volgens Le Figaro alleen in Portugal al rond de 15.000! De Ria formosa is natuurlijk ook een goede plek voor ze want er zit van alles in de moerassen. Kikkers, kuikens, kleine vissen, enz. Wat dat betreft zijn het echte carnivoren. Soms eten ze zelfs hun eigen kuikens op. Dan blijft er niet veel over van die 4 eieren die een ooievaar per zwangerschap legt. En geëmancipeerd zijn ze ook nog eens: Om beurten broeden het mannetje en het vrouwtje de eieren uit, zodat de ander de boodschappen kan doen. Tussen de bedrijven door is het een geklepper van jewelste als teken van liefde en hebben ze het reuze gezellig met z’n allen. Het verhaal dat ze altijd bij elkaar blijven uit liefde is echter niet waar. Ze zijn helemaal niet trouw aan elkaar, maar trouw aan hun nést. Puur opportunisme dus, zolang het huis bestaat, bestaat de relatie. Waarom zou je scheiden als je een goed onderkomen hebt? Huisje boompje beestje, de liefde van de man gaat door de maag en dergelijke. Heel simpel allemaal. Zouden wij nog wat van kunnen leren; uit elkaar gaan kan altijd nog
Eén Nederlander in Cataluña bleef in ieder geval fier overeind vorig weekend. Helaas te laat om de editie van de Portugal Post te halen en terwijl u dit leest is hij alweer op weg naar een ander episch moment. Max Verstappen is natuurlijk de gast waar ik het over heb. De GP van Monaco is op het moment dat u dit leest of nét van start gegaan, of nét geëindigd in alweer een epische overwinning van de Hollandse knul die zijn residentie per ongeluk aan de verkeerde Mediterrane kust heeft gekozen. Terwijl Barcelona voor hem en zijn liefje zoveel meer te bieden heeft dan alleen maar een belastingvoordeeltje.
Pero bueno, andere Nederlanders die de aandacht trokken waren Penske Timmerfrans en Hubert Brulkikker, beiden een man van gewicht. Hoe houden jullie het uit met dat soort gasten, lieve rakkers? Penske dreigt weer eens zijn adem in te houden als de ‘gouden’ vondst – op papier althans maar in de werkelijkheid vervuilender dan steenkool – niet op de lijst van hernieuwbare energiebronnen mag blijven staan. Als de kleuter die hij diep van binnen is, waggelt hij stampvoetend van zijn kantoor naar het om de hoek gelegen restaurant, al mopperend en scheldend op dat domme volk dat zijn ideële vergezichten niet op waarde weet te schatten, om zich een paar borden troostvoedsel op te scheppen. Er daarbij voor zorgend dat iedereen het goed kan zien zodat ze zullen beseffen wat er straks in de plenaire zaal staat te gebeuren mocht hij ploffen van de te lang ingehouden adem. Wat denken die gekozen parlementen in de deelstaten van de EU wel niet? Dat ze wat te zeggen hebben of zo? Maar goed, de soep zal wel weer niet zo heet gegeten worden. Penske zal zijn baantje nooit op het spel zetten voor een principe. Biomassa is dus on the way out.
Artikel gaat verder na afbeelding.
Penske’s gedroomde energiecentrale
Huubke, de koddige stripfiguur dat ze hebben losgelaten op de stad Nijmegen en per ongeluk op de vereniging van burrie’s en commissarissen, een rol die hem vervulde met trots en zelfvoldoening op het moment dat de vrijheden van de inwoners van het dampende moeras tussen de Waddenzee en de Noordzee werden ingeperkt. Ik kopieer even van Jan:
“Alles wat ik geleerd had over crisisaanpak kon ik in de praktijk brengen. Interessant. En we zetten ons in voor een groter doel, voor leefbaarheid van de hele maatschappij. De Volkskrant becijferde laatst dat alle maatregelen 115.000 levens hebben gered. 115.000 levens gered! Daar mogen alle crisisbestrijders trots op zijn. Punt.”
Voor het relativeren van dit gelul verwijs ik graag naar Jan, nogmaals. Zich volledig bewust zijn van zijn rol als ‘voorbeeld voor de samenleving’ vindt meneer het vervelend dat hij wordt aangesproken op zijn morbide vetheid. Zijn vrouw trouwens ook. Maar dat zij in de dienende rol wordt gedrukt om per dag (PER DAG) kilo’s chips aan te rukken voor meneer wordt minnelijk onder het tapijt geschoven. Vegen gaat bij die hoeveelheden niet meer heb ik in de praktijk mogen ondervinden. Huubke is een stressvreter én een ‘ik-heb-het-nu-echt-wel-verdiend-vreter’. Waarschijnlijk ook een ‘ik-heb-even-niets-te-doen-dus-laat-ik-maar-eens-iets-in-mijn-mond-douwen-vreter’. Net als ons aller vriendin, hoe heet ze ook weer, oh ja, Asha Tuinbroecke. Bij haar is ook écht geen enkele gram overgewicht het resultaat van een consumptiemoment. Of veertig, in twaalf uur. Daar mogen wij overigens niets van vinden. Want vét dat ben je zelf (nanananananaaaa deed het jochie naar de Rolo-olifant, dus pas maar op).
Maar goed (pero bueno), ik dwaal weer eens af. Nederlanders op het Iberisch schiereiland was min of meer de bedoeling qua stukkie. Zijn het echt alleen de allerergsten die emigreren naar jullie hemel op aarde, zoals je vorige week nog suggereerde?, vragen jullie je misschien af. Nee. Die blijven gewoon lekker bij jullie of kopen een appartement in Brussel. Overigens wél op jullie kosten.
Een slordige vierendertigduizend Nederlanders jonger dan vijfenzestig staan er ingeschreven als inwoner van Spanje. En die hebben echt niet allemaal een aflevering van ‘Ik vertrek’ op hun naam staan. Grotendeels hebben die, net zoals in Nederlandje een contract met een baas waaruit zij hun inkomen en sociale verzekeringen halen. Dus zelfs als je geen geniaal idee hebt (een Bed & Breakfast, dat heeft niemand ooit eerder bedacht!) kan je gewoon, al vóór je pensioen een fantastisch leven opbouwen in een land waar de zon weliswaar niet elke dag zichtbaar schijnt, maar wél driehonderdvijfenzestig dagen per jaar. Bijkomend voordeel is dat je van tevoren al weet dat de politiek door en door rot is, net als in Nederlandje, maar dat je je er niet zo erg aan hoeft te ergeren omdat je ER ZELF VOOR GEKOZEN HEBT. En heel gek, het maakt het nog steeds onverdraaglijk, maar wel veel minder onverdraaglijk dan in het land waar je toevallig geboren bent, maar niet zelf expliciet voor gekozen hebt.
Ook niet expliciet gekozen heeft Bella, noch voor ons als baasje, noch voor de sterilisatie die zij deze week heeft ondergaan. Maar het is part of the deal als je een lieverd uit het asiel adopteert; geen nakomelingen! Gelukkig is Bella een grote meid met een enorm positieve kijk op alles en een onmetelijke liefde voor haar roedel. Dus alles komt goed. Ook wel weer eens fijn.
Artikel gaat verder na afbeelding.
Ik hoop dat jullie me vergeven dat ik Eva Jinek, die knul van Hazes, Klennis Krijs, Thom Hoffman en Talitha Muusse even oversla deze week. Het is nu niet zo dat íemand hier ooit van die lui gehoord heeft terwijl we toch met 58 miljoen mensjes het Iberisch schiereiland bevolken. Gewoon om dingetjes een beetje in perspectief te plaatsen. Dusssss, biomassa alléén als Timmerfrans’ fluisterideoloog (Samsom voor vrienden) het afkeurt, chips alléén als de bonuskortingsaanbieding je een dief van eigen portemonnee maakt als je het laat liggen en Nederlandje alléén als je in een positief-discriminalificatiorenationalisatietabel voorkomt. Anders gewoon maken dat je wegkomt. Geen vastgoed in de aanbieding deze week, eerst maar eens zien wat Lagarde met de rente flikt de komende week. Hasta luego en we lunsjen!
Lees meer Portugal Post:
