“Ik vind het heel storend hoe de journalistiek met zijn morele vingertje wijst en zich allerlei beperkingen en opdrachten oplegt als het gaat om de beeldvorming. Omdat je daarmee relevante feiten in de weg loopt of achterhoudt, omdat ze niet uitkomen in je verhaal of omdat je ze stigmatiserend vindt. Ik noem het voorbeeld dat Diederik Samsom en Hans Spekman nog niet zo heel lang geleden een probleem zagen. Samsom had het over een etnisch monopolie op straatgeweld, over Marokkaanse jongeren. En dat probleem zien we nog steeds. Maar de journalistiek is daar niet meer over gaan schrijven. Het mag niet meer gezegd worden. Je ziet het ook hier in Amsterdam met het antihomogeweld. We weten allemaal waar het vandaan komt, maar de gemeente houdt dan een rapport, waarin dat allemaal bevestigd wordt, achter. Dat is allemaal vervelend en lastig, en de journalistiek doet daaraan mee. Dat vind ik echt niet te doen. Dat is zo slecht.’
Wat zegt dat over de journalistiek?
Dat zegt dat journalisten een stel moralisten zijn geworden. Dat ze zich veel drukker zijn gaan maken over hoe het nieuws valt en wat de mensen ervan zouden kunnen vinden, dan dat ze de heilige feiten koesteren. En dat is, als je het over Marokkaanse jongeren hebt, wel van belang, omdat dat probleem nog steeds aanwezig is.
Maar waarom zouden journalisten moeten deugen? Het idee alleen al dat journalisten niet alleen de problemen moeten aankaarten, maar ook met een oplossing moeten komen, zoals bij De Correspondent. Dat vind ik echt een groot gevaar voor de journalistiek. De werkelijkheid beschrijven is al moeilijk genoeg, hè.”
Aldus uw TPO PODCAST-legende Roderick Veelo in Nieuwe Revu (het papieren blad, dat bestaat nog!). Gratis gedeelte hier online, rest in Blendle. Of in de papieren Revu, verkrijgbaar in de kiosk. Bestaan kiosken eigenlijk nog?
