De saaiste dorpen van de Algarve: Fuseta en Moncarapacho. Spanjeman Raúl over boomers en Laetitia over het gele gevaar in Portugal
Fuseta staat in geen enkele reisgids en op de kaart is het een vliegenpoepje tussen Faro en Tavira. Toch is het vissersdorpje vergeven van de Nederlanders, vermoedelijk omdat parkeren er gratis is en men zich voor amper een tientje ongans kan vreten aan gegrilde vis. Ook de maandelijkse vlooienmarkt is een trekpleister (kijken, kijken, niks kopen). Feira da sucata noemen inheemsen de markt geringschattend: schrootmarkt. Het is een fascinerende parade van het menselijk tekort: tandenloze zigeuners, in leggings gepropte tattoo-oma’s, uitgeteerde moffen met bandana’s, scharlakenrode Britten in bermuda’s en zwermen doorrookte macramétypjes met verschrompelde levers. En een van hen ben ik.
Menigmaal zoop ik mij klem in houten havenkroegjes als de Cubanito, de Farol en Chico, tussen petanquespelers en pescadores die hun netten boetten. Eens per jaar wordt het strand van Fuseta overspoeld door millennials, tijdens het Pé na Terra-festival: hippieshit met didgeridoedels, trommelaars, vuurspuwers, ranzige wiggers en huppelkutjes. Vorig jaar dansten honderden Brasileiras in minirokjes tot het ochtendgloren lambada’s. Ik stond in een hoekje met mijn plastic beker caipirinha en wilde dood.
Op de plaatselijke godsakker (waar men tegen een fatsoenlijk bedrag de muur of de grond ingaat) heb ik reeds een praalgrafje gereserveerd. De aanpalende Carmo-kerk kunt u gerust overslaan, nadat u mij heeft bezocht. Om de hoek woonde Gaspar Corte-Real, de ontdekker van Newfoundland. Fuseta is de bakermat van de kabeljauwvisserij. Op YouTube staat The Lonely Dorymen, de indrukwekkende film die George Sluizer in 1967 over die woeste zeebonken maakte voor National Geographic. Voorzichtig loerend naar de Algarviaanse vrouw, snap ik best dat de mannenbroeders lekker een jaar gingen vissen nabij de Noordpoolcirkel.
Artikel gaat verder na afbeelding.
De bekendste inwoner van Fuseta is Domingos Caetano, zanger van de in Portugal wereldberoemde band IRIS. Hij runt een rockschool en treedt wekelijks met zijn pupillen op in de Farol. Verder gebeurt er hier nooit iets, al haalde Fuseta het nieuws toen een hotemetoot in Lissabon had besloten vijfhonderd Syriërs in het dorp te parkeren. De Fusetensers wilden die stakkers niet en de meisjes die zomers ongestoord op het strand willen bakken, al helemaal niet. Gelukkig vonden de vluchtelingen de Algarve veel te armoedig en primitief en vertrokken ze naar Duitsland. Er is één boek gewijd aan het dorp: Lost in Fuseta: Ein PortugalKrimi. Achter het pseudoniem Gil Ribeiro schuilt Holger Karsten Schmidt, een van de succesvolste scenarioschrijvers van Duitsland. Het niemendalletje, A Year in Provence van Peter Mayle, is een bestseller. Waarom, eigenlijk, ben ik niet rijk geworden met een onnozel boek over de Algarve?
Vlakbij Fuseta ligt Moncarapacho, een non-descript lintdorp bomvol Nederlanders. Ik heb vaak over het dorp geschreven en het gat overspoeld door Nederlandse toeristen met kort pittige kapsels en op gifgroene Crocs. Sommigen gaan er zelfs wonen dankzij mij! Talloze middenstanders in Moncarapacho hingen mijn stukjes zelfs in hun negotie, ingelijst en wel terwijl ze er geen biet van begrepen! Johannes van Dam gaf eens een 3 aan een Turks witwasrestaurant. Slechte publiciteit bestaat niet, dacht de uitbater en hij hing de recensie pontificaal in het venster van zijn toko. Bij de kapper in Moncarapacho hing jarenlang een column van mijn hand. Daarin schrijf ik hoe ik voor het bezoek aan de cabeleireiro een pan Portugese bonenstoof had leeggeslobberd. Uitgerekend op het moment dat ik in de kapmantel stak, begon het te borrelen en te gassen. Spoedig zouden al die de bruine vlinders onder de cape vandaan dartelen. De situatie was nog neteliger dan de scheet in lift of telefooncel.
Artikel gaat verder na afbeelding.
Ik haat spreekwoorden en gezegden vanwege de kneuterige burgermoraal, de tegeltjeswijsheid en de bakerpraatjes, maar hier gold: stilzitten als je geschoren wordt. Een gluiperige Nederlander wilde mijn goede reputatie in het dorp beschadigen door de spiegel van de kapperszaak als schandpaal te gebruiken. Zo van: die vuns van een Van Amerongen doet zich voor als de ideale schoonzoon maar er komt alleen maar vuiligheid uit zijn pen. Alleen had de Tena-drager, die ongetwijfeld geen woord Portugees spreekt, het stukje niet zo goed weten te vertalen, want ik hoefde de knappe kappersjongen nooit meer te betalen voor een knipbeurt. Steeds stak hij, terwijl hij naar mijn column wees, trots zijn duim op. Tot vermoeiens toe.
Ik woonde vijf jaar in Moncarapacho, een dorp dat net als Fuseta in geen enkele reisgids voorkomt. Er is dan ook helemaal niks te doen, los van het jaarlijkse carnaval. Daar doen zo weinig praalwagens aan mee dat de optocht vijf keer een rondje rond de kerk maakt. Als ik mijn stukjes over Moncarapacho teruglees – ze gingen altijd over eenzaamheid, alcohol en de dood – is het qua treurnis net of ik in een IJslands moordmysterie woonde, midden in de winter. Lange tijd was ik ervan overtuigd dat ik samen met mijn honden begraven zou worden in het dorp. Hoewel ik op goede voet stond met de burgemeester, de priester en andere notabelen, was zelfs dat piepkleine voorrechtje mij niet gegund. Stank voor dank dus, de honden huilden en de karavaan trok verder.
Artikel gaat verder na afbeelding.
Het is iedereen die in Portugal woont of werkt wel opgevallen: Chinese retail is overal in het straatbeeld aanwezig. Sushi bars (niet meer Japans), souvenirwinkels en natuurlijk niet te vergeten de Chinese Blokker/Action. Zelfs in het kleinste dorpje op de heuvel zit een chinees met koopwaar. Handig… nou inderdaad. Alles is werkelijk te koop. Van speelgoed tot gereedschap, spullen die je nodig hebt en spullen waarvan je niet wist dat je het nodig had zijn er te vinden. In mijn woonplaats Olhão worden hele warenhuizen gebouwd die zooi uit China verkopen. Containerschepen met vooral plastic artikelen worden de wereldzeeën over gevaren. Ik heb nog nooit zoveel plastic bij elkaar gezien. De schoonmaakafdeling alleen al! Emmers, moppen, bezems. Op kleur, rood, blauw, gifgroen, paars… Meters schappen met namaak barbies, vershouddoosjes, teenslippers, badslippers, imitatie Crocs. Plastic dat heel snel weer in het milieu belandt, want de kwaliteit van de Chinees is meestal matig tot slecht en dat zie je in baaien en havens. De aanblik van ronddrijvende afgebroken bezemstelen, lekke voetballen, gebarsten emmers, kapotte parasols, luchtbedden, en zo kan ik nog wel doorgaan… Te bedenken dat dit tafereel zich in honderden landen afspeelt stemt mij droevig.
Eigenlijk zouden we niet willen kopen bij dit soort winkels, maar de verleiding is veel te groot. Geld is de boosdoener, want waarom 5 euro betalen voor een emmer die bij de Chinees 1 euro kost. De emmer is na 6 maanden stuk en we kopen een nieuwe. Weer die van 1 euro want dan houden we 4 euro over voor… bijvoorbeeld de energierekening. En zo is de cirkel rond, want beste lezers, de Chinezen zitten tegenwoordig ook in allerlei energiebedrijven, en niet zo’n beetje ook. De China Three Gorges Corp. heeft bijvoorbeeld nu al een minderheidsbelang van 23% in EDP Portugal zitten. Volgens de KvK in Portugal was China in 2018 de grootste buitenlandse investeerder in Portugal. En op dit moment staat China in de top 5 van buitenlandse investeerders in Portugal.
Elders in Europa is China minder welkom, onder andere uit angst om technologie en andere kennis in handen van China te laten vallen. En dan had je nog het fenomeen Golden Visa program van Portugal. Met dit programma konden tot voor kort niet-EU-onderdanen een Portugees visum voor zichzelf en hun hele gezin krijgen. Dit visum was 5 jaar geldig en gaf je de mogelijkheid 90 dagen gedurende een periode van 180 dagen door heel Schengen te reizen. Na die vijf jaar kon je een permanente verblijfsvergunning aanvragen. Een jaar later, dus na zes jaar kwam je in aanmerking voor het Portugese staatsburgerschap en had je meteen een Europees paspoort. Reken maar dat de Chinese ondernemer of investeerder hier gretig gebruik van heeft gemaakt. De Portugees en de Chinees, ze kunnen inmiddels niet meer zonder elkaar. Of ze blij zijn met hun relatie? Ik weet het niet. Maar wat ik wel weet dat niet alles voor geld te koop is. Dus laten we ophouden met plastic troep uit China aan te schaffen. Nasi Goreng, bami, saté. Neem ook nog een loempia mee. Eet je maar rond. Het is toch zo gezond. Ja de Chinees doet veel meer met vlees. ???. Aldus het liedje uit 1969 van De Butlers. Haha doe mij maar Sushi. Eet smakelijk.
Nu we San Juan, het Spaans feest ter ere van Johannes de Dope-er, achter de rug hebben en de nachtelijke rust voor even is teruggekeerd, voltrekt zich een wonderbaarlijk biologisch proces. De uniform geklede boomer vertrekt voor zijn reis naar koelere oorden, ver weg, natuurlijk in het noorden. De boomer, herkenbaar aan afritsbare pantalon met rood en donkerblauw gestreept, geblokt of anderszins gecombineerd Gaastra shirt/trui/pullover/jack of fleece dan wel roze poloshirt van Ralph Lauren, van smaak kan je ze niet betichten, van armoede tampoco, heeft zich ontwikkeld, samen met zijn financiële habitat die zowel Co2- als N-gerelateerd is, tot een soort trekvogel (jaren zestig jargon; “Hee vogel, relax weet je.”).
Zolang een vluchtje Salou niet meer kost dan negenendertig Eurootjes en de terugvlucht naar Eindhoven niet veel meer, zal je hem/haar (het of hen? Laat me niet lachen) niet horen klagen. Op de luchthaven hopend op een vertraging van meer dan drie uur want dat is “katsjing, driehonderd ballen in da pocket!”, zoals mij is verteld door een bejaard stel dat weer een ander bejaard stel kent die dat bij Ryanair al driemaal (3 x!) is gelukt. Fucking hell, tijd voor aflossing. Werkend Nederland, twee-verdieners anders kan Bruin het niet trekken, waarvan de kiddo’s, eindelijk, het ouderlijk huis hebben verlaten – twaalf-en-een-halfjaar getrouwd, nu al een eigen huurflatje in een kansenwijk – dat de drukte van de ‘bouwvak’ en sowieso de schoolvakanties, wil ontlopen neemt gretig de plaats in van de boomers. Zeg maar onze geliefde Hoofdredacteur maar dan met kinderen en een gewone baan.
Omdat ze onmogelijk te ontwijken zijn kom ik wel eens met zo iemand in gesprek, op dagen dat ik er niet onder uitkom mijn paradijselijke mini-republiek te verlaten om aan de nodige pecunia te komen. Want hoewel de zon voor niets opkomt en mijn eten aan de planten en bomen groeit, willen zowel de bank als la Hacienda óók wel eens een kleine bijdrage in hun fonds voor noodruftige kapitalisten tegemoet zien. Así es. Die bank overigens heb ik gesewed en de rechter was het met me eens; criminele bende! Dat betekent dat ik, mede dankzij jullie gulle giften, waarschijnlijk in staat zal zijn om al in novémber een maand-abo op de Portugal Post aan te schaffen om mijn eigen verhaaltje zónder banners, pop-ups, drie-D reclamefilmpjes met mooie meiden en push-buttons ter donatie te kunnen lezen. Mijn hoop is dat ik dan eindelijk zélf ook eens begrijp wat er eigenlijk staat.
Pero bueno, ik dwaal weer eens af. Sommige lezeressen schrijven mij dat ze juist dáárom de Portugal Post lezen. Zijzelf hebben ook problemen met het vinden van een focus in het leven. Nu ik vorige week per ongeluk verklapt heb dat ik toch wel een aanzienlijk aantal jaren minder op de teller heb staan dan onze geliefde, doch licht obese, Hoofdredacteur, die desondanks op zijn tijd nog écht wel de beest weet uit te hangen tussen de adempauzes door, loopt mijn brievenbus over van verzoeken om een foto, al dan niet stout. Toch al gauw een stuk of twee, waarvan ik er eentje niet al te serieus neem. Ik bedoel, hoe groot is de kans dat een échte Nigeriaanse prinses die, tegen haar wil, in een Qatarees paleis is opgesloten ter vermaak van een ouwe vent, die weliswaar de eerste opvolger is van de kroonprins, van wie zij een trustfund kado heeft gekregen om haar, mocht hij er ooit niet meer zijn (!), de rest van haar leven comfortabel te laten lei(ij)den, míj om een foto vraagt? Maar ja die kroonprins, twee kloten, dus dat tellen iedere zonsondergang duurt uuuuuren.
Had ik al gezegd dat ik afdwaalde? Nou dus echt wel. Hollandsche toeristen ging het over. Toch? Oh ja, in gesprek geraakt met een paar van die rakkers. In tegenstelling tot de Britten, die hun Prime Minister allemaal een koddig menneke vinden, los van of ze het eens zijn met zijn beleid, dat zich eens een beetje aan zou moeten passen aan de standaarden die ‘nou eenmaal bij het ambt behoren’, vinden de Nederlanders die ik de afgelopen weken heb gesproken, zónder uitzondering, dat het kabinet Rutte/Kaag dusdanig veel overeenkomst vertoont met A) een criminele organisatie en B) een rariteitenkabinet – nog een aantal nuances, maar geen enkele positief, daargelaten – en in geen geval de belangen van het Nederlandsche Volk behartigend is. Dat is nogal wat lieve lezeressen en Reggie, onze enige mannelijke lezer voor zover mij bekend.
Kijk, ik volg dat gedoe in Nederlandje natuurlijk best wel met een schuin oog. Ik heb er per slot van rekening een groot aantal jaren van mijn leven doorgebracht en de grootste liefdes heb ik daar leren kennen. Fantastische dames waarvan ik, zonder uitzondering, nog steeds ontzettend veel houd. Nu. Toen af en toe misschien heel even niet. Of zij niet meer van mij. Zo gaat dat. Maar in ieder geval heb ik aan geen van de dames een dusdanige hekel gekregen dat ik ze gun onder het juk van Capo di tutti Capi Marco di Rutti met zijn adjudante Hare Kaagheid te moeten leven. Het is onmenselijk, zoals élke Spaanse politicus zal bevestigen. Het leidinggevend consortium, hoewel je over dat ‘leidinggevend’ nog wel een boompje zou kunnen opzetten, is door en door rot. Heel Europa, zeker Zuid-Europa, ziet het, weet het en houdt, voorlopig, zijn klep. Maar als Mark denkt dat er een Europese topfunctie in het verschiet ligt; that ship has sailed. Conclusie; alle Nederlandsche toeristen in de provincie Tarragona heten Ingrid (V) en Henk (M) en Sigrid heeft werkelijk géén idee wie dat zijn. Ik neem aan dat u nu helemaal in de stemming bent gekomen om een heerlijk stukje vastgoed, al dan niet ‘voor de kinderen’, in Spanje aan te schaffen, dus ik neem een duik in mijn eindeloos archief van inmuebles langs de Costa Dorada. Even zien, is dit wat?
Niet gek jongens. Met een GeenStijl-stijl bedroom. Waar vind je zoiets?
Artikel gaat verder na afbeeldingen.
Die GeenStijl-stijl bedroom moet je toch wel over de streep trekken of niet dan? Zoals je ziet kost vastgoed hier een habbekrats van iets vergelijkbaars in Nederland en je stookkosten liggen net iets minder dan HONDERD procent lager. En dat is, nu de donkere dagen voor kerstmis weer begonnen zijn, toch wel echt iets om over na te denken. Los groetos, como siempre, Raulito.
Lees meer Portugal Post:
