OPINIE
Ik ben vijfenzestig en over drie maanden zal, als alles goed gaat, m’n vriendin, die eenendertig is, bevallen van haar en mijn eerste kind. Waarom heb ik zo lang gewacht om een kind te verwekken, wat ik immers niet deed bij m’n vorige vier partners? Nou, in 1982 heeft een onderzoek bij de dokter uitgewezen dat ik zwak zaad had. Dat dus m’n spermatozoïden niet sterk genoeg waren om na te zijn geloosd in de schoot van een vrouw een eitje te bereiken en het op de koop toe te bevruchten.
Je zal zeggen: en nu, bijna veertig jaren later, is je zaad niet meer te zwak? Nee, vreemd genoeg niet, want anders zou m’n vriendin niet door mij bezwangerd zijn.
Wat mogelijk wel een rol speelt, is dat ik gedurende de laatste jaren veel gezonder heb geleefd dan tevoren. In plaats van twee pakjes Marlboro per dag rook ik nog maar één pakje, ik eet veel bewuster en voed me praktisch nog uitsluitend met fruit, groenten, gestoomde vis, pannenkoeken zonder suiker, buitenlandse noten, eieren van kippen die volop in het veld mochten rondrennen en kaas van de melk van koeien die eveneens volop in datzelfde veld mochten rondrennen, dus het gebeurde wel eens dat een rondrennende koe een rondrennende kip vertrappelde, maar ja, zo zit de natuur nu eenmaal in elkaar.
Wat ook bijdraagt tot m’n recente gezondheid is dat ik, veel vaker dan in voorbije tijden, aan recreatieve sport doe. Zo is gebleken dat ik een begenadigd tennisser ben. Vorige week nog speelde ik in Amsterdam een indoorpartijtje tegen m’n goeie gabber Jort Kelder, en ik versloeg hem met 6-0, 6-0, 6-0, 6-0, 6-0 en 6-0, want we hadden besloten om zes sets te spelen in plaats van drie of vier of vijf. Ik had nog wel een zevende, een achtste of een negende set willen voltooien, maar dat ging niet, omdat na de zesde set een ambulance moest worden gebeld voor Jort, die zodanig buiten adem was dat hij ter hoogte van z’n luchtpijp bijna aan het stikken was, de slappe dweil.
Hoe dan ook is door m’n gezonde levensstijl m’n zaad van lieverlede aan kwaliteit gaan winnen met als resultaat dat m’n vriendin heden ten dage met een dikke buik rondloopt. Men kan zich bij dit alles afvragen: is het tegenwoordig nog wel verantwoord om kinderen op de wereld te zetten, met al die oorlogen, die klimaatcrisissen, die ontwaarding van de samenlevingen, die sociale media, die cancellingen, die humorloze ontwikkelingen en die neiging van kinderen om, als ze eenmaal beseffen dat de wereld van de volwassenen niet deugt, zelfmoord te plegen? Ik vind van wel, ik bedoel: natuurlijk is het verantwoord om kinderen op de wereld te blijven zetten. Mogelijk zit tussen die kinderen de nieuwe Mozart, de nieuwe moeder Teresa, de nieuwe John McEnroe, de nieuwe Rihanna, de nieuwe Jort Kelder, of de nieuwe Shirma Rouse. Mijn voorlopig ongeboren kind zal echter nooit de nieuwe Shirma Rouse worden want ten eerste, het is een jongetje, en ten tweede, ik ga hem niet opsluiten in een peperkoeken huisje om hem vet te mesten.
Eerlijk gezegd kijk ik erg uit naar de geboorte, en voor het zover is, probeer ik m’n vriendin zoveel mogelijk te helpen, bij te staan, en te knuffelen, mede omdat ze me vaak op het hart drukt dat zwanger zijn helemáál niet leuk of prettig is. Soms neemt ze me zelfs kwalijk dat niet ik maar zij zwanger moet zijn, maar dan troost ik haar met de woorden: “Baby, dat ik zwanger zou zijn en niet jij, dat zit er echt niet in, want ik dank God dagelijks op m’n blote knieën dat ik een man ben en geen vrouw.”
Ondertussen zal ik m’n tienduizenden fans op de hoogte houden van de verdergang van de zwangerschap, de geboorte van de baby, en de evolutie van de zoon van mij en m’n ongeëvenaarde vriendin.
De in dit artikel geuite meningen en standpunten zijn die van de auteur en weerspiegelen niet noodzakelijkerwijs de meningen of standpunten van TPO.
