Emeritus-hoogleraar en milieuspecialist Leen Hordijk geeft in het Nederlands Dagblad een overzichtelijke uitleg van het stikstofprobleem maar heeft ook gefundeerde kritiek.
Op het kabinetsbeleid voor stikstofreductie (‘onhaalbaar doel’). Op de voorgaande kabinetten die allemaal wisten dat de stikstofuitstoot omlaag moest maar dat allemaal vooruit schoven. Op het gedrag van de consument die zoveel mogelijk wil (vlees, voedsel, vliegen) maar zo min mogelijk wil betalen.
Stikstofproblematiek is in de eerste plaats een welvaartsprobleem waarvoor nu de teveel aan amoniak uitstotende veeboer moet boeten. (Blendle-versie hier.)
“Het is een probleem van ons allemaal, niet alleen van de boeren. Dat komt omdat wij met ons allen gewend zijn aan goedkoop voedsel en graag autorijden, dat zijn de twee grootste bronnen van stikstofuitstoot.
Al dertig jaar wordt door elk kabinet gezegd dat de stikstofuitstoot omlaag moet. Maar dan worden die regels weer niet uitgevoerd en komen er weer andere regels. Soms hebben boeren geld gestoken in dure apparatuur, die niet goed blijkt te werken.
De recente protestacties van boeren zijn wetteloos en schaden hun imago. Af en toe zit het tegen het terroristische aan.
Het doel is nu om in 2030 74 procent van alle Natura 2000-gebieden onder de kritische risicowaarde te brengen. Dat kan helemaal niet. Alleen al omdat 35 procent van de totale stikstofdepositie uit het buitenland komt. Dat kun je niet zomaar sturen vanuit Nederland.
Met verkiezingen voor de Provinciale Staten voor de deur wordt het lastig. In elk geval zul je elke volgende stap samen met de boeren moeten zetten, anders gaat het niet lukken.
Het stikstofprobleem oplossen zonder inkrimping van de veestapel is onmogelijk. We zitten met de uitstoot van stikstof zo hoog dat je het zonder reductie van de veestapel niet voor elkaar krijgt.
Het stikstofprobleem is zo groot geworden door het steeds vooruit te schuiven.”
