OPINIE
Wat ben ik toch blij dat ik in de Algarve woon: 150 euro stookkosten voor de hele winter.
Maar, amigas e amigos: vergeet even niet dat het zelfs in de Algarve ‘s winters steenkoud kan zijn, traditionele huizen zijn nauwelijks warm te krijgen. De meeste café’s en restaurants hebben geen kachel. Algarvianen, toch al niet de uitvinders van de gezelligheid, eten gewoon met hun jas aan en de sjaal om in een door tl-buizen verlichte tent.
Ik woon aan het strand en dat is geen pretje zodra de zon ondergaat, bij een luchtvochtigheid van 90 procent. De verf krult van de muren en alles is kletsnat, doorweekt en klam ‘s morgens, inclusief de hele garderobe in mijn walk in closet.
Gelukkig is daar die trouwe ouwe houtkachel! Ik kan niet wachten op dat schitterende moment dat hij voor het eerst weer aan mag. Er is niets fijners dan op een winterse dag over het strand van de Ria Formosa te wandelen met de hondjes en dan al die pluimpjes uit de schoorsteentjes van die houtkacheltjes in de vissershuisjes te mogen zien en te mogen ruiken. Zo knus!
De hele Algarve stookt op hout. En heel Afrika stookt op hout. Daar hoor je de milieumaffia niet over want ‘wij kunnen immers veel leren van onze Afrikaanse broeders en zusters.’ Maar in Nederland is de GroenLinks-sekte een hetze tegen houtkachels begonnen.
Ik had aanvankelijk een gaskacheltje maar dat gaf geen gezellige warmte. Bovendien liepen de honden daar steeds tegen aan en moest ik hun vachtjes weer laten fatsoeneren bij Pedro, mijn peperdure trimmer in Vale do Lobo. Uiteindelijk heb ik daarom een houtkachel gekocht van het oerdegelijke Franse merk Rosières. In het begin kocht ik kleine zakken hout in de supermarkt maar die zijn peperduur en vaak is dat inferieure rommel die alleen maar smeult en geen lekker likkende vlammen geeft. Daarom ging ik naar Domingos, een houtboer met een goede reputatie al praat hij erg hard, hetgeen nog wel te verdragen is, maar niet bij iemand met een woordenschat van honderd woorden die allemaal betrekking hebben op hout.
Eén kuub prachthout (van amandel- en olijfbomen) bij Domingos kost 150 euro en dan bezorgt hij het aan huis. Ik wist niet eens dat een kuub 1000 kilo is. Daar kwam ik pas achter toen ik dat hout moest gaan stapelen. Hij kieperde het gewoon voor mijn strandhuis en riep toedeledokie op zijn Portugees. Dat ritueel herhaalt zich eens per jaar, want met die kuub kom ik de winter door.
Om even terug te komen op de klimaat- en milieuwaanzin: in Australië word je gewoon voor de rechter gesleept als je gezellig rooklucht verspreidt en draai je de bak in. Een vrouw in Perth sleepte haar buren voor de rechter na een uit de hand gelopen conflict over de stank van de barbecue in hun achtertuin. De vrouw, die zelf veganist is, klaagt over een constante rooklucht en de geur van verbrand vlees en vis in haar achtertuin, die ze naar eigen zeggen daardoor niet meer kan gebruiken. De vrouw beweert dat ze niet meer van haar eigen tuin kan genieten aangezien de buren “opzettelijk” hun barbecue zo gepositioneerd hebben dat allerlei ongewenste geuren bij haar de tuin inwaaien. “Ze hebben die barbecue zo neergezet dat ik alleen maar vis en vlees kan ruiken. Ik kan niet naar buiten,” zegt de vrouw, die al sinds eind vorig jaar in de clinch ligt met haar buren, de familie Vu. Dit soort toestanden krijgen jullie in Nederland binnenkort, met een houtgestapo die deuren intrapt om te kijken of er een knus houtkacheltje staat te loeien. Hout is de nieuwe cocaïne!
In Portugal hebben we gelukkig geen krankzinnige mensenhatende partijen als D66, de VVD en Groenlinks.
Guttegut, wat ben ik toch blij dat ik in de Algarve woon, lieve vrienden. Koffie 60 cent, flesje bier 90 cent, flesje snaps van de boer een eurootje. Dagmenu met soep, toetje, vlees of vis, liter wijn: 5 euro en 90 cents. 3900 zonuren per jaar, houtkachels, gasfornuizen, old school BBQ’s, treinen die op tijd rijden en waarin je van de wc-bril kan eten. Enfin, ik kan niet wachten tot ik mijn kacheltje weer lekker kan laten loeien! Vuur!
Het was tijd om naar Nederland te gaan vanwege familieaangelegenheden.
Voor het eerste deel van de reis kwam mijn Nederlandse buurman me ophalen. Samen reden we door het dorre landschap richting Faro. Straks werden de dorre velden ingewisseld voor groene weiden met slootjes, vanuit een vliegtuigraam gezien.
De aankomsthal van Faro. Een ruis van stemmen, karretjes, rolkoffers. Soms onderbroken door een gil van een kind. Ik loop haastig naar de roltrappen naar boven. De cue-linten waren halfvol. Ging ik daarin of nam ik de afslag priority…? Toch maar dat laatste. Met mijn twee priority-vliegveldpassen liep ik vriendelijk de Portugese security-beambte tegemoet. Hij keek niet vriendelijk terug en wierp een misprijzende blik naar mijn hand, waar de passen inlagen. “Boarding pass!!” brulde hij. Rustig opende ik mijn telefoon met de gegevens van mijn vlucht. “You have not priority ticket!” brulde hij weer. Mijn antwoord – dat dat twee verschillende dingen waren, priority-vliegveldpassen en vliegtickets – kon hem totaal niets schelen. “You buy priority ticket, ok?”
“Nee sir, ik betaal maandelijks veel geld aan priority om op luchthavens voorrang te krijgen.”
Nou niets mee te maken. “In Portugal… etc. etc…”
Ik gaf me over en sloot netjes aan in de rij. Drie minuten later zag en hoorde ik dezelfde man bulderen tegen een passagier die het niet pikte zo slecht behandeld te worden. Er ontstond geschreeuw en een handgemeen en uiteindelijk werd er een blik met andere security-mannen geopend die de twee razende mannen uit elkaar haalden.
De security-mensen op de luchthaven van Faro lijken een beetje op de Securitate in het tijdperk van Ceausescu.
Soepel legde ik mijn spullen in de plastic bakken. “Kettingen af!!” brulde de volgende man. Dat was de druppel. “Die kunnen niet af, mijnheer,” zei ik en vol overtuiging liep ik door de detectiepoort. Er gebeurde niets.
De euro voor het flesje water dat moeiteloos in de automatenbak viel.
In de gang naar terminal A ging ik nog even kijken hoe fijn winkelen het in terminal B is; Veel restaurants en koffiebars waar je niet op elkaar hoeft te zitten. De Engelsen hebben altijd al goed voor hun volk gezorgd. Een kwestie van betalen.
Ik vervolgde mijn weg naar de vliegveld-lounge. Die was deze keer weer eens open. Ik overhandigde mijn priority pass aan de zeer goed getrainde, vriendelijke receptioniste. Heerlijk rustig ontbijten met koffie. De ruimte was zielloos gestyled, alsof je in een door TL-buizen verlicht toiletgebouw zat. Alles was betegeld in onbestemd gebroken wit. Het eten was lekker, de croissantjes vers.
De vlucht zat vol, dus het boarden ging traag. Als eerste natuurlijk de betalende priority-passagiers, maar omdat die er nauwelijks waren mochten wij ‘paupers’ ook deze rij betreden. Het vliegtuig moet tenslotte op tijd vertrekken. Luchthaven Faro liet ik achter me. We hadden een half uur vertraging zei de intercom-stem.
Vliegen, wat een gedoe… Maar tegelijkertijd vrij geweldig!
U had het natuurlijk al gelezen in de Portugal Post, meermaals zelfs, maar nu is men er in Brussel óók achter. Het Europees Waarnemingscentrum voor droogte (EDO) heeft, op uw kosten uiteraard, even nagekeken of de beweringen van uw trouwe reporter op het Iberisch schiereiland enig hout sneden en verdómd, het heeft erg weinig geregend dit jaar.
Nu lopen we in oostelijk Iberië (Iberia Llevant) een aantal jaartjes voor op Nederland qua watermanagement, vandaar onze stuwmeren. Die helaas leeg zijn, dat wel. Maar we zijn ook creatief, zie bijvoorbeeld deze interessante ontwikkeling op het gebied van hergebruik van ‘sanitair water’ in het koffiegebeuren.
De lege stuwmeren zorgen ondertussen voor een nieuw soort dagje-uit-toerisme. Zoals het Catalaanse stuwmeer van Sau waar normaal gesproken slechts de top van de kerktoren zichtbaar is, maar nu met droge voeten de gehele kerk bezocht kan worden.
Een soortgelijk tafereel in Huesca waar het stuwmeer Mediano bijna leegstaat. Op andere plaatsen komen nu zelfs volledige ‘verdronken’ dorpen boven water. Letterlijk.
Geheid dat er ondertussen allerlei verdienmodelletjes rondom deze toeristische trekpleisters zijn onstaan. Al is het maar een speciaal dagmenu in een lokaal restaurant, voor een krankzinnig hoge prijs van 13,95 voor drie gangen inclusief een flesje wijn. Onze geliefde Hoofdredacteur barst altijd in woede uit bij dergelijke onbeschaamde zakkenvullerij. Ikzelf denk dan maar; ‘Profiteert er tenminste iemand van de droogte.’
Proost rakkers, tot volgende week.
Lees meer Portugal Post:
De in dit artikel geuite meningen en standpunten zijn die van de auteur en weerspiegelen niet noodzakelijkerwijs de meningen of standpunten van TPO.
