Binnenkort begint in Engeland het EK Voetbal voor tuttebellen. Ja, de wijffies gaan massaal tegen een bal schoppen, voor zover ze er niet eerst over struikelen. Ze gaan zich bezighouden met over het groene gras huppelen, een vrijschop forceren, een ingooi uitvoeren, het voorhoofd tegen het lederen monster plaatsen, een poging op doel wagen, hopen dat hun maandstonden niet uitbreken, tijdens het rennen niet te veel met hun tieten proberen schudden (want naar het schijnt doet dat pijn), een passje achterwaarts geven, met de paardenstaart slingeren en huilen als de tegenstander per ongeluk een goal maakt.
Wij, echte mannen, blijven maar vinden dat vrouwen niet kunnen voetballen. Wij, echte mannen, hebben met die mening dik gelijk. Kijk, je mag zeggen over mij wat je wil – dat ik een ouwe zeur ben, een uit de mode geraakte macho, een klootzak van het zuiverste water, een anti-woke-adept, een lelijke aap, een langharige lul de behanger, een schrijver van lik me reet, een lamlendige niksnut en een negatieve denker – maar wat je niet over mij kunt zeggen is dat ik geen feminist ben.
Sterker nog, ik ben de belangrijkste feminist van Vlaanderen. Ik gun vrouwen ongeveer alles. Ik gun hen dat ze niet meer de echte vrouwen zijn van vroeger, dat ze veel te veel praatjes hebben, dat ze het meestal vertikken om te koken, de was en de plas te doen, te poetsen, de vuile vaat te reinigen, de vuilniszak buiten te zetten en alle andere dingen die hun moeders en zeker hun grootmoeders met plezier deden, jazeker gun ik hen dat, net zoals ik hen gun dat ze van mannen van angst bevende pipo’s maken, dat ze mannen behandelen als insecten die platgetrapt moeten worden, dat ze eigenlijk helemaal niet houden van mannen, dat ze hun mannen bedriegen met andere sukkels van mannen, dat ze nu en dan met de buurvrouw in bed duiken, dat ze bij iedere stukadoor die naar hen fluit beginnen te gillen ‘Dat ga ik aan MeToo vertellen! MeToo zal je weten te vinden! MeToo zal je vermorzelen!’, dat ze mannen verbieden om hen op hun uiterlijk te beoordelen en dat ze continu alle mannen naar de maan wensen, met hun vieze pik, hun stinkende borsthaar en hun onvermogen om zich in te leven in de wensen, de noden en de seksualiteit van een vrouw.
Ja, dat gun ik hen. Maar wat ik hen niet gun is dat ze de voetballerij ridiculiseren. Laatst keek ik naar de wedstrijd Engeland – Nederland, die eindigde in vijf-één, hoewel hij net zo goed had kunnen eindigen in nul – nul, zestien – twaalf, twee – anderhalf of die had kunnen stopgezet werden in de twintigste minuut, nadat iedereen al ongeveer twintig minuten had zitten denken: ‘Hier moet zo snel mogelijk einde aan komen, dit is niet om uit te houden.’
Het is wel lachen geblazen hoor. Vooral de doelvrouw van Nederland, een zekere Sari van Veenendaal, ontpopte zich tot een ware komiek. Als ze iets pertinent niét van plan was, was het haar doel verdedigen. Ik dacht bij mezelf: ze zijn vergeten om haar een zonnebril op te zetten en haar een witte stok te geven want het kan niet anders dat de enige voorwaarde om een volwaardige keepster bij Oranje te worden is dat je blind bent, glijmiddel aan je handschoenen hebt en zinnens bent om de tegenstander zoveel mogelijk te laten scoren.
Vrouwen, stop met voetballen!
Maar weet je wie leuk is? Lieke Martens, de nummer elf van Oranje. Maar ja, die is gewoon een lekker ding en dat helpt altijd.
Lees ook van Herman Brusselmans:
