OPINIE
Vorige week schreef ik over de dood – die ook in Portugal komt als een dief in de nacht – en eergisteren hoorde ik dat mijn lieve vriend Chreet alias de in de Algarve wereldberoemde poffertjesman, plotseling was overleden. Ik kan redelijk goed met de dood omgaan – in een vrolijke bui noem ik Magere Hein wel eens mijn trouwe metgezel – maar nu was ik van slag.
Toen ik nog in Moncarapacho woonde, zat ik een paar jaar lang vrijwel dagelijks in de kroeg met Chreet, die voluit Maria Chrétien Albert Pot heette. Hij kwam uit Amersfoort, ik uit Ede en dat schiep een band. De laatste jaren zag ik hem wat minder, want hij was op doktersadvies met drinken gestopt en bovendien was ik verhuisd. Chreet had bij de Nederlandse Spoorwegen gewerkt, woonde lang in Frankrijk en streek neer in de Algarve. Hij verkocht zijn befaamde poffertjes op markten en was bovenal een geweldige klusjesman en schilder die altijd raad wist op technische problemen.
Artikel gaat verder na afbeelding.
De Poffertjesman.
Eens, op een bloedhete zomerdag in augustus, kringelde er door de kieren van mijn vloer – ik woonde toen nog in een houten hut – een giftig gas met een meur die zo in mijn mentale geurenkabinet kon. Daarin koester ik reukherinneringen, van de ochtendbolus van mijn vader in combinatie met sigarenrook via vagijnzweet op een Ardense camping in 1976 tot een bedorven shoarma in een sloppenwijk van Caïro.
Ik vermoedde dat het iets met het riool van doen had en belde de Poffertjesman – zo werd hij altijd liefkozend genoemd – want die had kettingzagen, drilboren én een fecaliënzuiger.
Hoofdschuddend stond hij een half uur later voor mijn wc-pot. “Stront aan de knikker, Van Amerongen. En jij denk dat je hier in de rimboe bent aangesloten op het riool? Je hebt in het beste geval een beerput.”
De Poffertjesman legt mij uit dat de beerput van bakstenen is gemetseld, onder de grond. “Jouw dirkjes worden daarin opgeknabbeld door bacteriën en omgezet in sap. Het zal wel goed spul zijn, want je tomaten groeien als gekken. Geen condooms in je pot pleuren, en zeker geen tampons.”
Hij stelt me gerust met de opmerking dat de stank afneemt als het minder warm wordt. “Zal ik even een selfie met je maken terwijl je zit te schijten, Tuur? Dan kan je die op je Twitter zetten.”
Ik woon nu bijna elf jaar in de Algarve en ik heb al ontstellend veel begrafenissen bezocht. Er is verder toch niks te doen en zo kom ik tenminste nog onder de mensen. Veel eenzijdige ongelukken met brommers en auto’s die zich in bomen boren, dronken boertjes die geschept worden als ze ‘s avonds langs een onverlichte weg naar huis waggelen, soms hangt iemand zich op. Tijdens beschonken jachtpartijen wil er nog wel eens doden vallen en sporadisch wordt er iemand vermoord, meestal in de relationele sfeer.
Veel expats drinken zich dood. Zo kende ik een Engelsman die een maand in zijn houten huisje lag. In augustus. Zijn honden hadden het baasje half opgepeuzeld toen de gendarme hem vond. Vervolgens lag de Engelsman, wat er althans van hem over was, maanden in een koelcel in het mortuarium. Niemand kwam het kadaver ophalen.
Het vrouwtje van de Engelse tennisvereniging heeft toen wat met de pastoor geregeld. De kerk bleek een speciaal spaarpotje te hebben voor noodgevallen en uiteindelijk ging de Engelsman, die niet eens katholiek was, toch de grond in. Ik was de enige begrafenisganger. Ik vond het vooral zielig voor zijn honden. Die kregen een spuitje in het asiel.
Een Portugese begrafenis moet zo snel mogelijk achter de rug zijn. Het overlijden wordt mondeling meegedeeld en via aanplakbiljetten de kerkdeuren. De overledene wordt door familie en buren gewassen en gekleed en op bed opgebaard. ‘s Avonds is de wake, waarbij er zoveel mogelijk wordt geweend, gehuild en gebruld. Carpideiras, oftewel beroepshuilers, waren tot lang in de vorige eeuw in zwang.
Addy Franke weet alles van het begraafgebeuren in Portugal en ondersteunt expats met het voorbereiden van hun uitvaart of van die van hun familieleden. Franke:
“Veel buitenlanders in de Algarve zijn bezorgd over wat er zal gebeuren nadat zij of hun naasten overlijden. Worden ze zo snel mogelijk onder de grond gestopt, of, misschien nog erger, wordt het ontzielde lichaam door politie en justitie uit huis gehaald en komt er eerst een autopsie, alvorens de nabestaanden aan een uitvaart kunnen gaan denken? De traditie om bijgezet te worden in het familiegraf verdwijnt, wie kijkt er na je dood nog naar om en, ook niet onbelangrijk; een graf wordt steeds duurder.
Artikel gaat verder na afbeelding.
Addy Franke.
“Er staan heel wat familiegraven te koop op OLX, het Portugese equivalent van Marktplaats. Makelaars als REMAX handelen in graven. De prijzen lopen op tot honderddertigduizend euro. Een ander vreemd fenomeen in Portugal is dat het heel gewoon is dat de begrafenisondernemer een commissie betaalt aan degene die de overledene ‘aanbrengt’: brandweerlieden, politie, en last but not least de hostessen. Dat weet ik uit eigen ervaring.”
De begrafenis van Chreet werd een reünie van Nederlanders uit de wijde omgeving van Moncarapacho. Normaal gesproken wordt de doodskist van het kerkje van het dorp naar de begraafplaats gereden, gevolgd door de rouwenden. Maar omdat Chreet niet als katholiek bekend stond, laat staan te boek stond, werd hij niet opgebaard in de dorpskerk maar direct naar het kapelletje van de begraafplaats gereden. Voor de echte Hollanders onder ons: een begrafenis zonder priester scheelt 150 euro! En de basisbegrafenis kost in het dorp ongeveer 600 euro. Het is goedkoper om de grond in te gaan dan in de gravengalerij.
Voor meer technische vragen moet u zich tot Addy richten, want denk er aan: heden hij, morgen gij.
We zullen je missen, lieve poffertjesman.
Dank voor alle emotionele support de afgelopen week. Ik ben er nog steeds niet uit of ik die verdiend heb, pero bueno, het wordt gewaardeerd. Ondertussen ben ik door de geliefde Hoofdredacteur op het spoor gezet van een intens decadente trend in de Spaanse supermarktimpulsbevredigingswereld die geen verder uitstel verdraagt.
Een reportage over de verovering van het Iberisch schiereiland door de Race-To-The-Bottom qua prijs en kwaliteit van de Chinese ‘Oh-moet-ik-hebben-maar-ik-heb-geen-idee-waarom-behalve-dat-het-te-goedkoop-is-om-waar-te-zijn-MEUK’ die wordt aangegaan door Zeeman en f***ing ACTION, moet maar even op een laag pitje.
Ik bedoel. ik heb geen zin om nog eens, al dan niet psychosomatisch, gevannieuwkerkt te worden.
Dus, hoe maf, nee, lui beter, zijn we aan het worden met zijn allen? Het handelt hier om twee (2!) spiegeleieren in een plastic verpakking. Ik snap het als jullie het niet zo 1,2,3 op het netvlies kunnen projecteren, dus een plaatje.
En als we dan toch bezig zijn; Josep Lluis heeft er ook wel wat over te zeggen en JuanBa vindt het wel wat hebben.
Vreemd is wel dat ik de bewuste spiegeleieren in de lokale Mercadona niet heb kunnen vinden. Ik kan dus niet bevestigen dat dit, in de ogen van sommigen (maar dan wel heel veel) decadente product daadwerkelijk op de markt is gekomen of dat het een hoax is (klikker-de-klik) om aan gratis exposure te komen.
Wat ik wel vond waren de gekookte eieren die er al sinds jaar en dag liggen. En verder heel veel meuk die in de magnetron opgewarmd kan worden. Die magnetron is overigens ín de supermarkt aanwezig in een ‘racón de consumo‘, een consumptiehoek alwaar je je net gekochte kant & klaar maaltijd, ook van de ‘vers bereid balie’ trouwens, lekker op kan zitten smikkelen. Met een koud drankje natuurlijk, gewoon uit de supermarkt ook. Al dan niet met je collega’s, medestudenten of je gloednieuwe verkering. Low Budget wordt zo No Budget. En geloof me, ik heb echt paartjes lekker intiem zien zitten lunchen in de Merca-fucking-dona.
Mocht dit jullie aanstaande pensionada’s nog niet over de streep trekken om je low budget leven nóg langer financieel te rekken, sinds kort zijn we in de stad Tarragona een heuse Action rijker! Het absoluut treurigste wat er in de retail-wereld voorhanden is is ook meteen een unaniem belachelijk groot succes. Zoals de eerste foto vertelt is het verboden te parkeren, maar dat kán ook helemaal niet want het is er zó druk dat er een file staat naar het parkeerterrein toe. Op een gewone woensdag, meer dan een week na de opening. Mijn hemel, dat NoBudget-denken gaat nog eens heel groot worden.
Artikel gaat verder na afbeelding.
Dat de Action zélf ook op de kleintjes let blijkt uit de poster waarmee ze personeel trachten te verleiden. Honderd procent gerecycled Hollands welvaren!
Artikel gaat verder na afbeelding.
Nou Jan en Mien, zijn jullie al onderweg?
Maar de race naar de bodem qua budget werd deze week gewonnen door Amazon. In de stad Reus, in een winkelcentrum dat zijn aantrekkingskracht voornamelijk ontleent aan een vestiging van de Franse super Supermarché Carrefour met bijbehorende GRATIS parkeergarage, heeft Amazon iemand een winkelruimte ter beschikking gegeven met het verzoek beschadigde, overbodige, verkeerd bezorgde of wat dan ook spulletjes aan de man/vrouw/hond/kat te brengen.
Waarbij er dus schitterende aanbiedingen te vinden zijn zoals een half gesmolten Food Dryer (made in PRoC) voor maar vijftien ballen, een rookoven waarvan nogal wat schroeven lijken te missen voor maar honderdtwintig ballen, maar óók – en daar werd Raul dan toch wel even enthousiast van – kruiwagenwielen voor maar VIJF euri!
Voor mijn wagenpark, drie stuks éénwielige meuk-movers, meteen reservewielen aangeschaft én, het houdt niet op lieve lezeressen, twee massieve -maar op luchtbanden gelijkende (not)- wielen voor de steekwagen die al twee maanden lek stond.
Eigenlijk kunnen we wel concluderen dat die slordige dertig jaren die Raul in Nederlandje doorgebracht heeft hun sporen hebben achtergelaten. Wat er rest is een ouwe cheapo. Maar wel een happy cheapo.
Vraag is wel of we er wel blij van moeten worden, de polderficatie van de Mediterraneo.
¡Hasta pronto amigos!
Y mís amigas, pero esto va sín decir.
De in dit artikel geuite meningen en standpunten zijn die van de auteur en weerspiegelen niet noodzakelijkerwijs de meningen of standpunten van TPO.
