Heerlijk! Het vooruitzicht een schrijver te gaan interviewen die het zogenaamde vrije woord op geen enkele manier wil inperken. Die zelfs in 2022 elke druk weerstaat. En onder geen enkele voorwaarde geneigd is een ‘maar’ van stal te halen om een situatie te schetsen waarin het misschien toch beter is als officiële verordeningen of een impliciete moraal ervoor zorgen dat er iets wordt ingeslikt.

'Waar anderen een poging meenden te zien misstanden aan de kaak te stellen, zag Lecompte vooral rigide truttigheid'

Een schrijver die, om te beginnen omdat het haar tegenstaat, categorisch weigert zichzelf onderdeel te maken van een dogma of ideologie, maar wellicht meer nog omdat ze de literatuur uiterst serieus neemt. Juist een schrijver, vindt ze, moet immers de randen van het denkbare en tolerabele kunnen aftasten? Daarom legt ze elk goedbedoeld beschavingsoffensief met een ondeugende glimlach naast zich neer. Deze schrijver, die naam maakte als dichter en nu ook bekend is van prozabundels en veelbesproken columns in de Volkskrant en Humo, is de Vlaamse Delphine Lecompte (1978).

Onthoud die naam.