OPINIE
Er is nogal wat drukte gaande in m’n leven. Zo bijvoorbeeld moet ik me samen met m’n zwangere vriendin voorbereiden op de komst, in maart van volgend jaar, van onze zoon Roman. We hopen er uiteraard op dat het een gezond jongetje wordt dat er leuk uitziet. Niet alle kinderen zien er, zeker niet kort na de geboorte, leuk uit.
Ik was laatst op bezoek bij Fred en Anja, een koppel uit Spijkenisse dat ik een beetje ken omdat Fred een obsessieve verzamelaar is van mijn werk, en ze hadden een week daarvoor een dochtertje gekregen, en ik keek naar dat wicht in haar wiegje, en verdomd, dat kind leek ten eerste op Gerard Joling met teveel botox aan beide kanten van z’n neus, en was ten tweede gezegend met een voorhoofd waarop je monopoly kon spelen.
‘Dit is nu Elsje,’ zei Anja, ‘wat vind je van haar, Herman?’
‘Ik vind haar prachtig,’ zei ik, ‘en ik wens dat ze later heel verstandig wordt, want niet iedereen moet het hebben van zijn of haar of hun uiterlijk.’
Fred en Anja vatten dit op als een compliment, en verder lieten we Elsje rustig maffen in haar rustieke, lelijke wieg.
Fred zei dat hij een boek van mij, dat onvindbaar leek, gescoord had via internet, en hij vroeg of ik In De Knoei, een novelle uit de jaren negentig die inderdaad praktisch van de aardbodem is verdwenen, wilde signeren. Ik schreef op de witte pagina: ‘Voor Fred en Anja en hun héél leuke Elsje’, met daaronder m’n handtekening en de datum.
Tja, als schrijver ben je altijd bezig, en mede door dat auteurschap van mij is er zoveel drukte in m’n leven. Ik moet immers gedurende de komende weken volop promotie en publiciteit maken voor m’n nieuwe roman Theet 77, een 434 bladzijden tellende turf, waarin ik m’n jeugdjaren bij elkaar fantaseer. Let op, er zitten ook wel een aantal waarheden in, onder andere over hoe m’n broer en ik m’n vader in elkaar sloegen, over hoe ik m’n eerste sigaret rookte op m’n negende, over hoe ik de tamelijk matige drummer was in een heel slechte rockband, over hoe ik gewerkt heb in een antiekzaak in onze buurt, en over talloze andere dingen die m’n jeugd nu eenmaal tot het soort puinhoop gemaakt hebben waar een schrijver blij mee mag zijn.
Nadat het gedoe omtrent Theet 77 zal geluwd zijn, zal ik het schrijverschap even terzijde schuiven, omdat ik volop op zoek ga naar een nieuw huis, omdat het gezellige loftje in het centrum van Gent waarin we wonen, te klein zal uitvallen voor een koppel met niet alleen een hond maar binnenkort dus ook een kind. Je kunt nauwelijks bevatten wat verkopers voor een gemiddelde woonst durven te vragen.
M’n vriendin en ik bezochten een huis dat ons, na het bekijken van de foto’s op de website van de makelaar, wel aanstond, maar dat huis kost 655000 euro, terwijl er nog minstens 200000 euro kosten aan zijn. Wie kan zoiets betalen? Op den duur zou je nog verkassen naar een dorp ver van de stad, waar de huizen tien keer goedkoper zijn, maar waar natuurlijk geen reet te beleven valt, waar geen nachtwinkels zijn, waar ze nog nooit van een restaurant, een bioscoop of een Apple-store hebben gehoord, en waar de enige geluiden die van koeien zijn die staan te wachten tot ze gemolken worden.
Enfin, van lieverlede zal de zoektocht in het centrum van Gent misschien wel iets opleveren wat ons bevalt, en zoniet, dan gaan we godverdomme, inclusief hond en kind, in een hutje in de duinen wonen, waar de noorderwind ons droogblaast als we natgeregend zijn.
Maargoed, door al die drukte in m’n leven zou ik nog vergeten dat dit leven, Poetin of geen Poetin, eigenlijk wel leuk is, en na m’n 65ste verjaardag van komende zondag, zou ik graag nog 35 jaar langer dit onnozele leven leiden.
De in dit artikel geuite meningen en standpunten zijn die van de auteur en weerspiegelen niet noodzakelijkerwijs de meningen of standpunten van TPO.
