De nieuwe Portugal Post! Een interview met wijnprofessor Pierik, een special over de wijnen van Colares en alles wat u altijd al wilde weten over caravans, ook wel sleurhutten genoemd!
INTERVIEW MET WIJNPROFESSOR PIERIK!
Lieve lezers, toen ik las dat wijnprofessor Pierik in Wageningen woonde, reisde ik eventjes ver terug in de tijd. Ik ben namelijk ontknaapt op Droevendaal, een reservaat vol milieugekkies nabij Wageningen. De eerstejaars van de Landbouwhogeschool droeg een grote witte onderbroek vol gaten en kwam uit Dronten. Toen ze dat zei, zal ik wel meteen gebruld hebben: Stuif es in! Dat was de naam was een historisch kinderprogramma, opgenomen in de Meerpaal in Dronten en gepresenteerd door Ria Bremer.
Mijn grondige kennis van de topografie – plus het feit dat mijn ouwe heer ook in Wageningen had gestudeerd – maakte zoveel indruk op de kersverse studente dat we na sluitingstijd van café Nolleke Prop naar Droevendaal zwabberden, dronken van de Mateus rosé. Ik heb daar nog de boel onder gebraakt want het broodje shoarma viel verkeerd. Enfin.
Helaas was ik niet in Nederland en daarom toog Reggie naar Wageningen, naar het stadje waar ik mijn onschuld verloor. Tijdens onze eerste ontmoeting gaf hij mij het boek Portugese wijnen van Rudolf Pierik.
Het standaardwerk is uit 2002 en nog steeds de enige gids over de wijnen van het land. Het voorwoord is van Portugees-Nederlandse literator José Rentes de Carvalho, die ook mijn bestseller Saudades inleidde.
Artikel gaat verder na afbeelding.
Sta mij toe te citeren uit het voorwoord:
Onder de ontelbare wijnboeken die in Nederland verschijnen, verdienen de werken van Rudolf Pierik een bijzondere vermelding. Al was het maar omdat de auteur, in tegenstelling tot de algemene tendens, meeslepend en met kennis van zaken over wijn schrijft, en niets moet hebben van potsierlijke en pseudo-poëtische beschrijvingen en vergelijkingen van kleuren, aroma’s en smaken. Bij Pieriks boeken zal men geen ‘vleugje vanille, vermengd met frambozengeur en sporen van verbrande noten, met een subtiele nadronk’ vinden, evenmin de lyrische details over bodem, landschap, châteaux en tradities, die vaak als bladvulling dienen en het gebrek aan ware kennis maskeren.
Even het technische plaatje: Prof. Dr. I.R.L.M. Pierik is emeritus hoogleraar van Wageningen Universiteit en Research Centrum. Hij was werkzaam bij de Vakgroep Tuinbouw Plantenteelt met als vakspecialisatie plantaardige reageerbuisbaby’s. Van zijn hand verschenen bijna 20 wijnboeken. Daarom wordt hij ook wel de wijnprofessor genoemd. Zijn meest recente boeken zijn: Wijngedichten, Wijntechnologie en Biochemie, Wijnhistorie en Wijn, alcohol en gezondheid.
Arthur had gezegd dat ik haast moest maken met de afspraak, want de professor heeft de gezegende leeftijd van 85 en het ongeluk zit in een klein hoekje. En verdomd, toen ik hem belde kreeg ik zijn vrouw aan de lijn en die vertelde me dat haar echtgenoot naar was gevallen en dat de afspraak moest worden uitgesteld. Eind goed, al goed. De familie Pierik woont aan een mooie laan in een knus wit huis met oprijlaan en een prachtige tuin. Ik werd hartelijk ontvangen door de zeer charmante mevrouw Pierik, die tuinieren als hobby heeft and it shows want ze een paradijsje gecreëerd in Wageningen.
Ze moest, toevallig of niet, net naar het tuincentrum en liet mij alleen met Rudolf. Hij was bijzonder geïnteresseerd in mijn ervaringen als wijnimporteur en vroeg schalks of ik een grote jongen was, wat ik zoal verkocht en aan wie.
Artikel gaat verder na afbeelding.
De professor wilde dolgraag weten waar Maria Gomes, de naam van mijn bedrijf vandaan kwam. Die vraag wordt mij overal gesteld en in Portugal denken ze vaak dat ik een jonge knappe vrouw ben! Maria gomes is dus een druif die mooie witte wijnen geeft en een van de meest aangeplante witte druiven van Portugal is, en een nichtje van de populaire torrontés uit Spanje. Je vindt haar in heel Portugal: in de Bairrada, in Setúbal (daar heet maria gomes ineens molinha) en in de Douro-vallei.
We raken aan de praat over zijn boek Portugese Wijnen en ik vertel de professor dat zijn gids voor mij de aanleiding was om wijn te gaan importeren. Ik kocht het boek in 2002 en in 2004 kwam mijn eerste pallet wijn binnen. Het boek is dé basis van onze serie wijngidsen.
Rudolf vertelde dat hij en zijn gezin heel veel in Portugal op vakantie zijn geweest omdat ze houden van het land, de mensen, de natuur en de rust, met een speciale liefde voor de Azoren.
Artikel gaat verder na afbeelding.
Over het ontstaan van het schrijven over wijn:
“ik werkte op het laboratorium van de universiteit en op een dag kregen wij onverwacht bezoek van Nederlandse wijnhandelaren en wijnimporteurs. ‘s Avonds ging ik dineren met het bonte en vooral aangename gezelschap en zat ik naast naast de importeur van Kopke. Kopke is ’s werelds oudste porthuis, opgericht in 1638 door Cristiano Kopke en gespecialiseerd in Tawny port en met name de hele oude: de colheita.
We raakten aan de praat en de importeur vroeg of ik geen boek over port wilde schrijven. We hadden een zeer goede klik en hij bood aan mij in de wonderbaarlijke wereld van de port te introduceren. Ik was al dol op port dus dat kwam mij zeer goed uit.
Ik heb tot mijn 65e doorgewerkt op de universiteit en na mijn pensioen wilde iets nog iets zinnigs gaan doen. U moet weten dat ik veertig jaar lang bezig was met het kweken van cellen en weefsels op voedingsbodems met als doel perfecte planten te klonen. Toen ik stopte, waren er 80 commerciële bedrijven die hetzelfde deden.”
Port is dus Pierik’s favoriete wijn. Hij drinkt het rode goud nog dagelijks en Alentejo rood is zijn favoriete stille wijn. Mevrouw Pierik is 3 jaar geleden gestopt met drinken maar dat heeft niet voor huwelijksperikelen gezorgd.
Op dit moment schrijft Rudolf over Italiaanse wijnen. Dat vindt hij lastig want hij heeft er naar eigen zeggen niet zoveel verstand van maar dat geloof ik niet! Hij eindigde onze aangename ontmoeting met het compliment dat ik door de telefoon klonk als een zeer interessante man en dat zijn verwachting klopte. Mijn missie naar Wageningen was geslaagd.
Artikel gaat verder na afbeelding.
Het pittoreske dorpje Colares heeft één van de koelste klimaten van Portugal, hetgeen veroorzaakt wordt door de koude zeemist die elke dag tegen de bergen van Sintra blijft hangen. Midden in de zomer kan het ‘s ochtends steenkoud zijn in de kuststrook. In surfersparadijs Ericeira zit je ‘s morgens tot de zon optrektvaak te bibberen van de kou op een terras. Met Reggie Smith bezocht ik een paar adega’s. De eerste was de Adega Regional de Colares, de oudste cooperatie van Portugal.
Reggie:
“Het was even wachten op Francisco de wijnmaker en toen kon het proeven beginnen. Het bijzondere van DOC Colares is dat de wijn om DOC te worden van zandgrond moeten komen. Deze zandgrond zorgde ervoor dat de gevreesde druifluis (phylloxera) eind 19e eeuw alle druivenstokken in Portual sloopte vanaf de wortels, behalve in Colares omdat de druifluis niet van zand houdt.”
We begonnen met de witte Chão Rijo(Portugees voor kleigrond) van de malvasis-druif, uit 2018. Een heerlijke voordelige witte wijn met appeltjes, zeewier, waar Arthur en ik als enigen van de proevers een banaan in ontwaarden.
We proefden een aantal jaargangen van de Arenae zowel wit van de malvasia-druif en rood van de ramisco-druif uit de jaren 2013 , 2012 en 2004. Alle bijzonder mooie wijnen maar zo goed als uitverkocht.
Opvallend is het zilte in alle wijnen en de witte van de malvasia valt ook op door de anijs, kruidige hints en frisheid. Uit de rode ramisco haalden we een kersentuin veel levendigheid en balsamico. Dan noem ik graag nog de voordelige Serra da Lua van arinto, chardonnay en malvasia uit 2018, voordelig en lekker dik in de mond: rokerig, tropisch fruit en een peer.
Na het proeven bij de Adega Cooperativa gingen we lunchen aan de overkant. Daar zit een fantastische lunchtent, de HopSin Brewpub, waar wij verschrikkelijk verwend zijn met de lekkerste hapjes en met een bijzondere bierwijn. Het bier wordt gebrouwen van de most van de hop in combinatie met de most van de witte malvasia druif. Het bier ruikt echt naar malvasia en dat proeven we ook terug in de smaak. Een bijzondere gele rakker met 10% alcohol, de fruitigheid van de malvasia en lekker bitter zoals het hoort.
Na het bier reden we een stukje door richting de compound van de familie Osório & Goçalves, een rijke bankiersfamilie die gek is op wijn. De wijnranken groeien deels in de tuin ( kunt u nagaan hoe groot de tuin is) en deels in percelen in de buurt. Ook heeft de familie zandgrond aangekocht voor jonge aanplant. Niet dat daar zandgrond voor nodig is maar Colares DOC wijnen mogen alleen van zandgrond komen, vandaar dat de oogsten tot nu toe Lisboa-wijnen zijn.
Over een jaar of 2 wordt de eerste oogst van zandgrond verwacht en krijgt dit huis zijn eerste DOC wijnen. De blend wordt van 2 à 3 verschillende jaargangen gemaakt. Een zeer complexe culinaire rosé van de merlot-druif, Een mooie soepele rode van merlot en wat mij betreft de topper van dit huis gemaakt van de edele pinot noir. Dan is er nog de blend van pinot noir en merlot.
Ik zie de Fransozen al met de wenkbrauwen fronsen want in Frankrijk komt de pinot noir van Bourgondische grond komt en de merlot van Bordeaux.. Deze blend is zeer ongewoon in Frankrijk.
Ik zou de Fransen toch willen adviseren hier mee te gaan experimenteren daar de twee een goed duo vormen. In het pittoreske tuinhuis sloegen we aan het proeven met eigenaar Rodrigo Jardim Gonçalves die tevens advocaat is. Tegenwoordig worden de wijnen van één enkele jaargang gemaakt en dat deed de smaak goed.
De rosé is minder complex en fruitiger dus toegankelijker geworden. De pinot noir was werkelijk prachtig. De merlot/pinot blend met z’n vegetable neus, mooie zuren en zachte tannines was prettig en de 100% merlot met hints van eucalyptus wond mij op. Lekker complex en een rib-eye zou hem sieren.
Een goedemiddag gewenst vanuit Cambrils. Mijn makker Raúl is er even tussenuit en vroeg mij jullie te vermaken met wat weetjes over caravans. Dit omdat ik hier een caravanstalling heb met een groot aantal Nederlandse caravanners in mijn klantenbestand. En of ik dan vooral het sanitair zou willen bespreken.
Eerst even voorstellen, men noemt mij Martin, ik stal caravans. Niet als in de verleden tijd van ‘stelen’ maar in de vorm van ‘stallen’, bewaren buiten het gebruiksseizoen zeg maar. De afgelopen zeventien jaar hebben we, mijn vrouw en ik, een leuk en goedlopend bedrijf opgebouwd dat is gespecialiseerd in onderhoud, transport en opslag van caravans. Een belangrijk onderdeel van de moderne caravan is het sanitair. De watervoorziening dient op orde te zijn, al is het maar om lekker de tandjes te kunnen poetsen. De meeste caravans, de nieuwste modellen daargelaten, zijn niet op de waterleiding aangesloten en hebben dus een ‘zelfvoorzienende waterdistributie’. Als je de watertank op tijd vult wil dat zeggen.
Het pompje dat het water in beweging brengt is, meestal, een dompelpompje dat met een schoepenradje het water de leiding in stuwt. Op 12 Volt. Weinig power, weinig consumptie. De 12 Volt wordt aangeleverd via een kabeltje dat is aangesloten op de kraan. De kraan bevat een mini-schakelaar die de stroom doorgeeft als de kraan geopend wordt. Als er zich een storing voordoet kunnen er dus drie oorzaken zijn; 1) geen stroomtoevoer, 2) kraan (mini-schakelaar) kapot, of 3) pomp kapot of vastgelopen.
De 12 Volt stroomtoevoer is makkelijk te checken; doen de 12 Volt lampjes van, bijvoorbeeld, de keuken of de badkamer het nog? Dan is de stroomtoevoer niet het probleem. Tenzij de pomp een eigen zekering heeft, iets dat bij Engelse caravans zeer zeker het geval is, maar bij Europese caravans zelden of nooit voorkomt.
Als je geen water krijgt uit de keukenkraan maar wél uit de kraan in de wastafel weet je dat het 99% zeker de kraan is die vervangen moet worden. Bij sommige modellen is het mogelijk om de mini-schakelaar te vervangen, maar meestal is dat zo’n geklooi dat het efficiënter is een nieuwe kraan te monteren. Dat op zich is al een vervelend klusje waarbij je eigenlijk kinderformaat handjes nodig hebt.
Blijft over de pomp. Probeer eerst met een schroevendraaiertje of je het schoepenradje in beweging kan krijgen zonder al teveel kracht. Indien ja, grote kans dat het alweer werkt. Vastlopen door kalk is namelijk een bekend fenomeen bij dit soort pompjes, zeker met het harde water wat er hier in Spanje gemiddeld voorhanden is. Voor de stallingsperiode even een paar minuten in een klein beetje azijn dompelen kan helpen dit te voorkomen. Niet de azijn de leiding inpompen! Dit kan zeer ongewenste effecten bewerkstelligen.
Krijg je het schoepenradje niet makkelijk in beweging is het pompje waarschijnlijk gesmolten door drooglopen. Vervangen is dan de enig optie. Voor tussen de vijftien en dertig Eurootjes heb je een fatsoenlijke vervanger.
Hetzelfde soort pompje komt u tegen in de toilet-unit, meestal van het merk Thetford. Engels, dus over-engineered. Om het pompje te beschermen zijn er diverse beveiligingen ingebouwd, waarvan een waterniveaucontrole er helaas niet één is. De belangrijkste bescherming is de zekering. Drie ampère. Mocht die zekering doorbranden functioneert het doorspoel-systeem niet meer en kan het pompje dus niet doorbranden.
Nu weet u ook, op iedere camping is wel een Hobby Bob, zo’n handige jongen, voorhanden die het varkentje wel even voor u zal wassen. Hobby Bob heeft een doosje zekeringetjes bij de hand en natuurlijk is zo’n 3 ampère ding véél te zwak. Bob zet er wel even een 25 ampère-dingetje in. “Hoef je nooit meer naar om te kijken.” Helaas is het dunne kabeltje van het pompje niet geschikt, evenmin als het pompje zelf, voor een dergelijke stroombelasting. U weet wat maïskorrels doen in een magnetron? Dat doet zo’n kabeltje van zo’n pompje ook als je er maar stroom door blijft sturen terwijl het pompje zelf niet wil lopen want vast.
Nou hebben die Engelse rakkers van Thetford het zo leuk in elkaar gesleuteld dat als de kabel van je toilet-unit-pompje gesmolten is, onbruikbaar om een vervangingssetje aan te koppelen, je de héle unit uit moet bouwen. Dat betekent een groot deel van je honderd procent plastic badkamer uit elkaar halen! Dank je wel Hobby Bob, goeie tip van je.
Dus, ben je op vakantie en er gaat wat stuk? Bel een vakman. Niet mij, ik ben druk met de klanten van mijn caravanstalling. Maar écht, ook in Spanje zitten er voldoende. En Hobby Bob? Ik zou hem uit de buurt houden van mijn barbecue, met die droogte weet je maar nooit.
Lees meer Portugal Post:
